Τόσο οι γυναίκες που προγραμματίζουν την εγκυμοσύνη τους, όσο κι εκείνες που την αφήνουν να προκύψει, αργά ή γρήγορα, θα θα αντιμετωπίσουν το ερώτημα «κλινική ή νοσοκομείο», σωστά;
Λάθος!
Στις περισσότερες περιπτώσεις, η απάντηση προλαβαίνει το ερώτημα και η απόφαση είναι εκ προοιμίου ειλημμένη. Στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα, η συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών τις οποίες γνωρίζω και με τις οποίες έχω συζητήσει, βρίσκουν πως η καλύτερη επιλογή είναι η κλινική. Νιώθουν σιγουριά γιατί εκεί θα τις ξεγεννήσει ο γυναικολόγος- μαιευτήρας τους, το περιβάλλον είναι τακτικό, ελεγχόμενο, καθαρό, χωρίς ελλείψεις και η σχέση πελατειακή. Πληρώνεις- απαιτείς.
Αντίθετα, το νοσοκομείο φαντάζει ένα χαώδες, ανάστατο κι ανάκατο πράγμα, όπου είσαι στο έλεος της ίδιας έλλειψης επαγγελματισμού που χαρακτηρίζει κι άλλες δημόσιες υπηρεσίες. Έτσι, εύλογα, λιγότερο ή περισσότερο ευκατάστατες οικογένειες, καταλήγουν να θεωρούν τις κλινικές ως ενδεδειγμένη λύση.
Σε μικρότερες πόλεις, πάλι, όπως η Αλεξανδρούπολη, συμβαίνει συχνά να μην υπάρχουν κλινικές, οπότε το νοσοκομείο να αποτελεί τη μοναδική επιλογή για τον τοκετό. Την ίδια επιλογή έχεις κι αν ζεις κάπου τριγύρω- οπότε έτσι βρέθηκα τ ‘ανάσκελα στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης. Δε θα σας πω ψέματα: γιατρό στο νοσοκομείο δεν είχα, ούτε “επαφή” με κανέναν, οριακά γνώρισα την προϊσταμένη των μαιών, τον απίστευτο άγγελο που ακούει στο όνομα Κούλα Ξενιτίδου, ενώ χρειάστηκε να περιμένω σε όχι-και-τόσο-ευχάριστους χώρους, με όχι-και-τόσο-ευχάριστους ανθρώπους, να ανεχτώ μεγαλύτερη φασαρία απ’ ότι θα ήθελα, περισσότερο περιφερόμενο κόσμο απ’ ότι θα εκτιμούσα και με έραψε ένας ειδικευόμενος. Ωστόσο, το νοσοκομείο έχει και τα καλά του κι αν δεν είστε τόσο κάθετες στο θέμα φακελάκι όπως εγώ, μπορεί να μην περάσετε καθόλου άσχημα!
Οι λόγοι:
- Όλη τη δουλειά την έκαναν οι μαίες– ο γυναικολόγος χρειάστηκε για ούτε ένα λεπτό από τις 5-6 ώρες που κράτησε η διαδικασία. Δεν ξέρω αν βοήθησε το ότι είναι γυναίκες, το ότι στη δουλειά τους ήταν όλες αστέρια, αλλά με την καθοδήγησή τους γέννησα φυσιολογικά και χωρίς επισκληρίδιο σε πέντε ώρες.
- Το μωρό ήταν από την αρχή (ακόμη στην κοιλιά) μέχρι και τη στιγμή που φύγαμε (δύο μέρες μετά) ασφαλές από κάθε άποψη.
- Θέμα rooming in or out δεν τίθεται ούτε για πλάκα- το μωρό το έχεις δίπλα σου 24 ώρες το 24ωρο. Εκτός αν δε θέλεις, για κάποιο λόγο, οπότε τότε σου το παίρνουν.
- Το προσωπικό είναι υπέρ του θηλασμού, σε προτρέπει, σε βοηθάει, σε στηρίζει. Δεν έχεις καμία αγωνία. Ο όρος “αποκλειστικός θηλασμός” δεν ακούστηκε ούτε μια φορά, ως το ευνόητο πράγμα που παραλείπεται.
- Αν και τα σεντόνια δεν είναι τα πιο καινούρια, το φαγητό δεν είναι το πιο νόστιμο, η διακόσμηση είναι τραγική και στο δωμάτιο έχεις άλλες τρεις γυναίκες, δεν είδα ένα λεκέ, ένα ίχνος βρωμιάς ή οποιαδήποτε άλλη αντικανονικότητα που θα με ενοχλούσε έστω και στο ελάχιστο.
- Μια πτέρυγα πιο δεξιά, είναι η εντατική μονάδα θεραπείας βρεφών– μοναδική στη Θράκη και Ανατολική Μακεδονία, γιατί, δυστυχώς, κάποια μωράκια θα τη χρειαστούν.
- Οι γιατροί του ελληνικού Νοσοκομείου έχουν περάσει από πολλές δύσκολες δοκιμασίες μέχρι να τους επιτραπεί να κάνουν τη δουλειά τους σε ένα δημόσιο νοσοκομείο. Μπορείς να είσαι σίγουρη ότι είναι κορυφαίοι κι όχι τυχαίοι. (Μπορεί κάποιοι να τ’ αρπάζουν. Αυτό, όμως, δεν τους κάνει κακούς γιατρούς, αλλά ανήθικους ανθρώπους-χώρια που δε σου βάζουν και το πιστόλι στον κρόταφο.)
- Κανείς δε θέλει κάτι από σένα. Κανείς δε βγάζει κέρδος πάνω στη χαρά της γέννας σου και της μητρότητάς σου. Δε σε κρατάνε παραπάνω, δε σου πλασάρουν προϊόντα, ούτε υπηρεσίες που δε θέλεις ή δεν έχεις ανάγκη. Σε αφήνουν ήσυχη να ζήσεις τις πρώτες σου στιγμές ως μαμά.
- Κάποιοι κανόνες, σε σχέση με τις επισκέψεις, τα γεύματα, είναι λίγο πιο ελαστικοί, κάτι που μετά την ταλαιπωρία και συγκίνηση του τοκετού χρειάζεσαι.
- Δεν πληρώνεις ούτε σεντ.
Κανένας τοκετός δεν είναι παιχνιδάκι και δεν ξέρω πως θα ένιωθα αν επρόκειτο να γεννήσω με καισαρική, εκεί που ο γιατρός είναι καταλύτης. Θυμάμαι, όμως, πεντακάθαρα ότι όταν βγήκα από το νοσοκομείο και για τον επόμενο χρόνο, όλα μου φαινόταν καλά και δε στάθηκα καθόλου με κριτική διάθεση απέναντι στο Νοσοκομείο όπου γέννησα. Ο θυμός και το σοκ ήρθαν τρία χρόνια αργότερα, όταν έζησα την εμπειρία του να γεννάς σε κλινική, αγκαλιά με το γιατρό σου. Τότε μόνο κατάλαβα πόσο άσχημα και δύσκολα είχα περάσει στον πρώτο μου τοκετό.
Το τι θα επιλέξει κάθε γυναίκα να κάνει είναι δικός της λογαριασμός και κανενός άλλου. Πρέπει η κάθεμιά μας να αναλάβει τις ευθύνες της, να κάνει την έρευνά της και να πάρει την απόφαση εκείνη με την οποία θα ζήσει όλη της τη ζωή. Στο κάτω-κάτω, από τις πολλές ανεξίτηλες αναμνήσεις που μαζεύουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας, ποια πιο δυνατή από τον τοκετό;
<3
