Είμαστε οι τρεις μας στο πλοίο. Μωρό, μπαμπάς, μαμά.
Στη μέση ο διάδρομος, δεξιά κι αριστερά καθίσματα.
Η Δάφνη κλέβει πάντα την παράσταση κι έτσι την έχει ήδη αντιληφθεί ένα ζευγάρι μπροστά αριστερά, μεσήλικες αλλά μάλλον κι οι ίδιοι παππούδες, και δύο-τρεις κυρίες αριστερά με τις οποίες γνωριζόμαστε.
Η Δάφνη είναι κάποια ώρα καθισμένη κι αδημονεί.
Φοράει ένα κίτρινο φανελάκι και την πάνα της.
Δε φοράει παπούτσια, δεν έχει πολλά, ούτε μακριά μαλλιά.
Δε μοιάζει με κορίτσι.
Την αφήνω κάτω στη μέση του διαδρόμου.
Το πλοίου κουνάει κι εκείνη δεν το έχει υπολογίσει. Μερικά μεθυσμένα βήματα αργότερα, ΦΡΑΠ! Προσγειώνεται με τη χάρη καρπουζιού στον ποπό της.
«Μπράβο τ’αγόρι μου! Μπράβο πασά μου! Σήκω λεβέντη μου, σήκω να οργώσεις τις θάλασσες εσύ», λέει πνιγμένος στα χαμόγελα ικανοποίησης ο κύριος για την ανδρεία του λεβέντη… Δάφνη.
«Ώπα! Ώπ, το κοριτσάκι! Έκανε βαβά! Λέρωσε και το μπλουζάκι του! Δε φεύγουν από τη μαμά οι δεσποινίδες», ακούγεται σχεδόν ταυτόχρονα από τα αριστερά η φωνή της κυρίας που με γνώριζε.
Τέλος.
Δικό σας.
(Last Babble: Έχω συγκεντρώσει και καταγράψει τόσα τέτοια επεισόδια που μπορώ να μιλάω πλέον για μια συλλογή…)
