Μπήκε ο άντρας μου χτες και πρωτοείδε το site.
“Έχεις αναλογιστεί τι θα γίνει αν χρειαστεί να πάμε στο νοσοκομείου και είναι ο ΓΕΩΡΓΙΟΥ βάρδια;”, με ρώτησε.
Όχι. Η αλήθεια είναι πως δεν το είχα σκεφτεί. Όπως δεν το είχα σκεφτεί και πριν γεννήσω. Για λίγο, πάντως τα χρειάστηκα. Δε θα ήθελα να πάθω κάτι και να μη μου φερθεί ο γιατρός καλά γιατί τον έχω σκίσει στο ιντερνετ. Από την άλλη, τι να κάνω δηλαδή; Να ενδώσω στους φόβους μου και να με έχει ο καθένας του χεριού του;
Μπήκα να “χτενίσω” την ανάρτηση και να την “φτιάξω” λιγάκι. Να μαλακώσω τις αιχμές, να σβήσω τις κατηγορίες, να προσπαθήσω να δω τα πράγματα κι από την άλλη μεριά. Γιατί, τελικά, ποτέ δεν ξέρεις πως τα φέρνει η τύχη κι ίσως χρειαστεί να κρατήσω το χέρι που τώρα δαγκώνω.
Μπήκα, λοιπόν, και ξαναδιάβασα το κείμενο. Και τότε μου ήρθε:
Πόσο φοβισμένη πρωτοπήγα, πόσο δύσκολα ένιωσα με τα σχόλια, πόσο ζαλιζόμουν επί μήνες από την έλλειψη σιδήρου (τόσων μηνών έγκυος), πόσο γοερά έκλαψα όταν ο ενδοκρινολόγος μου είπε ότι το παιδί μου μπορεί να γεννηθεί “αργό” εξ’αιτίας της έλλειψης ρύθμισης του θυρεοειδούς….
Θυμήθηκα. Και κατάλαβα.
Δεν είμαι εγώ αυτή που θα έπρεπε να φοβάται. Εκείνος είναι.
Γιατί δε θα είχα κανένα λόγο ή κίνητρο να πω ψέμματα.
Γιατί το δίκιο με το μέρος μου το έχω εγώ.
Άρα, ακόμη κι αν φοβάμαι λίγο (που το παραδέχομαι), αποφασίζω να μην κατεβάσω τη σχετική ανάρτηση.
Κι ο Θεός βοηθός.
(Last Babble: Μετά τον άντρα μου μπήκε κι ο δικηγόρος μου στο site, οπότε το όνομα του γιατρού αντικαταστάθηκε κατόπιν σχετικής σύστασης. )
