Ανήκω στην κατηγορία των γυναικών που έχουν μεσογειακό σώμα, αν φάνε θα παχύνουν κι αν δε γυμναστούν θα κρεμάσουν. Με λες και πλειοψηφία.
Γενικώς, τα τελευταία χρόνια το είχα βρει: έτρωγα λίγο, γυμναζόμουν (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) αρκετά, είχα ένταση, τρεξίματα, νεύρα, δύο κινητά και πολύ λίγα κιλά. Είμαι 1,63 και άφησα τη Θεσσαλονίκη (την ένταση, τα τρεξίματα, τα νεύρα και το ένα κινητό) 48 κιλά. Στο υστερικό μου βάρος. Εκείνο που όταν το πιάνεις, δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις, ειδικά αν έχεις περάσει μια ζωή πιστεύοντας ότι πρέπει σίγουρα να χάσεις άλλα πέντε κιλά.
Στη Σαμοθράκη μετακόμισα αρχές καλοκαιριού του 2011 κι έμεινα έγκυος τέτοιες μέρες το 2011,οπότε μέχρι την εγκυμοσύνη πρέπει να είχα πάρει τουλάχιστον άλλα 3 κιλά, άρα 51-52.
Δε θα σας το πάω μήνα- μήνα. Μία έντιμη περίληψη θα ήταν πως
στο πρώτο τρίμηνο δεν έμοιαζα έγκυος,
στο δεύτερο τρίμηνο δεν έμοιαζα τόσο έγκυος
και στο τρίτο δεν έμοιαζα άνθρωπος.
Πάμε να δούμε το τρίτο, αναλυτικά.
Τον 7ο είμαι μια κομψή έγκυος- εγκυότατη, τον 8ο το ίδιο και κάτι παραπάνω και τον 9ο το πράγμα ξέφυγε από κάθε έλεγχο. Ό,τι φοράω- πλην κουρτίνας- είναι στα όριά του. Ανοίγω έξτρα τρύπες στα παπούτσια μου. Όταν το βάρος της κοιλιάς πέσει από τη μία, μου είναι αδύνατον να γυρίσω από την άλλη. Φωνάζω κάποιον να με γυρίσει.
Μέχρι που περνάω την Πιθανή Ημερομηνία Τοκετού. Ως μπαλόνι διασταύρωση με φάλαινα.
Η τελευταία επαφή με τη ζυγαριά, ήταν δύο εβδομάδες πριν γεννήσω. Έδειχνε 78 κιλά. Υπολογίζω ότι μέχρι να γεννήσω πήρα άλλα δύο, άρα, να τα τριάντα!
Δεν είναι όμως όλα τα κιλά το ίδιο κι είναι σημαντικό να σας πω ότι εκτός από ζάχαρη, κυρίως στη μορφή χειροποίητου παγωτού, δεν έτρωγα τίποτα κακό ή απαγορευμένο. Αύξησα την ποσότητα, τα είδη, τη συχνότητα των γευμάτων μου, όμως.
Ψυχολογικά, ίσως επειδή έχω περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου μάλλον λεπτή, μου κακοφαινόταν μέχρι που γέννησα: όταν είδα τη μικρή -πόσο γερή και καλοφτιαγμένη ήταν -έπαψε να με νοιάζει.
Γέννησα έναν κορίτσαρο 3750, φυσιολογικά και χωρίς επισκληρίδιο (το δηλώνω με μεγάλη περηφάνεια!) και έχασα ολοστρόγγυλα δέκα κιλά με τον τοκετό. Η εμπειρία της εγκυμοσύνης επιβεβαίωσε κάτι που ήξερα από την αρχή: μην κοιτάς τα βιβλία και τα νούμερα, το παιδί σου κοίτα. Πράγματι, την ίδια όρεξη που είχε η μικρή μέσα στην κοιλιά, έχει και τώρα. Τη λες και φαγανή!
Για να κλείσω με μια εικόνα που θα σας κάνει να χαμογελάσετε, αρκεί να επαναφέρω στη μνήμη μου ένα κοριτσάκι που μαγνητισμένο από το μέγεθος της κοιλιάς μου, με πλησιάζει και μου λέει:. «Αγο άκι ή κο ιτσάκι;» «Κοριτσάκι», της απαντώ. Τη βλέπω. Το σκέφτεται. Πάει να φύγει αλλά δεν είναι ικανοποιημένη και δε μπορεί. «Μόνο ένα;», με ρωτάει με δυσπιστία.
Σας αφήνω με τη σκέψη ότι τα κιλά έρχονται και φεύγουν (και στ’αλήθεια φεύγουν όπως θα σας αναπτύξω και στο μέρος β’ αυτού του πόστ), ενώ τα παιδιά μένουν.
Καλό σας βράδυ
