Οι Καλοί Τρόποι

Οι Γάλλοι το βάφτισαν comme il faut και εμείς που θέλαμε να τους μοιάζουμε καθώς πρέπει. Ένα πρέπει αστικό- το πρέπει των πόλεων στις οποίες ζουν συνωστισμένες ένα κάρο ψυχές- ο ένας πάνω στον άλλο, κυριολεκτικά όσο και ασφυκτικά. Σε τέτοιο ανθρωποπεριβάλλον γεννήθηκαν κάποιοι τρόποι κι εκεί μοιάζει να επιβάλλονται με μεγαλύτερη μανία.
Μιλάμε σε κάποιον μεγαλύτερο στον πληθυντικό-
Τρώμε με μαχαιροπήρουνο-
Δε μιλάμε όταν τρώμε-
Είναι μερικοί βασικοί, ενώ μοιάζει να υπάρχει αξιοθαύμαστος αριθμός υποκατηγοριών όπως:
Καθόμαστε ευπρεπώς, σωστή τοποθέτηση χεριών σε δείπνο, χαμογελώντας κοινωνικά.
Όταν, είσαι ένα με τη φύση και προσπαθείς να είσαι αυτάρκης, έχεις τόση μα τόση δουλειά στα χέρια σου, που οι τρόποι αλλάζουν. Η ζωή απλουστεύεται και η χαρά ξεχύνεται από την ουσία. Σαν γάργαρο παιδικό γέλιο. Του δικού σου παιδιού, όταν το γαργαλάς και ξελιγώνεται. Κι ίσως του φύγει μια μικρή πορδίτσα από τα γέλια. Όχι και τόσο κομ ιλ φο/καθώς πρέπει, αλλά και τι έγινε;! Απλά κοιτιέστε στα μάτια για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου και πέφτετε ξεροί από τα γέλια!!!
Η ζωή είναι αυτό που είναι – κι η μητρότητα ένα απίστευτο μονοπάτι στο οποίο συναντάς τα πάντα. Από απίστευτη θέα μέχρι απίστευτη ποσότητα σκατού. Η ζωή δεν είναι καθόλου καθώς πρέπει. Απεναντίας, δεν έχει ιδέα τι θα πει πρέπει. Απλώς συμβαίνει -χωρίς καμία ηθική.

Μπορείς να κάνεις μια απόπειρα ελέγχου του χάους, αλλά καλύτερα να αναπτύξεις πιο εύκολα επιλύσιμες νευρώσεις.  Αν επιμένεις, ωστόσο, ΟΚ, δικαίωμά σου που οφείλεις να περιορίσεις στον εαυτό σου.

Επομένως, άσε το παιδί μου ήσυχο να φάει με τα χέρια, να γεμίσει τα ρούχα του λαδιές, τη μούρη του σάλτσες και το πάτωμα μακαρόνια. Άστο να περπατήσει ξυπόλητο, να πιάσει εκείνο το μαμούνι, κι- άμα θέλει ας το βάλει και λίγο στο στόμα του. Μην παραμυθιάζεσαι ότι εσένα σε νοιάζει περισσότερο από εμένα που είμαι μαμά του. Επέλεξα να το μεγαλώσω έτσι- κι όπως εγώ σέβομαι τις δικές σου επιλογές, κάνε κι εσύ πίσω στις δικές μου και μη με κρίνεις.

Θα το κάνει η ζωή.