Ελεύθερος χρόνος που προέκυψε αβίαστα, το βρέφος μακάριο και παραδομένο στις αγκάλες του Μορφέα, είπα να ανατρέξω σε ένα βιβλίο που το φέρνω καιρό στο μυαλό. Ψάχνω, ψάχνω- τίποτα. Κι εκεί είναι που το συνειδητοποιώ. Το βιβλίο δε βρίσκεται πια εδώ.
Από που ν’αρχίσω.
Από το γεγονός ότι κάθε φορά λέω ότι δε θα το ξανακάνω ή από το ότι το θεωρώ φιλοσοφικά απαραίτητο;
Αναφέρομαι στο δανεισμό βιβλίων σε φίλους και γνωστούς.
Ευτυχώς, από όλες τις απόψεις, έχω διαβάσει περισσότερα βιβλία απ’ όσα έχω σπίτι μου. Όσα όμως έχω την τιμή να φιλοξενώ τα γνωρίζω πολύ καλά. Αυτό με οδηγεί στο να συζητάω το κάθε βιβλίο, σχεδόν να το διαφημίζω, έως και να συνιστώ ευθέως στον άλλο να το διαβάσει. Τι πιο φυσικό και επόμενο από να μου ζητήσει ο άνθρωπος να το δανειστεί; Και πράγματι, έτσι γίνεται. Το δανείζω. Κι εκεί αρχίζουν τα προβλήματά μου. Λίγες φορές, το παραλαμβάνω περίπου στη κατάσταση που το έδωσα και σε χρόνο που θεωρώ εύλογο. Τις περισσότερες φορές, το χάνω για πάντα ή το παίρνω πίσω σε κακό χάλι.
Εξηγούμαι- δε με πειράζει ο καφές, ούτε το τσαλάκωμα της σελίδα, για τις δε υπογραμμίσεις δεν το συζητώ: τις λατρεύω! Όλα αυτά είναι σημάδια ότι αναγνώστης και βιβλίο έγιναν ένα- άρα αποστολή εξετελέσθη! Είναι πολύ διαφορετικό όμως να βρω σκισμένη ή μουσκεμένη σελίδα, σ’ ένα βιβλίο που στερήθηκα εγώ για ένα χρόνο κι ο άλλος αχ, τελικά-δεν-πρόλαβε-να- διαβάσει.
Δηλώσεις του τύπου “θα κρατάω αρχείο με το ποιος έχει πάρει- ποιο βιβλίο”, “Θα δανείζω για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα”, “δε θα δανείζω σε όσους κακοποιούν βιβλία” γίνονται χρόνια τώρα. Εντελώς αναποτελεσματικά. Οπότε, τι μέλλει γενέσθαι;
Από τη μια η χαρά του προξενιού- κι υπάρχει κάτι ακαταμάχητο στο βλέμμα ανακάλυψης ενός μικρού αλλά απαραίτητου θησαυρού, όταν ένας αναγνώστης ταιριάζει μ’ ένα βιβλίο. Κι απ’ την άλλη η ανάγκη για διατήρηση ενός αντικειμένου, εμβληματικού του χρόνου που αφιέρωσες και των εμπειριών που αποκόμισες. Κι έρχεται στη μνήμη σου παρέλαση ολόκληρη μόλις κοιτάξεις ένα εξώφυλλο, ή ξαναδείς μια παλιά σου υπογράμμιση/σημείωση.
Η προώθηση της πληροφορίας πέρα από σένα, είναι κομμάτι της εμπειρίας που λέγεται βιβλίο και συγκεκριμένα, είναι η κοινωνική του διάσταση. Αδύνατον να αντισταθείς. Επομένως, αφέσου!
Last Babble: Μ”αυτά και με ‘κεινα και καμιά πενηνταριά βιβλία μου έχουν “αφεθεί” και μυαλό δε βάζω.
