Εχθροί: ο (συγκεκριμένος) Πλαστικός Χειρουργός

Κατανοητό ο κάθε άνθρωπος να είναι περήφανος για τη δουλειά του, να τη διαφημίζει και να την προωθεί.

ΕΜΕΙΣ, ωστόσο, ΤΙ ΣΟΥ ΦΤΑΙΜΕ ΡΕ μπαγλαμά;

Γιατί, εγώ που άνοιξα το φβ, πρωινιάτικο να φάω αυτή τη χοντροκοπιά στο κεφάλι;

Σαν το τύπο με τη Τζάγκουαρ προχτές που είχε καβαλήσει το πεζοδρόμιο κι είχε μπλοκάρει τη διέλευση των πεζών, σαφέστατα επιπλέον είχε εξαφανίσει και τη ράμπα- ο συγκεκριμένος πλαστικός με κάνει κι απορώ:

Δεν του περίσσευαν 10- 20 ευρώ να τα δώσει σε έναν κειμενογράφο να του γράψει ένα αξιοπρεπές κείμενο; Ή αυτή ήταν η καλύτερή του: Ένα κείμενο που μας διαβεβαιώνει από την αρχή ότι “η ομορφιά περνάει από το χειρουργείο”! Και να σταματούσε εκεί, άντε πάει κι έρχεται. Συνεχίζει όμως…

“Θα νιώσετε υπέροχα”- ναι γιατί κάθε φορά που υποβαλλόμαστε σε επέμβαση, νιώθουμε καταπληκτικα. Δε μας πειράζει που μας κόβουν με νυστέρι, που το αίμα μας χύνεται χωρίς κανένα καλό λόγο, που μας λιμάρουν κόκκαλα, γεμίζουν σιλικόνες- αλίμονο! Νιώθουμε υπέροχα γιατί το μόνο που μετράει είναι η εμφάνιση, εφόσον γεννηθήκαμε γυναίκες

“όλοι θα καταλάβουν τη διαφορά”- γιατί αυτό μετράει. Να το δουν οι άλλοι και να το επικρίνουν. Διότι εμείς, ως ώριμες κι ενήλικες γυναίκες ψάχνουμε την επιβεβαίωση μέσα από τα μάτια των άλλων.

“κανείς δε θα ξέρει τον τρόπο”- δε σου φτάνει που, ενώ είσαι υγιέστατη, απλώς με λίγο πιο σακουλιασμένο βυζάκι λόγω των απανωτών θηλασμών ξερωγώ, πας και ξαπλώνεσαι στο χειρουργικό κρεβάτι, τρως την τσάμπα αναισθησία στα μούτρα, ξεραίνεσαι σαν το πτώμα, ανοίγει το δέρμα σου, χάνεις αίμα και σε παραγεμίζουν με ό,τι υλικό κρίνεται καταλληλότερο κάθε φορά (σιλικόνη, ορό κλπ)- αλλά δεν πρέπει και κανένας να ξέρει τι έχεις κάνει. Πρέπει να είναι μυστικό. Διπλή καταπίεση το λιγότερο…

ΒΡΕ ΑΙ ΣΙΧΤΙΡ ΠΡΩΙ ΠΡΩΙ!

διαφήμιση πλαστικής χειρουργικής για μπάτσες

Είμαστε αυτές που είμαστε και η ομορφιά μας δεν περνάει από κανένα χειρουργείο παρά από τη διάθεσή μας. Δε γεννήθηκε ακόμη ο πλαστικός χειρουργός, για να μην πω ο άντρας συνολικά, που θα μας κάνει να αισθανθούμε ανεπαρκείς γιατί δε χτυπάμε μπότοξ, ή γιατί το στήθος μας έχει σακουλιάσει, ή γιατί η μύτη μας είναι στραβή. (ούτε και για το αντίθετο, βέβαια. Η κάθε γυναίκα θα κάνει αυτό που τη βοηθά να αισθάνεται καλύτερα χωρίς την ενοχοποίηση της όποιας επιλογής της).

Εμείς, οι καθημερινές γυναίκες, ποτέ δε βγάλαμε τα λεφτά μας από την εμφάνισή μας. Ακόμη κι αν η εικόνα μας είναι κομμάτι της δουλειάς μας (της δικής μου όχι), το μυαλό μας είναι το όργανο που μας πήγε τρια βήματα παραπέρα. Σε εκείνο επενδύσαμε και εκείνο μας δικαίωσε. Δε χρειαζόμαστε καμία “θεραπεία” γιατί είμαστε μια χαρά, δε χρειαζόμαστε καμία προτροπή να γίνουμε ομορφότερες, γιατί ήδη νιώθουμε περίφημα μέσα στο δέρμα μας, δε χρειαζόμαστε κανέναν να μας κάνει να νιώσουμε χειρότερα και μετά να μας “πουλήσει εξυπηρέτηση” (αν όχι και καμιά γαλλική μύτη) για να νιώσουμε καλύτερα.

Δεν είμαστε τόσο κουτορνίθια. Ξυπνήσαμε πια.

Κι επειδή, ξύπνιες, κάναμε κόρες, το νου σας-

το νου σας ρεμάλια: είμαστε στη γωνία, μετράμε τα λάθη σας, υπολογίζουμε τη σκοπιμότητά σας και παρακολουθούμε τα βήματά σας.

Κάτι από όλα αυτά να θίξει τις κόρες μας και θα μας βρείτε μπροστά σας.

 

 

 

RelatedPost

Website Pin Facebook Twitter Myspace Friendfeed Technorati del.icio.us Digg Google StumbleUpon Premium Responsive

Olia

Η Όλια ειναι PR specialist και εργαζεται ως Project Manager στην Κοινωφελη Επιχείρηση του Δήμου Θεσσαλονίκης, ενω τα τελευταία δωδεκα χρονια "ντύνει" με τη φωνή της ηχητικές παραγωγές σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Είναι μαμά της απίθανης Δάφνης, 9, και του καταπληκτικού Αλέξανδρου, 6, οι οποίοι δίνουν ρυθμό και κατεύθυνση στη ζωή της. Διαβαζει ασταμάτητα, λατρεύει τη ζωγραφική, μετακινείται με ποδήλατο, καπνίζει και αν ηταν πλούσια θα ειχε μεγαλύτερη δισκοθήκη. Τα εξι τελευταία χρόνια, έχει ρίξει άγκυρα στη Θεσσαλονίκη, στη Ναυαρίνου, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, αναπολώντας συχνά τον κήπο της στη Σαμοθράκη.

Σχολίασε πρώτος