Δεν είχα διαβάσει ποτέ μου Όστερ, το ομολογώ. Αλλά ήταν στην βιτρίνα του αγαπημένου μου Ιανού και ο ακόμα πιο αγαπημένος μου Κυριάκος Γιαλένιος (που εκτός των άλλων είναι ένας εξαιρετικός συγγραφέας που πρέπει να ανακαλύψετε) το διάβαζε την ίδια στιγμή και μου το πρότεινε ενθέρμως. Συμφωνήσαμε οι δύο μας πως αυτό είναι ένα βιβλίο που θα διάβαζα όταν θα χρειαζόμουν λίγη παρέα και έναν πραγματικά καλό Αμερικάνο συγγραφέα.
Μια μεγάλη βαρετή Κυριακή λοιπόν, διάβασα ολόκληρο τον Όστερ σε μια μέρα. Ήταν ο δικός μου αόρατος άνθρωπος, που ακουμπούσε στον ώμο μου όταν τον είχα ανάγκη. Γιατί τα βιβλία δεν είναι μόνο μεγάλα λογοτεχνικά έργα- τα βιβλία είναι ένα ασφαλές καταφύγιο όταν το χρειάζεσαι.
O Αόρατος είναι γραμμένος σε 4 μέρη που μπλέκονται μεταξύ τους, με τέσσερις διαφορετικούς τρόπους αφήγησης. Η πλοκή ξεκινάει στην Νέα Υόρκη του 1967, κάνει μια βόλτα απ’ το Παρίσι και καταλήγει, το 2007, σε κάποιο νησί της Καραιβικής. Στο ενδιάμεσο υπάρχουν κατάσκοποι, απελπισμένοι ποιητές, μοιραίες γυναίκες και ερωτικά τρίγωνα πριν φτάσει κανείς στη σελίδα 50.
Ο “Αόρατος” του Όστερ διαβάζεται απνευστί. Κάπου στη μέση γίνεται και πολύ σέξι και σχεδόν την ίδια στιγμή γίνεται και εξαιρετικός για 30 σελίδες. Εξαιρετικός και σπαρακτικός. Δεν είναι βέβαια τέλειος- το τέλος του είναι λιγάκι βιαστικό και σε κάνει, όπως όλα τα τέλη, να αναθεωρείς ό,τι ένιωσες προηγουμένως. Αλλά μου κανε ωραία παρέα εκείνη την Κυριακή. Και μου πε αυτό:
“Να ζήσεις μέχρι τέλους την τρέλα που μοιράζεστε μαζί, μέχρι το τελευταίο λεπτό του χρόνου που απομένει”
Κι αυτό ήταν, αν μη τι άλλο, μια απάντηση.
