Όταν η Δάφνη κι ο Αλέξανδρος έμαθαν τι θα πει σεξισμός.

Έχω δύο παιδια: ένα κορίτσι κι ένα αγόρι. Ενώ είναι ξεκάθαρο ότι είναι διαφορετικοί άνθρωποι, δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο ότι αυτό οφείλεται στο φύλο τους. Αντίθετα θα έλεγα, εγώ βλέπω οι διαφορές τους να ανάγονται στις προσλαμβάνουσές τους και στο χαρακτήρα τους παρά σε ο,τιδήποτε άλλο. Έτσι, τα μεγαλώνω δίκαια, θεωρώ:

θα πάει ποδόσφαιρο η Δάφνη, αν δηλώσει ότι της αρέσει κι ο Αλέξανδρος θα βγει με τα νύχια βαμμένα, αν έτσι επιλέξει και κάπως έτσι πορευόμαστε ως οικογένεια: με βάση το τι μας ταιριάζει, τι επιθυμούμε κι όχι τι επιτρέπει ένας στενόμυαλος, αν και πλειοψηφικός, περίγυρος προκειμένου να μας κατατάξει με επιτυχία στα διπολικά κουτάκια του– κι άντε εγώ ξέφυγα, η ταυτότητα μου είναι ορισμένη και προσδιορισμένη, αλλά τα παιδιά μου που είναι μικρά;

Ο Αλέξανδρος με γυναικωτό επειδή φουξ καπέλο. #ΕΛΕΟΟΟΣΣΣ

Ο Αλέξανδρος με γυναικωτό επειδή φουξ καπέλο. #ΕΛΕΟΟΟΣΣΣ

Είχαμε δείγματα σεξισμού κάμποσα αλλά ήπια και τα κλασικά θα έλεγα: αχ, καλέ κούρεψέ τον, σαν κορίτσι είναι- καλέ βάλτης ένα φουστανάκι, ίδια με αγόρι είναι και τα τοιαύτα. Πράγματα που τα μαρκάρεις αλλά τα αντιμετωπίζεις αυτόματα πλέον.

Η Δάφνη πάνω από την κονσόλα ήχου-  βοηθώντας τη μαμά της στην ηχοληψία, μια ξεκάθαρα ανδροπρεπή ενασχόληση #not

Η Δάφνη πάνω από την κονσόλα ήχου- βοηθώντας τη μαμά της στην ηχοληψία, μια ξεκάθαρα ανδροπρεπή ενασχόληση #not

Κι ενώ όλα πηγαίνουν κατά γενική ομολογία περίφημα, ήρθε η μέρα που από το σχολείο δεν πήρα μόνο τα παιδιά μου αλλά και το σεξισμό που μου τα φόρτωσαν.

ΟΛΙΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ ΑΘΗΝΑ

Ο Αλέξανδρος συγκεκριμένα, φορούσε μια από εκείνες τις μπλούζες με τις παγιέτες που αλλάζουν ανάλογα από ποια πλευρά θα τις χαϊδέψεις. Η μπλούζα όλη μαύρη, με το logo του Sticky fingers των Rolling Stones- ένα απλό tshirt το οποίο αγοράσαμε από τα αγορίστικα του zara, όχι ότι είχε και καμία σημασία αυτό. Κι ενώ τόσο καιρό περίμενε μια τέτοια “μαγική μπλούζα” κι αυτός και τις λιγουρευόταν που τις έβλεπε στα άλλα παιδιά και στην αδερφή του, γυρνάει από το σχολείο και μου λέει επί λέξη: “εγώ αυτή τη μπλούζα δεν την ξαναβάζω ποτέ”, κι όταν τον ρώτησα έκπληκτη “ΓΙΑΤΙ?!” μου ήρθε η απάντηση : γιατί η ΤΑΔΕ (μικροσκοπική 4χρονη συμμαθήτριά του) μου είπε ότι αυτή η μπλούζα είναι για κορίτσια.

Αφού ξεπέρασα το αρχικό σοκ- το ότι ένα 4χρονο σκατό βάζει σεξιστικά όρια στο παιδί μου ή για την ακρίβεια μεταφέρει τη σεξιστική του ανατροφή με καταπιεστικό και περιοριστικό τρόπο – γέλασα γιατί αν σέβεσαι τον εαυτό σου, ειλικρινά, μόνο αυτό μπορείς να κάνεις. Ρώτησα τον Αλέξανδρο αν η μπλούζα του χρειάζεται ΠΕΟΣ – ναι, έτσι το λέμε- για να φορεθεί, γέλασε και μου απάντησε ΟΧΙ. “Άρα,” πρόσθεσα εγώ, “φοριέται από όποιον θέλει” και σα μάνα- ζιζάνιο που είμαι σκάρωσα σε δύο δευτερόλεπτα ένα τραγουδάκι με πολύ απλό ρυθμό κι επαναλαμβανόμενο τον στίχο “ό,τι θέλω θα φοράω- ό,τι θέλω θα φοράω”, συνοδευόμενο από μια εξαιρετικά αστεία χορογραφία (σαν ξωτικό σε οίστρο) και του πρότεινα να φοράει Ο,ΤΙ θέλει και αυτό να λέει και στην όποια πιτσιρίκα αποπειράται να τον κοροϊδέψει για την επιλογή του.  Έφυγε από την κουβέντα μας εμφανώς ευχαριστημένος και συνέχισε να φοράει την παγιετέ μπλούζα του, τα κοραλλί του crocs και το ροδακινί φούτερ του ανερυθρίαστα.

Κι επειδή αυτό όλο δεν ήταν αρκετά, την ίδια εβδομάδα γύρισε η Δάφνη από το σχολείο προβληματισμένη. Ο ΤΑΔΕ συμμαθητής της, ετών 7 όπως κι εκείνη, “ζωγραφίζει γυμνές γυναίκες, με το στήθος τους, μαμά, γυμνό– και δεν το λέει στήθος, το λέει βυζιά— και με το πιπί τους και τις δείχνει σε όλους και κοροϊδεύει και γελάει”. Εκεί μεγαλύτερο σοκ γιατί μεγαλύτερος κι ο σεξισμός. Κι ανάγκη να το καλοσκεφτώ. “Μαμά, κι όλοι γελούσαν, ακόμα και η τάδε φίλη μου…”. Κι όταν τη ρώτησα “γιατί εσύ δε γέλασες όπως τα άλλα κορίτσια;” θύμωσε. “Μαμά! Δε γελούσαν από χαρά, γελούσαν γιατί ντράπηκαν. Κι εγώ ντράπηκα αλλά με στενοχώρια όχι με γέλιο γιατί δε μου άρεσε που με κορόιδευαν, γιατί, μαμά, εμένα κορόιδευαν κι όλα τα κορίτσια. Γιατί εμείς όταν μεγαλώσουμε θα γίνουμε γυναίκες, κι αυτός από τώρα κοροϊδεύει το σώμα μας.”.

Σε αυτό το σημείο συγκρούστηκαν μέσα μου δυνάμεις μεγατόνων:

περηφάνια για το κορίτσι μου που τόσο σωστά “διάβασε” μια κατάσταση- ένιωσα περήφανη και σίγουρη ότι έχει στο οπλοστάσιό της τα κατάλληλα εφόδια για να μην την υποτιμήσει κανείς,

θλίψη απέραντη για το αγοράκι αυτό που στα 7 του έχει ήδη λάθος βάσεις και θα τις εξαπλώσει παντού σαν ίωση δημιουργώντας πρόβλημα εκεί που δεν υπήρχε,

απογοήτευση για την κοινωνία στην οποία ζω, η οποία ελάχιστα βήματα προόδου έχει σημειώσει και

θυμό που κάποιος πλήγωσε την αξιοπρέπεια του παιδιού μου άδικα και παράλογα.

Αποφάσισα να μην το κάνω θέμα με κανέναν, παρά μόνο με το παιδί μου – που έχει το επίπεδο να το αντιληφθεί κι ίσως να το αντιμετωπίσει και κατάλαβα ότι κανένας δε μένει αλώβητος από το θηρίο του σεξισμού, είτε είναι 4 χρονών είτε 40. 

Σηκώνω, λοιπόν, τη δική μου παντιέρα αλλά και των παιδιών μου ψηλά, εκεί που φαίνεται το μήνυμα:

θα φοράμε ό,τι θέλουμε, θα κουρευόμαστε όπως κι αν θέλουμε, θα μεγαλώνουμε φυσιολογικά, περήφανες για το στήθος, το πιπί μας, την περίοδό μας, τις τρίχες μας κι ό,τι άλλο μας χάρισε απλόχερα η  αντρική και γυναικεία μας φύση, κωφεύοντας σε κάθε αναχρονιστική προσπάθεια κατάταξης, ταμπελαρίσματος και προσδιορισμού μας. Βλέπετε, δε χωράμε στις ετικέτες σας: ούτε η κορμάρα μας, ούτε το πνεύμα μας, ούτε τα ταλέντα μας, ούτε η ενεργητικότητά μας, ούτε η δημιουργικότητά μας, ούτε τίποτα.

Κι αν δε σας αρέσουμε, να μη μας κάνετε παρέα. Δε θα μας λείψει η αμορφωσιά σας, ο φανατισμός και τα στερεότυπά σας. Μπορείτε να δηλητηριάσετε τα δικά σας παιδιά με αυτά που κι εκείνα, αν τύχει να τα συναντήσουμε κάπου, θα μπούμε στον κόπο να τα διαφωτίσουμε, μπας και καταλάβουν ότι τα χρώματα και τα παιχνίδια δεν είναι “αγορίστικα” ή “κοριτσίστικα”, ότι ο κάθε άνθρωπος έχει κι ένα σώμα που είναι φτιαγμένο για να τον εξυπηρετεί κι αυτό από μόνο του αξίζει σεβασμό υπέρτατο.

Με ροζ άρα κοριτσίστικο χυμο #ημαρτον

Με ροζ  ΑΡΑ κοριτσίστικο χυμο #ημαρτον

Ψιλά γράμματα για κάποιους, ακόμη και παιδαγωγούς που εν έτει 2019 *ακόμη* επιλέγουν να χωρίζουν τα παιδιά στις δραστηριότητες σε αγόρια και κορίτσια, κώδικας ηθικής,  ή ακόμη καλύτερα ρήτρα φυσιολογικότητας και στοιχειώδους ανθρωπιάς για εμάς.

 

 

 

 

 

 

 

RelatedPost

Website Pin Facebook Twitter Myspace Friendfeed Technorati del.icio.us Digg Google StumbleUpon Premium Responsive

Olia

Η Όλια ειναι PR specialist και εργαζεται ως Project Manager στην Κοινωφελη Επιχείρηση του Δήμου Θεσσαλονίκης, ενω τα τελευταία δωδεκα χρονια "ντύνει" με τη φωνή της ηχητικές παραγωγές σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Είναι μαμά της απίθανης Δάφνης, 9, και του καταπληκτικού Αλέξανδρου, 6, οι οποίοι δίνουν ρυθμό και κατεύθυνση στη ζωή της. Διαβαζει ασταμάτητα, λατρεύει τη ζωγραφική, μετακινείται με ποδήλατο, καπνίζει και αν ηταν πλούσια θα ειχε μεγαλύτερη δισκοθήκη. Τα εξι τελευταία χρόνια, έχει ρίξει άγκυρα στη Θεσσαλονίκη, στη Ναυαρίνου, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, αναπολώντας συχνά τον κήπο της στη Σαμοθράκη.

Σχολίασε πρώτος