Θέλω να σας πω ότι πήγα το πρωί στον οδοντίατρο, κύριο Πέτρο Μήτσιου, για έλεγχο ρουτίνας και τον ρώτησα πότε πρέπει να δει τη Δάφνη. Μου εξήγησε ότι η σωστή στιγμή για την πρώτη επίσκεψη στον οδοντίατρο, εφόσον δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα που να ανησυχεί το γονιό, είναι όταν ολοκληρωθεί η οδοντοφυΐα και το παιδί ηλικιακά περάσει στο στάδιο που μπορεί να συνεργαστεί με το γιατρό. Επειδή δεν ήμουν σίγουρη ότι το κατάλαβα αυτό το δεύτερο, του ζήτησα διευκρινίσεις.
“Καμιά φορά, προσπαθώντας να πετύχουμε το καλύτερο, να προλάβουμε το όποιο πρόβλημα, πηγαίνουμε το παιδάκι πολύ μικρό στο γιατρό, πριν ακόμη είναι σε θέση να αντιληθφεί τι συμβαίνει, με αποτέλεσμα αντί να το εξοικειώνουμε να δημιουργούμε το αντίθετο αποτέλεσμα. ”
Πράγματι, από το ύφος της Δάφνης, διαπίστωσα ότι τα λόγια του ήταν σωστά κι εκτίμησα ιδιαίτερα το να λαμβάνει ένας οδοντίατρος υπόψη του την ψυχολογία και τα στάδια ανάπτυξης του παιδιού- ασθενούς.
Θέλω, επίσης, να σας πω ότι πήγα τη Δάφνη στην παιδίατρο για ένα επίμονο βήχα που φοβήθηκα για βρογχίτιδα και της συνταγογράφησε τα πρώτα της φάρμακα, το οποίο – όπως κάθε “πρωτιά” μακρυά από τη μαμά και τους φυσικούς τρόπους- μ ε ρίχνει σε μια ψιλοκατάθλιψη. Σ’ ένα ατέρμονο ΑΧ ΒΑχ.
Για να σας ανεβάσω λίγο τη διάθεση, θέλω να σας πω και για Το Μήλο, ο αγαπημένος μου χώρος για παιδιά στην Αλεξανδρούπολη. Σήμερα, πήγαμε στο πρόγραμμα μουσικοκινητικής αγωγής που έχει τις Δευτέρες στις 19.00 (έως 20.00) και ενθουσιάστηκα: πάνω από δέκα μαμάδες, που είμαι σίγουρη ότι είχαν ξυπνήσει από τα χαράματα, είχαν πάει στις δουλειές τους – εντός ή εκτός σπιτιού- είχαν μαγειρέψει, καθαρίσει, πλύνει και κανένα πιάτο, και στις επτά το απόγευμα, αντί να λιώνουν ρημαγμένες σε κανένα καναπέ, χοροπηδούσαν μαζί με τα μωρά τους, σαν έφηβες! Τέτοιες αντοχές, μόνο η μάνα σε αυτή τη ζωή.
Θέλω να σας πώ όλα όσα σας είπα και κάτι ακόμη.
Πήγα στο γυναικολόγο μου κι αύριο πάω για β’ χοριακή.
(Αλλιώς, είναι απλά μια κύστη…)
Θέλω.
:)
