Μεγαλώνοντας άκουσα πολλές φορές την ιστορία της Μαυρούκας, του κανίς που είχε χαρίσει ο μπαμπάς μου στη μαμά μου και το οποίο εκείνη αποχωρίστηκε όταν έμεινε έγκυος σε μένα.
Εμείς, όταν τριανταπέντε χρόνια αργότερα έμεινα εγώ έγκυος, είχαμε τα δύο σκυλιά που έχουμε και τώρα: ένα μπόξερ κι ένα κοκερό…ειδές.
Η πρώτη επαφή που είχαν τα ζώα με τη μικρή ήταν την πέμπτη- έκτη μέρα, όταν επιστρέψαμε σπίτι.
Και τα δύο ζώα ήταν εξαιρετικά περίεργα, ήθελαν απελπιστικά να τη μυρίσουν: το αρσενικό πεντάχρονο μπόξερ μας έκανε σα σπαστικό – ήταν δηλαδή στην κανονική του κατάσταση- ενώ το δεκάχρονο θηλυκό κόκερ ήταν απόλυτα διακριτικό και δεν πλησίαζε καθόλου το καλάθι ή το ρηλάξ της μικρής, αλλά οσφραινόταν ασταμάτητα τον αέρα. Έχει γίνει κατ’ επανάληψη μάνα και ξέρει.
Την πρώτη φορά που φέραμε σε επαφή το μπόξερ με το μωρό, πιο περίεργος πεθαίνεις, προσπαθήσαμε να είναι το σκυλί όσο το δυνατόν πιο ήρεμο κάτι που απέτυχε για λόγους που καταλαβαίνει όποιος έχει (γνωρίσει) μπόξερ στη ζωή του. Οπότε αυτό που κάναμε είναι να του δίνουμε να μυρίσει τα ρούχα της, μια πατούσα, ένα χεράκι, λίγο το ποδαράκι, σιγά -σιγά την κοιλίτσα, λίγο το κεφαλάκι από πίσω και στο τέλος, και μετά από μέρες, το πρόσωπο.
Στο σκυλί μας δε φοβόμαστε καθόλου την κακία, αλλά τρέμουμε την εγκληματική αδεξιότητα.
Σκυλί-μπόξερ και παιδί, έμεναν μόνα τους από τότε που το μωρό ήταν δύο εβδομάδων. Για λεπτά, αλλά μόνα τους.
Με το κόκερ πήγε αλλιώς. Το σκυλί στην αρχή δεν ήθελε να πλησιάσει το μωρό κι αν το ζόριζες (μαντέψτε ποιος τις κάνει αυτές τις ανωριμότητες στα ζώα σε ένα ζευγάρι…),γρύλιζε. Ξέροντας όμως ότι είναι ένα καλό σκυλί, που αγαπάει τυφλά τον άνθρωπό του κι ό,τι εγώ αγαπώ- άρα το μωρό- το σκυλί μέσα σε ένα- ενάμιση μήνα είχε εξοικειωθεί πλήρως. Σήμερα, δεκαέξι μήνες μετά, το παιδί κάνει πράγματα στο σκυλί που σε κάποιες χώρες του κόσμου θεωρούνται “σκληρότητα κατά των ζώων”, είμαι σίγουρη.
Η Δάφνη μεγαλώνει αγαπώντας και καταλαβαίνοντας τα σκυλιά. Όπως και τα άλογα. Είδη διαφορετικά από το δικό της. Γίνεται πιο ευρηματική στην επικοινωνία, πιο ανοιχτή στην αντίληψη, πιο διαλλακτική στο διαφορετικό, πιο εφευρετική στους τρόπους κι αυτοί είναι μόνο κάποιοι από τους λόγους που εμείς, ως γονείς, νιώθουμε πως αυτό είναι καλό.
Σ’ ένα παράλληλο σύμπαν, πέντε άνθρωποι στους οποίους ανέφερα ότι το αποχρεμπτικό που παίρνει τώρα η Δάφνη είναι το πρώτο της φάρμακο, φάνηκαν βαθιά εντυπωσιασμένοι. Αντισώματα, είπαν.
Δεν είναι τυχαίο ότι όσοι άνθρωποι είχαν ένα σκύλο στη ζωή τους μπορούν να μιλούν γι’ αυτόν με τις ώρες. Αφήστε παιδιά να γίνουν φίλοι με τα σκυλιά και μια προαιώνια φιλία να εξελιχθεί από την αρχή.
Καλό σας βράδυ.
