Ο 9ος μήνας εγκυμοσύνης- Πως μου φαινόταν τότε.

Αυτό το άρθρο γράφτηκε στα τέλη Ιουνίου με τις ορμόνες και τους δείκτες της ζυγαριάς στα κόκκινα- κανείς δε με παρεξήγησε: μετά από πέντε μέρες γέννησα. Σας το παραθέτω. Ο 9ος μήνας εγκυμοσύνης είναι ΤΡΑΓΙΚΟΣ, κυρίως από σωματική αλλά και από ψυχολογική άποψη. Εγώ, τουλάχιστον, νιώθω σα διαμέρισμα που το νοικιάζει πρωτοετής φοιτητής. Εκείνος περνάει μια χαρά, παρτάρει, δεν κοιμάται τα βράδια, κάνει ό,τι του καπνίσει, ενώ εγώ ρημάζομαι.

Ποιος μας έχει καλλιεργήσει μαζικά την πεποίθηση ότι όταν μένεις έγκυος ζεις σε μια ροζ φούσκα, τα βλέπεις όλα καλά,  κι είσαι κάτι σαν κεχαριτωμένη νεράιδα με κοιλιά, να λίγο σαν την κοπελίτσα από κάτω, δεν ξέρω αλλά ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα.imagesΣυγκεκριμένα:

1.Το σώμα, το οποίο μέχρι τώρα μεταμορφωνόταν, από εδώ και πέρα παραμορφώνεται. Περνάω ώρες κοιτώντας τα πόδια και τα χέρια μου, τα οποία μου είναι αδύνατον να αναγνωρίσω ως δικά μου. Είναι κόκκινα, πρησμένα και δε χωράν πουθενά. Αλλάζεις παπούτσια και μαζί συνήθειες. Μαξιλαράκι και τα πόδια επάνω- για όσο αντέχεις, γιατί, βλέπεις, σε αυτή τη θέση βολεύονται τα πόδια, αλλά καταπιέζεται το μωρό. Οπότε μια πάνω μια κάτω: ασανσέρ τα πόδια.

εγκυμοσύνη

 

2. Το μωρό παίρνει βάρος με φρενήρεις ρυθμούς κι εσύ το ίδιο. Η κοιλιά που νόμιζες ήδη τεράστια από τον 7ο μήνα, γίνεται ακόμη μεγαλύτερη, κι άλλο… κι άλλο… κι άλλο…. και πολύ δύσκολη στο να … κυβερνηθεί. Δυσκολία στο σήκω, στο κάτσε, στον ύπνο, στα ρούχα, παντού.

3. Δε θα έλεγα ότι το πρόβλημα είναι το επιπλέον βάρος, όσο η συγκλονιστικά διαφορετική εικόνα του εαυτού, ειδικά για τις γυναίκες που έχουν μάθει να είναι λεπτές στη ζωή τους. Το είδωλο στον καθρέφτη που κάποτε ήταν κολακευτικό τώρα είναι φρικαλέο. Έχω σταματήσει να κοιτιέμαι γιατί εκεί που κάποτε ήταν το πρόσωπό μου, τώρα βλέπω “μούτρα”, αντί για το λεπτό λαιμό μου βλέπω προγούλια, αντί για τα ζυγωματικά μου μάγουλα. Και ναι. Αντιλαμβάνομαι ότι σε λίγες μέρες θα γεννήσω κι ότι αυτά είναι φυσιολογικά συμπτώματα, αλλά από την άλλη, έχω χάσει το σώμα μου, που είναι το εμφανές κομμάτι του εαυτού μου. Πόσο κουλ να είμαι;!

4. Η συχνοουρία των πρώτων μηνών επιστρέφει κι ο ύπνος -ούτως ή άλλως δύσκολος λόγω κοιλιάς- μειώνεται σημαντικά. Παράλληλα, ο πλακούντας γερνάει, το αμνιακό υγρό μειώνεται, το μωρό μεγαλώνει κι όλα αυτά σημαίνουν ότι οι ορμόνες κάνουν πάρτυ- ένα πάρτυ στο οποίο τα νεύρα σου είναι οικοδεσπότες κι όχι καλεσμένοι.  Όλα αλλάζουν εξαντλητικά γρήγορα και η ψυχολογία σου προσπαθεί να τα προλάβει. Μάταια. Η κούραση νικάει στα σημεία. Θα βρεθείς, ίσως, να κάνεις κακές σκέψεις- πολύ κακές σκέψεις- για την εγκυμοσύνη, για το μωρό, για το σύντροφό σου. Είναι φυσιολογικό και περνάει. Μην ενδώσεις στις τύψεις. Απέδωσέ το στην ορμονική τρέλα.

έγκυος σε παράταση

 

5. Τεράστιο πρόβλημα είναι οι γύρω σου. “Δε γέννησες ακόμη;”, “πω!πω! εσύ θα σκάσεις”, “περιμένεις δίδυμα;” είναι ένα μικρό δείγμα από τις βλακώδεις ατάκες που ακούς σε καθημερινή βάση, από ανθρώπους που δεν ξέρουν τι άλλο να σου πουν και δεν επιλέγουν απλώς να το βουλώσουν. Γενικά, οι άνθρωποι τείνουν να μην υπολογίζουν πως μπορεί να νιώθεις και λένε ό,τι τους κατέβει. Κάτω από κανονικές συνθήκες, τους γράφεις. Η εγκυμοσύνη, όμως, είναι ακραία συνθήκη σωματικά- όχι κανονική.

 

Πιστεύω ότι τη στιγμή που κρατάς το μωρό στα χέρια σου, είναι όλα περασμένα ξεχασμένα.  Χαλάλι και η ταλαιπωρία κι όλα. Ωστόσο, θα με βοηθούσε να ήξερα πως δεν είναι όλα τόσο ρόδινα και η δουλειά της μαμάς ξεκινάει από τη στιγμή τη σύλληψης κι όχι από τη στιγμή που κρατάει το μωρό στα χέρια της. Αυτή τη βοήθεια, μαζί με τη δυνατότητα ψυχικής προετοιμασίας, ελπίζω λίγο να κατάφερα να προσφέρω στις αναγνώστριές μου σήμερα.

“Υπομονή” είναι πράγματι η λέξη-κλειδί και σωτήρια η κουβέντα με άλλες γυναίκες που έχουν ήδη γίνει μαμάδες. Κλείνοντας να παραδεχτώ ότι ένας βασικός λόγος που έχω εξωθηθεί στην τρέλα – ή κάπου πολύ κοντά της- είναι το γεγονός ότι εδώ κι ένα μήνα ζω μακριά από το σπίτι μου (μιας και στο νησί δεν υπάρχει νοσοκομείο), κάτι το οποίο απεύχομαι στην κάθε γυναίκα.

Ξαναδιαβάζοντας το άρθρο σχεδόν δύο χρόνια μετά, επιβεβαιώνω ότι έτσι είναι: είναι τόση η ευτυχία που παύει να σε νοιάζει η κούραση ή ο πόνος. Άλλωστε όλα περνούν, τα παιδιά όμως μένουν.

Κουράγιο στις  γυναίκες που σε λίγο θα γίνουν μαμάδες!

Μην ξεχνάτε να  απολαμβάνετε την κοιλίτσα σας, όποτε και όσο μπορείτε!

RelatedPost

Website Pin Facebook Twitter Myspace Friendfeed Technorati del.icio.us Digg Google StumbleUpon Premium Responsive

Olia

Η Όλια ειναι PR specialist και εργαζεται ως Project Manager στην Κοινωφελη Επιχείρηση του Δήμου Θεσσαλονίκης, ενω τα τελευταία δωδεκα χρονια "ντύνει" με τη φωνή της ηχητικές παραγωγές σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Είναι μαμά της απίθανης Δάφνης, 9, και του καταπληκτικού Αλέξανδρου, 6, οι οποίοι δίνουν ρυθμό και κατεύθυνση στη ζωή της. Διαβαζει ασταμάτητα, λατρεύει τη ζωγραφική, μετακινείται με ποδήλατο, καπνίζει και αν ηταν πλούσια θα ειχε μεγαλύτερη δισκοθήκη. Τα εξι τελευταία χρόνια, έχει ρίξει άγκυρα στη Θεσσαλονίκη, στη Ναυαρίνου, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, αναπολώντας συχνά τον κήπο της στη Σαμοθράκη.

8 Σχόλια

  • Avatar
    Απάντηση Μαρτίου 1, 2015

    fani

    Αδυνατώ να διαβάσω το άρθρο σας απ τη στιγμή που ξεκινάει με την ατάκα ‘ ο 9ος μήνας είναι τραγικός΄. Υπερβολές και μιζέρια. Διανύω τον 9ο μήνα εγκυμοσύνης και νοιώθω τέλεια γι αυτό.

    • Olia
      Απάντηση Μαρτίου 5, 2015

      Olia

      Φανή μου, καταρχάς χαίρομαι πολύ για σένα και την εγκυμοσύνη σου που αν και στον 9ο οδεύει τόσο ευχάριστα! Την τύχη σου να είχαμε όλες! Με τις ορμόνες στο κόκκινο, η υπερβολή και η μιζέρια συχνά γίνονται δεύτερη φύση, σίγουρα για μένα. Κι εγώ όταν το ξαναδιαβάζω αυτό το άρθρο- πολύ περισσότερο τώρα που ξαναείμαι έγκυος σε μια ΕΝΤΕΛΩΣ διαφορετική εγκυμοσύνη- νιώθω ακριβώς όπως λες. Αυτό το νόημα έχει ο τίτλος “πως μου φαινόταν τότε”. Τα υπόλοιπα θα είχε νόημα να τα συζητήσουμε αν είχες διαβάσει και το υπόλοιπο άρθρο. Την καλημέρα μου!

  • Avatar
    Απάντηση Ιουνίου 3, 2015

    Ειρηνη

    Ξεκινάω με γέλιο διαβάζοντας το άρθρο…διότι κι εγώ μένω Σαμοθράκη …αλλα χαλάρωσε…δεν χρειάστηκε να μεταναστεύσω κιόλας…απλά πάω αλεξανδρουπολη για τον γιατρό μου…όσο για τη γεννά θα πάω αλεξανδρουπολη ή Θεσσαλονίκη …οτι κάτσει…είμαι στον ένατο αυτή τη στιγμή και όντως ειναι δύσκολα αλλα δεν τρελαίνομαι κιόλας,,,έτσι που τα περιγράφεις λες και ήσουν καμία θεογκομενα και ξαφνικά έγινες φρικιό εξαιτίας της εγκυμοσυνης…καταρχήν δεν σου είπε κανένας ποσό σεξι εγκυουλα είσαι ;;; Εξαρτάται και απο το σύζυγο βέβαια …άμα ειναι κανένας αγροίκος δε θα ακούσεις καλή κουβέντα,,,εγώ τρώω όλη μέρα κ ο άντρας μου γουστάρει τρέλα να με βλέπει ….του αρέσουν μέχρι και οι παναδες στο πρόσωπο μου…το σωματάκι γίνεται πιο σεξι ….εκτός αν νομίζεις οτι αν είσαι μια ξερακιανη γκομενα είσαι κ σεξι,,,αηδίες,,.μακαρι ο θεός να μου δώσει κι αλλα παιδιά !!!! Κ ας τρελαίνομαι απο καουρες κτλ…ο γιος μου να ειναι καλα !!!!

    • Olia
      Απάντηση Ιουνίου 10, 2015

      Olia

      ειρήνη-
      επειδή όσο εσύ διαβάζεις τον ένατο μήνα της πρώτης μου εγκυμοσύνης, εγώ έχω ήδη το δεύτερο λεχούδι και μια πολύ διαφορετική εμπειρία δεύτερης εγκυμοσύνης (μη σου πω ακριβώς αντίθετη)- επιγραμματικά μιας και ο χρόνος μου έχει γίνει κεφάλι καρφίτσας να σου πω:
      ναι ήμουν θεογκόμενα- κι ακόμη είμαι! και μ’ αυτό δεν έννοώ ότι είμαι μοντέλο αλλά μια γυναίκα όμορφη, δυνατή και φιτ που λένε και στα χωριά για την ηλικία μου (37). όχι. σέξυ εγκυούλα δεν το λες το κοίτος των 90 κιλών που κόντεψα να γίνω. σκασίλα μου βέβαια γιατί δύο παιδιά μετά είμαι πάλι ο σπίνος των 50 κιλών! ο σύζυγος θα με “κυνηγούσε” και φαλακρή φώκια αν γινόμουν… αλλά εγώ ακούω το σώμα μου πιο πολύ από εκείνον οπότε η παραμόρφωση με χάλασε. ξερακιανή σίγουρα δε σημαίνει σέξυ- συμφωνώ αλλά ειρήνη… 90 κιλά ρε φίλη.. από 50… νιώσε!
      και για τέλος: το πιο σημαντικό είναι ότι όταν τα έγραφα αυτά ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΑΚΟΜΗ ΠΑΙΔΙ! τώρα που έχω και μάλιστα δύο, ας γίνω 200 πάλι θα γουστάρω!!! σε φιλώ και χάρηκα που τα είπαμε! καλό τοκετό και καλή μητρότητα!

  • Avatar
    Απάντηση Δεκεμβρίου 28, 2015

    ειρηνη

    Ολια μου θα σου πω μονο ενα πραγμα…”αν δε το περασεις δε προκειται ποτε να καταλαβεις” γνωστο και αλλανθαστο το ρητο.. διανυω τον ενατο μηνα και ειναι οπως ακριβως τα περιγραφεις. Να σαι καλα και να χαιρεσαι τα παιδακια σου.

    • Olia
      Απάντηση Δεκεμβρίου 29, 2015

      Olia

      Να ‘σαι καλά Ειρήνη! Σκοπός του άρθρου ήταν να βγάλω από μέσα μου όλο τον αρνητισμό που η δυσκολία των τελευταίων ημερών με έκανε να νιώθω και να απελευθερώσω κι άλλες γυναίκες να εκφραστούν. Η εγκυμοσύνη ΕΙΝΑΙ η πιο όμορφη περίοδος της ζωής μιας γυναίκας συνήθως ΑΦΟΥ εχει περάσει :) – κατα τ’ αλλα τα πράγματα είναι δύσκολα και καλά θα κάνουμε να το λέμε, να ξεσπάμε, να γκρινιάζουμε, να ζητάμε συμπαράσταση και γενικώς ό,τι μας κάνει να ανακουφιζόμαστε! Τα παιδάκια τα χαίρομαι είναι η αλήθεια κι αν κι οι εγκυμοσύνες μου είχαν τη δυσκολία τους, με χαρά θα καλωσόριζα και μια τρίτη :) <3 Ευχαριστώ πολύ που μπήκες στον κόπο να μου αφήσεις σχόλιο: ειδικά σε αυτό το άρθρο έχω ακούσει τα καλύτερα και τα χειρότερα!

  • Avatar
    Απάντηση Δεκεμβρίου 20, 2016

    Μαιρα

    Αγαπητή Όλια,
    είμαι στον 8ο μήνα σε διδυμάκια και τα προβλήματα που περιγράφεις τα έχω απο πολύ νωρίς (λογικό αφού όλα στην δίδυμη κυηςη γίνονται όλα γρηγορότερα). Παρά την μεγάλη χαρα λοιπόν, ειχα κλασικά τις ναυτίες του πρώτου τρίμηνου (πραγματικά ειναι πολύ χειροτερα απο άρρωστη αφού κρατάει πολύ καιρό και δεν μπορείς να κανείς τίποτα), συνέχισα με ψυχολογικά/συναισθηματικά θέματα καθώς φανατική του γυμναστηρίου δεν είχα ποτέ κοιλιά η’ προβλήματα με το σώμα μου το οποίο φούσκωνε με τρελούς ρυθμούς, με πονούσε κάθε μέρα πιο πολύ (μέση, λεκάνη, αυχένας, πόδια κτλ) και γενικώς δεν το όριζα με τίποτα! Έτσι άρχισαν οι αυπνιες, οι ολονύκτιες στο σαλόνι , στο μπαλκόνι, στην κουζίνα, να κοιτάζω έξω απο το παράθυρο σαν την φυλακισμένη και γενικώς με το χρόνο να περνάει βασανιστικά αργά, καποιες φορές με πανικο, φόβο κτλ! Αισίως με πολύ πολύ υπομονη κ θετικές σκέψεις έφτασα στον 8ο! Αν και πονάω πολύ, αν και κοιμάμαι πλέον ελαχιςτα και μόνο σε καρέκλα -γιατί στο κρεβάτι ειναι αδύνατον- το γεγονός ´οτι βλέπω φως στο τούνελ με κάνει και χαμογελάω, να ανυπομονώ να γεννήσω, να κρατήσω αγκαλιά τα μωράκια μου κ να ξαναβρώ τον εαυτό μου και το σώμα μου. Έχεις απόλυτο δίκιο σε όλα !!! Ας πει κάποιος ´οτι όλες οι εγκυμοσύνες δεν ειναι το ίδιο, δεν ειναι η πιο ωραία περίοδος της ζωής μας για κάποιες απο εμάς, θέλει πολύ κουράγιο, υπομονή και να είμαστε προετοιμασμενες ´οτι η εγκυμοσύνη μπορεί να σε φτάσει στα όρια σου! Όταν είμαι στις καλές μου λέω ναι – μάλλον θα το ξαναέκανα.. δεν είμαι αχάριστη – τα παιδιά ειναι ευλογία! Θέλω λοιπον να πω, πως παίρνουμε πολύ κουράγιο απο κείμενα σαν το δικό σου γιατί όταν περνάς δύσκολα λες είμαι η μόνη στον κόσμο που περνάω τόσο χάλια και αυτό δεν αντεχεται! Οςο διαβάζεις βλέπεις οτι ειναι κάτι κοινό τελικά…και ναι μάνα γινεςαι και θυσίες κανείς απο την στιγμή της σύλληψης και όχι μόνο αφού γεννήσεις!
    Σου εύχομαι με το καλό ένα τρίτο παιδάκι – καλά Χριστούγεννα – καλη χρόνια και υγεία σε όλους!

    • Olia
      Απάντηση Ιανουαρίου 30, 2017

      Olia

      Μαίρα αγαπημένη, συγκινούμαι όσο σκέφτομαι ότι μάλλον τώρα τα κρατάς τα μικρούλια αγκαλίτσα και δεν ειναι πια …κοιλιά! Εμείς περνάμε οικογενειακώς μια περίοδο-παλούκι που όλοι είμαστε άρρωστοι συνέχεια. Γι’ αυτό κοντέυει να βγει ο Γενάρης κι εγώ τώρα μόλις μπαίνω να διαβάσω τα σχόλιά σας, να “ξεστολίσω” στο σαιτ και γενικά να απομακρυνθώ από τα υποχρεωτικά! Πράγματι, θέλει υπομονή η εγκυμοσύνη και συζήτηση: με άλλες γυναίκες: γιαγιάδες, μάνες, φίλες. Μόνο εκείνες που τα πέρασαν μπορούν λίγο να μας καταλάβουν, αν και τα βάσανα ξεχνιούνται εύκολα! χαχα σε σκέφτομαι μέσα στον υπέροχο χαμό της λοχείας και λάμπει η μέρα μου! Να είστε όλοι μας καλά- την αγάπη μου <3

Απάντηση Κάντε κλικ για να ακυρώσετε το σχόλιο.

Γράψτε απάντηση στο Ειρηνη Ακύρωση απάντησης