Κάπου στα τέλη του προηγούμενου αιώνα, πριν ο τοίχος γίνει ψηφιακή εμμονή, διάβασα σ’ ενα καδράκι στη Ζώγια της Κομνηνών, εκτυπωμένη την εξής φερόμενη ως κινέζικη παροιμία:
Αν ένας σε πει γάιδαρο, αγνόησέ τον.
Αν πολλοί σε πουν γαίδαρο, βάλε σαμάρι.
Ήρθα και προβληματίστηκα με την κινέζικη σοφία τούτες τις μέρες. Όχι τόσο για το αν υπήρχαν και στην Κίνα γαίδαροι και σαμαρτζήδες, όσο για τους πολλούς και τα σχόλιά τους. Από τότε που αποφασίσαμε να πάμε με τη μικρή για σκί, ακούω ανησυχητικά συχνά την ατάκα: “Είσαι τρελή! Θα πας με το μωρό στα χιόνια;! Καλά, άντε, εσείς να πάτε! Αυτό, τι φταίει;” – Κάθε φορά δε, γυρνάω κοιτάω το “αυτό” που σαφώς “δε φταίει” κι αναρωτιέμαι αν είναι ο γυαλός στραβός ή στραβά αρμενίζουμε. Αν είμαι εγώ όντως τόσο extreme ή οι άλλοι extremely επιφυλακτικοί.
Πριν γνωρίσω τον άνθρωπό μου με έλεγαν τρελή γιατί δεν επιδίωκα μια μόνιμη δουλειά και διαμονή, μετά με έλεγαν τρελή γιατί αποφάσισα να μετακομίσω στη Σαμοθράκη, τρελή που ανέβαινα και καθόμουν μέρες στο βουνό, που ανέβαινα έγκυος στις βάθρες, που χοροπηδ0ύσα ανεβάζοντας παράσταση 8 μηνών, που γέννησα σε νοσοκομείο, που ζω κάπου χωρίς παιδίατρο- που πηγαίνω το παιδί μου 8 μηνών στα χιόνια… καταλαβαίνετε που το πάω.
Οι άλλοι κρίνουν, αναπόφευκτα, με τα δικά τους κριτήρια. Όσο πιο μακρυά είσαι απ’ αυτά τόσο πιο “τρελός” γίνεσαι. Κατανοείς, αποδέχεσαι τη διαφορετικότητα, στα λιγότερο υπερ άνω σου, ρίχνεις και καμία δολοφονική ματιά ή ατάκα και τέλος.
Όταν έχει να κάνει με το παιδί σου, σαμάρι μη βάλεις,
ακόμη κι αν στο πει η υφήλιος ολόκληρη ταυτόχρονα.
Ξέρεις πάντα καλύτερα.
Last babble– Περίμενα να γυρίσω από τα χιόνια και να το δημοσιεύσω, μήπως και γινόταν κάτι που με μετέπειθε. Μπα. Μωρό στα χιόνια ruuulz.
