Η κυρία που έρχεται και μας βοηθάει με το υβρίδιο χάους και παιδότοπου στο οποίο έχει μετατραπεί το σπίτι μας είναι από την Αλβανία και τα ελληνικά της είναι λίγο ιδιαίτερα. Θέλοντας να με ρωτήσει αν η τάδε φίλη μου είναι ελεύθερη, μου το έθεσε ως εξής: «Είναι κορίτσι;». «Τι κορίτσι, βρε Λία», της λέω «σαράντα χρονών γυναίκα είναι»! «Άντρα έκει; Παιδιά έκει;», επέμεινε εκείνη. «Όχι», της λέω, «δεν είναι παντρεμένη, ούτε έχει παιδιά»- «Α! Κορίτσι είναι». Στην αρχή γέλασα. Λίγο μετά κατάλαβα και λίγο μετά το μετά, κάθισα κι έγραψα αυτό το ποστ που χρόνια κυοφορώ.
Ανέκαθεν ένιωθα ότι υπήρχε ένα χάσμα ανάμεσα στις γυναίκες που είναι παντρεμένες και σε εκείνες που είναι ανύπαντρες/ελεύθερες. Αφότου γέννησα, κατάλαβα ότι η διάσταση αυτή δεν είναι τόσο θέμα γάμου όσο μόνιμου συντρόφου και παιδιού.
Το παιδί, έστω ότι θέλεις να είσαι όσο καλύτερος γονιός γίνεται, γεμίζει τη μέρα σου με τις ανάγκες και τις επιθυμίες του μ’ έναν τρόπο συχνά μη διαπραγματεύσιμο και σε αντίθεση με την οποιαδήποτε δουλειά, δε σταματάει να σε απασχολεί. Ακόμη και την ώρα που κοιμάται, εσύ ψάχνεις πώς να γίνεις καλύτερη σε αυτό που κάνεις, ενώ ταυτόχρονα προσπαθείς να κάνεις την παιδική χαρά να ξαναμοιάζει με σαλόνι. Τις υπόλοιπες ώρες δουλεύεις (μέσα ή έξω από το σπίτι), φροντίζεις (υποτυπωδώς στην αρχή και λίγο καλύτερα μετά) το σύντροφό σου και με τα ψίχουλα του χρόνου που καμιά φορά απομένουν, με πολύ προσπάθεια, δίνεις και μια στάλα προσοχής στον εαυτό σου (τύπου αν μετά το μπάνιο βάλεις ενυδατική πανηγυρίζεις).
Μια δουλειά καριέρας, τα οικονομικά προβλήματα, ακόμη και τα προβλήματα υγείας ωχριούν μπροστά στην ιδέα ότι κάτι παθαίνει το παιδί σου. Κι είναι αυτή ακριβώς η έγνοια που σε κάνει άλλη γυναίκα, άλλο άνθρωπο. Ρίχνεις τα μποφώρ σου, κρατάς την ψυχραιμία σου, σκέφτεσαι πριν μιλήσεις, καταπίνεις πολλά κι αφήνεις να πέσουν κάτω ακόμη περισσότερα και συνειδητοποιείς ότι ακόμη και για σένα υπάρχει κάποιος πιο σημαντικός από τον εαυτό σου για τον οποίο θέλεις να είσαι παράδειγμα.
Είναι εκείνο το όχι-και-τόσο-μικρό κουβαράκι που μεγαλώνει, χαμογελάει, λέει μαμά, ομορφαίνει, είναι κοινωνικό και λάμπει από υγεία. Το ίδιο μικρό πλασματάκι που οργώνει το χρόνο και το χώρο σου και κάνει τη λέξη κούραση να αποκτά ένα μια πρωτόγνωρη σκληρότητα, ένα νόημα αδιανόητο μέχρι πριν ακόμη κι από τον πιο σκληρά εργαζόμενο επαγγελματία .
Ο κόσμος του μόνιμου συντρόφου και του παιδιού είναι η άλλη όχθη ενός ποταμού τον οποίο αν δεν κολυμπήσεις και διασχίσεις, δε θα καταλάβεις ποτέ. Επομένως ας συμβιβαστούμε στο ότι εγώ δε θα σου τα πρήζω με το αν έφαγε το καρότο της η Δάφνη και αν είπε μπα- μπα ή μπε-μπε κι εσύ δε θα μου ξαναπείς ότι είσαι πτώμα!
(Last Babble: Δεν είναι ανάγκη να είμαστε στην ίδια όχθη για να αγαπάμε το ποτάμι.)