Μετά τα 30, οι άνθρωποι συνήθως έχουν αναπτύξει μια φιλοσοφία στην οποία εντάσσουν πολλές από τις σκέψεις και τις πράξεις τους. Έτσι κι εγώ τάσσομαι, κατά κανόνα, υπέρ των φυσικών πραγμάτων και ποιο χαρακτηριστικότερο από τον ίδιο το θηλασμό: τον απόλυτα φυσικό τρόπο να θρέψεις το παιδί σου. Τι γίνεται, όμως, όταν 100 στήθη ξεκινούν να θηλάζουν διαμαρτυρόμενα τα πεινασμένα και μη βρέφη τους;
Λίγο καιρό πριν, έγινε σύσταση σε μητέρα που θήλαζε σε τεράςτιο πολυκατάστημα της Θεσσαλονίκης να σταματήσει. Σεμνότητα, αιδώς από τη μια- θηλασμός από την άλλη.
Μπορώ να το πω με πολλά λόγια αλλά θα προτιμήσω τα λίγα (γιατί όπου να ‘ναι θα ξυπνήσει η μικρή -τα ξέρετε…) : ο θηλασμός είναι μεγάλο μανίκι και απαιτεί τεράστια προσπάθεια από την πλευρά της μητέρας. Το μόνο κίνητρο που έχει μια γυναίκα που θηλάζει είναι να μεγαλώσει έναν γερό και υγιές παιδί, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ταλαιπωρία για την ίδια και, πιστέψτε με, η λέξη ταλαιπωρία πολλές φορές δεν ξεκινάει ούτε να το περιγράφει.
Φανταστείτε ένα μικρούλι κουβαράκι, με τα δακτυλάκια ακόμη σφιγμένα σε μπουνίτσες- ένα ανήμπορο κι απόλυτα εξαρτημένο βρεφάκι που τρέφεται αποκλειστικά από το στήθος της μαμάς του. Κι ύστερα φέρτε στο νου σας το ίδιο μωράκι που έχει γίνει πλέον ένα υπέροχο σκανταλιάρικο νήπιο! Λέει ένα κάρο λεξούλες, περπατάει, τρέχει, έχει δόντια, πίνει νερό και χτες το βράδυ μπορεί να όρμηξε και να ‘φαγε και λίγο απ’ το τζατζίκι του μπαμπά. Εκεί δεν ξέρω κατά πόσο είναι εύκολο να πείσεις τον άλλο ότι είναι ανάγκη να θηλάσεις.
Τι ανάγκη; Σωματική ή ψυχολογική.
Ανάγκη για ποιόν; Για τη μαμά ή για το παιδί;
Θεωρώ αναμενόμενο για την κοινωνία μας να θέτει τα όριά της στο σημείο όπου η ανάγκη είναι σωματική και αφορά στο μωρό, κι όχι όταν είναι ψυχολογική και αφορά στη μαμά. Αναμενόμενο και στη λίστα με τα καταπιεστικά πράγματα του να ζεις εκεί που ζουν πολλοί.
Αλλά αυτό, είναι ένα άλλο άρθρο!
(Last Babble– Είμαι η μόνη που θεωρεί ότι ο θηλασμός χρειάζεται ηρεμία και γαλήνη και δε θα θήλαζε σε mall, εκτός αν ήταν απόλυτη ανάγκη;!)