Πολλές φορές οι μητέρες ζητούν να ξέρουν με λεπτομέρειες, ποιά πράγματα πρέπει να μάθει ένα παιδί στα πρώτα του χρόνια.
Κοιτούν άλλα παιδιά και τα συγκρίνουν με το δικό τους. Παρατηρούν και ανησυχούν για μικρά πράγματα. Ακόμα και αν ένα δόντι βγήκε πάνω ή κάτω, λίγο πριν ή λιγο μετά απο το αναμενόμενο. Αλήθεια, τι ενέργεια τους απομένει για να είναι γυναίκες; Δεν αναφέρονται σχεδόν ποτέ στον πατέρα του παιδιού, ούτε σε αλλα πρόσωπα, παρά μονο στο “παιδί.
Ο τρόπος ζωής τους; Αγκαλιαζουν το μωρό; Πως το κοιμίζουν; Πηγαίνουν βόλτες; Του μιλούν; Το άγχος τους δεν τους επιτρέπει να αναλογιστούν την δική τους ευχαρίστηση και την ουσιαστική σχέση που υπάρχει μεταξύ τους όταν το ταΐζουν, το αλλάζουν, το κάνουν μπάνιο. Απομένει χώρος όταν η έγνοια για τα αναπτυξιακά πρόσημα διογκώνεται, για τρυφερότητα, χαμόγελα, χαρά; Και όταν ο πατέρας είναι μαζί τους, τι συμβαίνει με την δική τους χαρά να είναι γονείς; Τι ελπίδες τρέφει το ζευγάρι, τι όνειρα κάνουν, αποδέκτης των οποίων είναι το παιδί;
Όλα αυτά τα παιδιά τα “αντιλαμβάνονται”. Διαισθάνονται την αγάπη, τη θέση που τους δίνουν, τον σεβασμό που τρέφουν για την ζωή τους και γι’αυτό που εκφράζουν.
Και όλα αυτά είναι γνώσεις και αντιστοιχίζονται με την ανάπτυξη. Κάθε παιδί αναπτύσσεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, εφόσον μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτά που του προσέφερε η φύση όταν ξεκίνησε η ζωή του, όταν νιώθει πως το αγαπούν οι γονείς του, οι οποίοι με την σειρά τους αγαπιούνται και η ατμόσφαιρα είναι χαρούμενη.
Σαφώς και υπάρχει μια φυσική σειρά στις δυνατότητες για μάθηση, αλλά δεν ακολουθεί τον ίδιο ρυθμό σε όλα τα παιδιά, γιατι αυτό εξαρτάται απο τα παιδιά και απο την μητέρα τους.
Και ποια είναι αυτή η σειρά;
Να κινείται καταρχήν, να εκφράζεται με ποικιλία, με το στόμα, με τους ήχους, απο βρέφος ακόμα. Να πιάνει, να πετάει, να ανακατεύει, να μετακινεί πράγματα, ανάλογα με τις ανάγκες του. Καθώς αναπτύσσεται, θέλει να κάνει ότι κάνουν και οι άλλοι, βρίσκει όμως και τους δικούς του τρόπους.
Αρχίζει να αυτοεξυπηρετείται, μαθαίνει να τρώει, να ντύνεται, να πλενεται. Παίζει και μονο του, αλλά προτιμά να βρίσκεται με παιδιά της ηλικίας του.
Μα πάνω να όλα να αισθάνεται ασφάλεια κάνοντας όλα τα παραπάνω, με την μητέρα του σε επαγρύπνηση, αλλα χωρίς υπερβολικό άγχος, που δεν απαγορεύει τα πάντα, αλλά ούτε τα επιτρέπει όλα.
Μια μητέρα που νιώθει χαρά όταν βρίσκονται και άλλοι άνθρωποι κοντά της, εκτός απο το παιδί της, χωρίς όμως να το παραγκωνίζει, αλλά ούτε να γίνεται απαιτητικότερη παρουσία τρίτων.
Έτσι το παιδί μεγαλώνει ευτυχισμένο, έχοντας τα καλα με τον εαυτό του και αναπτύσσεται όπως του μέλλεται, σύμφωνα με την ιδιοσυγκρασία του που θα πρέπει να γίνεται σεβαστή.
Ένα πράγμα πρέπει να κάνει ένα παιδί, να μεγαλώνει…
