Η φίλη μου η Ε. είναι ένας γνήσια καλός άνθρωπος. Επαγγελματικά ασχολείται με τη διδασκαλία γιόγκα και πιλάτες. Δεν ξέρω σε ποιο από τα δύο παραπάνω χαρακτηριστικά το οφείλει, αλλά μπορεί να φτιάξει κάτι σα φούσκα ασφαλείας, να μπει μέσα, να συγκεντρωθεί- κι αν τα καταφέρει- να κοιτάξει λίγο πιο βαθιά μέσα στην ύπαρξή της. Συγκεντρώνεται στις αναπνοές της, διατηρεί τη στάση του (άντε-γειά) σώματός της και μοιάζει για ένα ελάχιστο εκατοστό του χρόνου να αιωρείται και να λάμπει.
Hatha Yoga.
Στον ίδιο χρόνο εγώ εμποδίζω τη Δάφνη να χαιδέψει ένα σκύλο-λέσι τουλάχιστον εκεί που πέφτει το τρίχωμά του και να φάει τα κακά του–‘Poof poof, Daphne, not mam mam!’. Με το τελείωμα αυτής της φάσης και μάλλον συνειρμικά, έρχεται στη Δάφνη το poof-poof. Το λέει κατεβάζουμε πάνα, poof poof ξαναλέει και με κοιτάει να δει αν πάμε καλά, poof poof την παροτρύνω συνωμοτικά. Poof poof, έρχεται το poof poof. Έρχεται κι ο σκύλος-σίχαμα τα τρώει. Mam mam, μου λέει η μικρή επιβεβαιωμένη.
Συγκεντρώνομαι στις αναπνοές μου.
Mama Yoga.
Στην εικόνα, ένας θαυμάσιος σκύλος που αγαπάμε και ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ Ο ΣΚΥΛΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ!!!
Καλό σας βράδυ.
