Όταν έλεγα πως αποκλείεται να ζήσω σε νησί, ανήμπορη να φύγω ό, τι ώρα θέλω, δε λάμβανα υπ’ όψιν
οτι υπάρχει νησί σαν τη Σαμοθράκη,
ούτε οτι μπορεί να μη θέλω να φύγω.
Και να ‘μαι τώρα. Ακριβώς εκεί.
Σαν σε συνεχόμενο γύρισμα ντοκιμαντέρ,
περιτριγυρισμένη από εικόνες που χαράσσονται με δύναμη στο φιλμ και τη μνήμη.
Ο Άθως μέσα από τη βροχή, μια θάλασσα μακριά.
Το σαμοθρακίτικο φθινοπωρινό τοπίο, μονίμως ρετουσαρισμένο από τον αέρα.
Τα φρέσκα καρύδια, τα ρόδια, τα βατόμουρα.
Τίποτα ηχηρό, τίποτα φωναχτερό.
Μικρές, εύθραυστες, καθημερινές στιγμές.
Από εκείνες που μαζεύονται μαζικά στο μυαλό μου, σαν τα πουλιά στα δέντρα όταν νυχτώνει.
Οι σκέψεις, οι αγκαλιές και τα γελάκια της Δάφνης.
Ο πλούτος μου.
Καλό σας βράδυ.
