Αναλαμβάνοντας το παιδί επισκέφθηκα σύντομα έναν ψυχολόγο. Τα θέματα ήταν πολλά και οι συνθήκες κατάλληλες. Δεν είμαι από αυτούς που μάχονται τις θεραπείες ψυχολογικής υποστήριξης, το αντίθετο θα έλεγα.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που μου ανέλυσε προτού φτάσουμε καν στη φύση της σχέσης μας με το παιδί ήταν τα ψυχολογικά στάδια ανά ηλικία. Το παιδί ανάμεσα στα 6-8 είναι στο στάδιο του “Μπορώ – Δε μπορώ“. Είναι εύκολο και απλό να το καταλάβω. Το παιδί ανακαλύπτει τα όριά του, όχι τα όρια των άλλων, αν και ίσως και αυτά.
Τι είναι αυτό που πραγματικά μπορεί γιατί έχει την ικανότητα να κάνει και τι μπορεί γιατί έχει τη δυνατότητα να κάνει. Εκεί κρύβεται το παιχνίδι της ταυτότητας των ορίων.
Όμως ποιοι είμαστε εμείς για να θέσουμε όρια στον οποιονδήποτε και ακόμη καλύτερα ποίοι ήταν εκείνοι που οριοθέτησαν ασφυκτικά το στάδιο “Μπορώ – Δε μπορώ” στην τρυφερή ηλικία των 6 – 8 χρόνων.
Κι εγώ που είμαι πια 30 ολόκληρων ετών, μερικές φορές μπορώ και αλήθεια υπάρχουν άλλες που δε μπορώ. Υπάρχουν φορές που η φωνή μέσα μου, ναι ακούω φωνή μέσα μου, μου λέει εάν μπορώ κι αν δε μπορώ να κάνω κάτι. Προσοχή, όχι αν θέλω.
Πόσες φορές αφελέστατα επέτρεψα στη φωνή μέσα μου να με καθηλώσει άπραγο άνθρωπο, ανυπεράσπιστο απέναντι στο χαώδες τίποτα που με πρόσταξε να μην κάνω κάτι. Τι μπούφος θέμου! Γιατί να το ακούσω; Γιατί να θέσω όρια στον εαυτό μου και μάλιστα κάποια στιγμή να κάνω το ίδιο σε κάποιον άλλο.
Από την άλλη, υπάρχουν οι φορές που η φωνή μέσα μου δίνει καλές συμβουλές. Να ας πούμε σήμερα το πρωί κάτι μου φώναζε “Βάλε κράνος”,κάτι που ακολούθησα αβλεπεί καθώς είχα για καιρό αφήσει το κράνος να σκονίζεται, κακώς στο ράφι της παππουτσοθήκης μου. Δεν ήταν χώρος αυτός για ένα κράνος μηχανής.
Ίσως αυτή η φωνή μέσα μου να μην είναι άλλη από τις φωνές που έλαβα εγώ μεγαλώνοντας, οι οποίες ήρθαν και έκατσαν η μια πάνω στην άλλη, σα ριζόχαρτο και θεμελίωσαν όλα όσα σήμερα αφήνω τον εαυτό μου να κάνει ή να μην κάνει, φοβούμενος τα μελλούμενα.
Αυτές οι φωνές και αυτές οι πεποιθήσεις ακόμα καλύτερα με έκαναν να τρέξω στον ψυχολόγο και να ρωτήσω… είμαι αυτές οι φωνές; Θα γίνω αυτές οι φωνές στο παιδί;
Απάντηση δεν πήρα αλλά μάλλον μπορώ να πιστέψω πως δε μπορώ να αφήσω τον εαυτό μου να γίνω αυτές οι φωνές στο μυαλό ενός τρίτου, ανεξάρτητου σε ένα μεγάλο βαθμό ανθρώπου, ξένου από εμένα. Έχω τόσο ταλαιπωρηθεί από αυτές τις φωνές που αλήθεια ο δρόμος της σιωπής πολλές φορές μοιάζει ο σωστότερος δυνατός.
Ουφ. Trial and error.
Να τις προάλλες ανακάλυψα πως το πιτσιρίκι έχει απίστευτη έφεση στις κατασκευές. Είδαμε καμιά σαρανταριά βίντεο με αυτοσχέδια αυτοκινητάκια, καμιά εικοσαριά με εκρήξεις διαφόρων τύπων και σίγουρα τριάντα από διάφορα πειράματα με σπίρτα και σφεντόνες. Δοκιμάσαμε να κάνουμε δύο από αυτά και μας πήρε όλο το πρωινό. Περιττό να πω δε πως αποτύχαμε παταγωδώς. Ούτε μπαμ έγινε, ούτε πυροδοτήσαμε εκτόξευση… Αποτυχία. Κι όμως μόνο εγώ το είδα έτσι.
“Ωραίες οι κατασκευές που φτιάξαμε!”, με πέθανε η κατάφαση. “Κι αν απέτυχαν τι μας νοιάζει. Θα δοκιμάσουμε άλλες“, το αγάπησα το άτιμο, ακόμη περισσότερο.
Αυτό πρέπει να ‘ναι. Μικρά, ελεγχόμενα λάθη
Αναζητώντας τον καλύτερο δρόμο στον κόσμο κοιτώντας βαθυά μέσα σου
, είναι ο καλύτερος δρόμος ίσως, μακρυά από φωνές και σκουντήγματα εσωτερικά και ανησυχητικά. Όλα στο φως. Να παίζουμε με ανοιχτά χαρτιά. Άλλωστε στην ίδια ομάδα είμαστε… πιστεύω.
