Friday, I ‘m In…

Thoughts.

Έχω τόση ανάγκη να κάτσω να διαβάσω και να γράψω κι έχω την ώρα- στην καλύτερη περίπτωση- μόνο για ένα από τα δύο. Και είπα να γράψω και να, το κάνω, αλλά με πόσο άγχος. Πιέζω τα δάκτυλά μου να γράψουν πιο γρήγορα (ενδόμυχα, θέλω να πιστεύω ότι ίσως έτσι καταφέρω να ξεκλέψω λίγο χρόνο και για διάβασμα τελικά), το μυαλό να σκεφτεί πιο γρήγορα.

Τρέμω πως θα ξυπνήσει η Δάφνη και θα μείνω πάλι με την επιθυμία μισή και ανικανοποίητη και συνειδητοποιώ ότι αυτή η ακύρωση είναι μέρος της καθημερινότητάς μου ως μάνας.

Η Δάφνη είναι κινητή μπανανόφλουδα για κάθε είδους πρόγραμμα, διαφοροποιείται και διαφοροποιεί με ρυθμούς που με κάνουν να νιώθω γριά κι η κάθε μέρα που περνάει έχει διάρκεια διαφήμισης.

Η ζωή τρώγεται με τον πιο ταιριαστό τρόπο- ζώντας.

Κι η Δάφνη δεν έχει ιδέα.

Πως η μέση μου πονάει- πως αγχώνομαι για τη δουλειά που ακόμη δεν έχω κάνει γιατί παίζουμε- πως έκλαψα για την κουρτίνα που κατέστρεψε- πως την κρυφοκοιτούσα εκεί που έκανε «κλοπ κλοπ κλοπ» με το στόμα της, τάχα ότι τρέχει το αλογάκι.

Η Δάφνη δεν έχει ιδέα.

Καμιά φορά σκέφτομαι ότι αν κάτι πάθαινα και έφευγα από κοντά της – άρα από τη ζωή- δε θα με θυμόταν. Είναι δεκαέξι μηνών. Είναι αρκετά μεγάλη για να την έχω διαμορφώσει, αλλά πολύ μικρή για να θυμάται.

Απίστευτο.

Κυρίως γιατί το βλέπω από τη σκοπιά μου κι είμαι σίγουρη πως αν όλα τα ξεχνούσα, εκείνη θα ήταν το μόνο που θα θυμόμουν.

Δεκαέξι μήνες ό,τι άξιζαν τριαντα-έξι χρόνια.

Σκέψεις.

Friday, I’m in thoughts.