Η (πρώτη) Ημέρα του Πατέρα (σου)- 2013

Μπαμπάδες και μπαμπάδες.

Έχω μια σειρά από μπαμπάδες στο μυαλό μου.

Τον μπαμπά της δικιάς μου γενιάς. Old school daddy.  Στο άκουσμα της λέξης «πάνα» θα του ερχόταν στο μυαλό το πανί και η βάρκα πιο εύκολα απ’ ότι το μωρό. Τόσο απομακρυσμένοι ήταν πολλοί από εκείνους τους μπαμπάδες από τη διαδικασία μεγαλώματος των παιδιών τους. Συνήθως απόντες, συνήθως στη δουλειά, συνήθως πολύ κουρασμένοι κάπου αργά το βράδυ, σ’ έναν καναπέ να ενημερώνονται από τη μαμά για το πως πήγε η μέρα. Μπαμπάδες μαζικοί: όλοι είχαμε κι από έναν τέτοιο, μπαμπάδες συμβολικοί- ίσα να υπάρχουν για να μη νιώθεις ότι σου λείπει κάτι από τα βασικά: εκεί στα γενέθλια, εκεί στις αποφοιτήσεις, εκεί στις ορκομωσίες, στους γάμους, στις βαπτίσεις- αλλά μέχρι εκεί. Από κει και πέρα το χάος.

Κάθε εποχή με τους μύθους, τα λάθη και τις απώλειές της.

Σήμερα υπάρχει μια νέα γενιά από μπαμπάδες. New age daddies. Σου κάνουν τρυφερά μασάζ στα πόδια όταν η κοιλιά σου πάει να σκάσει, έρχονται μαζί σου στο γιατρό και τρώνε τα νύχια και τις σόλες τους όσο εσύ γεννάς. Νιώθουν άνετα με το μωρό από την πρώτη στιγμή κι αλλάζουν πάνες σαν επαγγελματίες. Είναι οι μπαμπάδες που μαγειρεύουν, πλένουν πιάτα, βάζουν πλυντήριο, εξακολουθώντας να παρακαλάν από μέσα τους να μη χρειαστεί για να κάνουν κάτι πιο ευχάριστο και περιπετειώδες!

Αν η δουλειά τους δεν τους εξανάγκαζε να αποχωριστούν τα μωρά τους πολύ περισσότερο και ασύγκριτα νωρίτερα σε σχέση με τις μαμάδες, θα είχαν σχεδόν το ίδιο δέσιμο που έχουμε εμείς μαζί τους (οι μαμάδες με τα μωρά).

Η κοινωνία μας, όμως, δε νιώθει και τόσο άνετα με αυτό. Δεν της φαίνεται, για παράδειγμα, ακόμη τόσο κουλ ο μπαμπάς να υποφέρει που δεν του δίνουν κι άλλη πατρική άδεια για να ζήσει και να δεθεί με το νεογέννητό του. Αντιθέτως, του σηκώνει λίγο επιτιμητικά το φρύδι και θεωρεί τη συμπεριφορά μάλλον γυναικεία.

Υπήρχαν πάντα και υπάρχουν κάποιοι άντρες που καταφέρνουν να υπερβούν τον κοινωνικό σεξισμό, να αγκαλιάσουν τα συναισθήματά τους και νιώθοντας απόλυτα σίγουροι για τον ανδρισμό τους να δοθούν με πάθος στο μεγάλωμα των παιδιών τους και στην ευτυχία της οικογένειάς τους.

Από αυτούς τους κάποιους, με ένα συγκεκριμένο έχω την τύχη να ζω εγώ.

Κι εσύ, μικρή.

Μην κάνεις πως δεν ακούς .

Go give daddy a kiss.

Γιορτάζει σήμερα.

Με την αξία του.

mom fatale fathers day 2013

Website Pin Facebook Twitter Myspace Friendfeed Technorati del.icio.us Digg Google StumbleUpon Premium Responsive

Olia

Η Όλια Παναγιωτοπούλου είναι Επικεφαλής του Κέντρου Ευρωπαϊκής Πληροφόρησης, ένα δίκτυο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, με φορέα υποδοχής το Δήμο Θεσσαλονίκης, καθημερινά 8-11 εργάζεται ως ραδιοφωνική παραγωγός στον 89 Rainbow, ενώ τα τελευταία δεκαοκτώ χρόνια "ντύνει" με τη φωνή της ηχητικές παραγωγές σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, Κύπρο και ΗΠΑ. Είναι μαμά της απίθανης Δάφνης, 12, και του καταπληκτικού Αλέξανδρου, 9, οι οποίοι δίνουν ρυθμό και κατεύθυνση στη ζωή της. ενώ το οικογενειακό πανδαιμόνιο συμπληρώνουν με επιτυχία ο γάτος Σουψόν, 3 και ο σκύλος Μότσι, 1. Διαβάζει ασταμάτητα, λατρεύει τη ζωγραφική, δυστυχώς καπνίζει και αν ήταν πλούσια θα είχε μεγαλύτερη δισκοθήκη. Τα δέκα τελευταία χρόνια, έχει ρίξει άγκυρα στη Θεσσαλονίκη, στη Ναυαρίνου, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, αναπολώντας συχνά τον κήπο της στη Σαμοθράκη.

Σχολίασε πρώτος