Αφιερωμένο στον Auguste Corteau και το Κουτάβι, με την ευχή η οικογένειά τους να αυξηθεί οσο και οποτε επιθυμούν
Υπάρχει μια έντονη συζήτηση, σχεδόν διαμάχη, τις τελευταίες μέρες για τον αποκλεισμό των ομόφυλων ζευγαριών απο το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης. Ακόμη και τώρα, μετά την τελεσίδικη απόφαση του ΕΔΑΔ, σύμφωνα με την οποία η χώρα μας καλείται να καταβάλει από 5.000 ευρώ σε καθέναν από τους ενάγοντες και να πληρώσει τα δικαστικά έξοδα, καθώς ο αποκλεισμός αυτός συνιστά ουσιαστική παραβίαση της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, η Ελλάδα δεν προχωρά μπροστά. Υπήρξαν αντιδράσεις απο βουλευτές και απειλές για αφορισμούςαπο την εκκλησία .
Μα το ζήτημα δεν είναι τελικά ούτε το οικονομικό, ούτε το κληρονομικό, ούτε το ασφαλιστικό, ούτε το ποιός θα φοράει το νυφικό. Είναι η δυσκολία μιας ολόκληρης κοινωνίας να αποδεχθεί μια καινούργια μορφή οικογένειας. Μια οικογένεια που δεν θα ιδρύεται μονο βάση φυσικών δεσμών, αλλά προϋποθέτει τη συμπληρωματική χειρονομία μιας αγάπης με ελεύθερη συγκατάθεση. Χωρίς καμία αναφορά σε καμία προϋπόθεση, ούτε καν της βιολογικής διαφοράς ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες.
Αυτό που ζούμε σήμερα είναι η κατάληξη μιας μακράς διαδικασίας. Απο την παντοδυναμία του πατέρα σε μια δημοκρατική οικογένεια. Όπου το ζευγάρι είναι ισότιμο και το παιδί αντικείμενο της επιθυμίας και των δυο, με θεσμοθετημένα δικαιώματα απο τον Ο.Η.Ε.
Το παιδί δεν μπορεί πια να ονομάζεται “σπλάχνο” μου. Με τις καινούργιες μορφές γονεικότητας που προσέφεραν οι τεχνικές εξωσωματικής γονιμοποίησης, το παιδί μπορεί να εχει 3 “μητέρες” και 2 “πατέρες”. Δωρεά ωαρίων, παρένθετη μήτρα, δωρεά σπέρματος, κάντε τους συνδυασμούς…
Η γονεικότητα λοιπόν διαχωρίζεται απο την σεξουαλική ζωή του ζευγαριού και δεν αποτελεί την ευτυχή κατάληξή της. Η φυσική σύλληψη προϋποθέτει ένα χρέος επίσης. Την επιθυμία για παιδί, η οποία εχει γίνει νόρμα. Και όταν η επιθυμία γίνεται νόρμα, μετατρέπεται σε χρέος. Οφείλεις να επιθυμείς ένα παιδι για να το αποκτήσεις.
Η ανάγκη μας να ανήκουμε μας έχει οδηγήσει στο να αντιληφθούμε την οικογένεια ως τον θεσμό που πρέπει να αντισταθεί στο χρόνο. Ο σύγχρονος οικογενειακός δεσμός μας φέρνει αντιμέτωπους να σκεφτούμε την οικογένεια ως το θεσμό που κατασκευάζει τον χρόνο. Κανείς δεν έχει παρελθόν χωρίς μια κάποιας μορφής οικογένεια, έστω και ανύπαρκτης. Το να δεχτούμε τους περιορισμούς του καθενός απο τα δυο φύλα, ανεξαρτήτως της σεξουαλικης τους τοποθέτησης, μέσω των οποίων η ανθρωπότητα αναπαράγεται, προϋποθέτει να αρνηθούμε τις νοσταλγικές αγκυλώσεις γύρω απο μια “κανονική οικογένεια”. Το να συμμετέχουμε σε μια κοινή ανθρώπινη κατάσταση, όπως ειναι η επιθυμία για παιδί και να κατανοούμε το δικαίωμα των άλλων στην επιθυμία για γονεικότητα, μπορεί να γίνει η αρχή για να αναπτυχθεί η αληθινή ελευθερία του καθενός για να “επινοήσει” τη ζωή του.
