Η Τζέσσικα Μόσερ είναι χωρισμένη, με μια κόρη 10 μηνών και ζει στην Πενσυλβάνια. Από τον περασμένο Δεκέμβριο κέρδισε την κηδεμονία του παιδιού και η ζωή της εξελισσόταν φυσιολογικά, μέχρι που ο πατέρας της μικρής Τζασμίν διεκδίκησε δικαστικά περισσότερο χρόνο με το παιδί του και συγκεκριμένα τα σαββατοκύριακα.
Η μητέρα δήλωσε ότι δεν έχει κανένα λόγο να θέλει να κρατήσει το παιδί μακριά από τον πατέρα, απλώς θέλει να συνεχίσει να θηλάζει, κάτι που είναι αδύνατον αν η μικρή Τζασμίν λείπει για δύο ολόκληρες μέρες.
Η μητέρα ισχυρίζεται ότι το δικαστήριο της συνέστησε να δώσει στο μωρό της έτοιμο γάλα, συμπληρώνοντας: «δέκα μηνών, δε θα έπρεπε να πίνει έτοιμο γάλα;» κάτι που θύμωσε τη Τζέσσικα, η οποία δήλωσε ότι ξέρει τα δικαιώματά της, είναι θερμή υποστηρίκτρια του θηλασμού, τον θεωρεί ό,τι καλύτερο και είναι αποφασισμένη να το προσφέρει στο παιδί της.
Φυσικά και δημιουργήθηκε τεράστιος σάλος γύρω από την υπόθεση με τη μια άποψη να θεωρεί ότι ένα παιδί δέκα μηνών έχει μεγαλύτερη ανάγκη να δει τον πατέρα του απ΄οτι να συνεχίσει να θηλάζει και την άλλη, να ταυτίζεται με την μητέρα, κρίνοντας ότι το πότε θα σταματήσει ένα παιδί να θηλάζει θα έπρεπε να είναι αποτέλεσμα φυσικών κι όχι δικαστικών διεργασιών.
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας συνιστά όλα τα μωρά να θηλάζουν αποκλειστικά για το πρώτο εξάμηνο και να ξεκινούν τις στερεές τροφές αμέσως μετά, συνεχίζοντας το θηλασμό για τουλάχιστον δύ ο χρόνια.
Ειλικρινά, τι θα κάνατε στη θέση του δικαστή;
ΜΑΡΙΑ Τ.
1. Νομίζω πως απουσία της μητέρας από τη ζωή του 10μηνου μωρού της επί ένα συνεχόμενο 48ωρο είναι μεγάλο διάστημα.
2. Νομίζω επίσης, ότι η επικοινωνία του κάθε παιδιού με τον κάθε γονέα -εφόσον ζουν χωριστά- δεν πρέπει να έχει αποκλειστικά προνόμια,, ειδικά στις χαλαρές μέρες. δηλαδή “όλα τα ΣΚ είναι του μπαμπά” . Οι αποφάσεις του ζευγαριού ή του δικαστή πρέπει να προβλέπουν μία εναλλαγή λαμβάνοντας βέβαια υπόψη ότι το παιδί δεν είναι μπαλάκι κι ότι ο γονέας που έχει την υποχρέωση-χαρά της ανατροφής του θα έχει και το μεγαλύτερο μερίδιο χρόνου στη ζωή του.
2. Θα ξεκινούσα με μια απόφαση σταδιακής επικοινωνίας που θα οδηγούσε -όχι αναγκαστικά- και στον σταδιακό απογαλακτισμό: Εναλλάξ 4ωρη επικοινωνία το πρωινό Σαββάτου και Κυριακής με απώλεια ένος γεύματος-θηλασμού. Μετά τη συμπλήρωση της ηλικίας των 18 μηνών θα προέβλεπα εναλλάξ 8ωρη επικοινωνία κάθε Σάββατο ή Κυριακή και μετά τη συμπλήρωση του τρίτου έτους -οπ[οτε δεν τίθεται θέμα θηλασμού αλλά εξακολουθεί η ανάγκη ρυθμισμένης επικοινωνίας- εναλλάξ κάθε Τέτάρτη και ΣΚ.
3. Τέτοιου είδους διλήμματα και διαφωνίες υποκρύπτουν συνήθως μια αντίθεση των γονιών σε προσωπικό επίπεδο κι όχι πραγματική διαφωνία μεταξύ θηλασμού-σχέσης με το μπαμπά ή τη μαμά, Κι αυτό είναι ΒΑΣΙΚΟ λάθος: οι γονείς ανεξάρτητα από την πορεία της συζυγικής τους σχέσης πρέπει να παραμείνουν γονείς δηλαδή να νοιάζονται για το συμφέρον του παιδιού τους και να προσπαθούν να δεχτούν το αυτονόητο. Καλός ή κακός είναι μπαμπάς, καλή ή κακή είναι η μαμά. Κι αν μετάνιωσαν για την επιλογή συντρόφου οι ίδιοι δεν έχουν κανένα δικαίωμα -ούτε δυνατότητα εξάλλου- να υποχρεώσουν και το παιδί τους να “μετανιώσει” για έναν από τους δύο. Το πολύ-πολύ να το κάνουν δυστυχισμένο. Ήδη η λανθασμένη επιλογή τους δημιουργεί προβλήματα αλλά αυτό είναι μια επόμενη ιστορία,,,
4, Ευτυχώς ή δυστυχώς δεν είμαι δικαστής. Ούτε ψυχολόγος ή ψυχίατρος. Μια απάντηση προσπάθησα να δώσω και μια άποψη να καταθέσω.
Olia
Και πολύ ευχαριστούμε γι’αυτό!