Ο ύπνος των παιδιών απασχολεί ιδιαίτερα εμάς τους γονείς που καθώς δεν έχουμε εγχειρίδιο, προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας κι εμάς. Συχνά αυτή η πορεία έχει αλλαγές κατεύθυνσης, αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή- αρχή!
Γνώρισα πρόσφατα ένα καταπληκτικό ζευγάρι. Έχουν ήδη μια κορούλα 14 μηνών και από μέρα σε μέρα περιμένουν και τη δεύτερη. Την πρώτη φορά που τους είδα έμοιαζαν με τη χαρά την ίδια, ενώ την τελευταία ελεεινά ταλαιπωρημένοι. Στο πλαίσιο της γονικής αλληλεγγύης δεν ντράπηκα να τους ρωτήσω τι φταίει, ούτε εκείνοι να μου απαντήσουν: το παιδί τους ξυπνάει 5-6 φορές κάθε βράδυ, από τότε που γεννήθηκε. Τον τελευταίο μάλιστα καιρό με μεγάλα άυπνα κενά μέσα στη νύχτα, γκρίνια από την κούραση όλη την ημέρα και γενικότερη ταλαιπωρία.
«Γιατί δε δοκιμάζετε μια μέθοδο ύπνου;»,είπα και τους πρότεινα το βιβλίο του οποίου τον τίτλο δανείζομαι για το άρθρο, σκεπτόμενη εξίσου το καημένο το πιτσιρικάκι που ξεκάθαρα δεν ξεκουράζεται αλλά και τους γονείς που είναι τόσους μήνες άυπνοι.
«Δεν είμαστε υπέρ του να αφήνουμε το παιδί να κλαίει», μου απάντησαν κάνοντάς με να αισθανθώ κακός γονιός που εφάρμοσα αυτή ακριβώς τη μέθοδο στη Δάφνη, όταν έγινε 7 μηνών και κοιμόταν άθλια -με κλάματα και φρίκες και ξυπνήματα μέσα στη νύχτα.
Σκέφτηκα ότι μάλλον έχουν παρεξηγήσει την προσέγγιση του Ισπανού κυριούλη που το έγραψε και δηλώνει ιδιοκτήτης κλινικής ύπνου.
Το βιβλίο βασίζεται στη θεωρεία ότι το μωρό κλαίει για να επικοινωνήσει. Είναι ο τρόπος του να σου πει «δε μου αρέσει», «δε θέλω», χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το βρέφος έχει σωστά κριτήρια που κάτι δε το θέλει ή δεν του αρέσει.
Η Δάφνη είχε γίνει μπλε από το κλάμα, όταν της πήρα ένα γαριδάκι που της έδωσε μια κυρία στο χέρι ενώ ήμασταν στο σούπερ μάρκετ, στη φάση που ήταν πέντε μηνών, θήλαζε και δεν είχε δοκιμάσει καν στερεές τροφές. Επίσης, λυσσάει στο κλάμα κάθε φορά που δεν την αφήνω να κάνει κάτι: να βάλει κατσικίσια κουραδάκια στο στόμα (αχ, Πηνελόπη Δέλτα και Πουλουδιά!), να πιάσει το τζάμι από το τζάκι που καίει, να πιεί καφέ ή να πατήσει ξυπόλητη πάνω σε σπασμένα γυαλιά. Να μη συζητήσουμε καν τι γίνεται όταν πηγαίνουμε στο γιατρό.
Με τη μέθοδο ύπνου η Δάφνη άρχισε να κοιμάται. Η νύχτα της έγινε ένα ενιαίο ξεκούραστο πράγμα το οποίο ξεκινάει από τις 20.30 το βράδυ και καταλήγει στις 7.30 το πρωί με χαμόγελα κι όχι κλάματα. Είναι ξεκούραστη, φρέσκια, κεφάτη και ήρεμη- σε σχέση με το ευσυγκίνητο, νευρικότερο κι ολίγον τι ανάποδο πλάσμα που ήταν πρωτύτερα.
Το ζόρι που περάσαμε κράτησε δύο μέρες, μιας και την τρίτη το παιδί κοιμήθηκε κατευθείαν.
Τις δύο πρώτες μέρες, μια εγώ μια ο μπαμπάς της, κατεβαίναμε στο δωμάτιό της ανά κάποια λεπτά προκειμένου να νιώθει πέρα από κάθε αμφιβολία ότι είμαστε εκεί- κάτι που στο δικό μας σπίτι είναι εντελώς αυτονόητο λόγω της ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής του.
Το παιδί έκλαιγε επί ένα λεπτό- σταματούσε- ξανάρχιζε- πηγαίναμε- φεύγαμε- έκλαιγε τσατισμένα- λίγο ακόμη- μετά με ύφος “με ακούτε;”- εκεί τσουπ τσουπ πήγαινα εγώ κι ας φώναζε ο Ανέστης ότι ούτε ο μισός χρόνος δεν έχει περάσει. Κάτι που επίσης παραβλέψαμε είναι το να “μην την ακουμπήσεις ή την πάρεις αγκαλία”. Εξηγεί το σκεπτικό αλλά δε συμφώνησα κι έτσι αδιαφόρησα.
Γενικά θα έλεγα, ότι ο άντρας μου ήταν πιο αποφασισμένος να ησυχάσει από τη μικρή και να τακτοποιήσει το θέμα ύπνος της για να πάρουμε σειρά κι εμείς μετά. Εμένα πάλι στην ιδέα πονούσε η καρδιά μου αλλά πρακτικά δεν την άκουσα να κλαίει απελπισμένα όσο κακομαθημένα, δεν ξέρω αν με τα παιδιά που έχετε σας κάνει νόημα αυτό που λέω αλλά η Δάφνη είναι τέτοια. Από το πόσο θα θηλάσει, πότε θα κοιμηθεί, τι θα βάλει αν της πάς μετωπικά κόντρα αντιδρά νευριασμένα. Τέτοιο κλάμα ήταν. Πιο κοντά στο “πώς τολμάς;!” παρά στο “μαμά μου, μανουλίτσα μου, φοβάμαι”. Κι ειλικρινά, δε νομίζω ότι υπάρχει μάνα που να ακούει το παιδί της να κλαίει από φόβο ή πόνο και να μην πάει. Το αποτέλεσμα πάντως είναι ότι, με σιγουριά ο ένας, με επιφυλάξεις η άλλη, πήραμε μια απόφαση σα ζευγάρι και δεν αλλάξαμε κατεύθυνση στα μισά της διαδρομής.
Με τις παρασπονδίες και τις παραλλαγές μας, κάναμε μια προσπάθεια ολοκληρωμένα κι ειλικρινά. Αν αποτύγχανε, θα είχαμε ταλαιπωρήσει το παιδί μας μια εβδομάδα. Αν πετύχαινε, όμως, το παιδί μας θα κοιμόταν βαθιά και ξεκούραστα- όπως και έγινε.
Η ρουτίνα ύπνου της Δάφνης με βάση αυτή τη μέθοδο καθιερώθηκε όταν ήταν 7 μηνών και τα αποτελέσματα κράτησαν μέχρι το 14 μήνα, οπότε και μετακόμισε από κούνια σε κρεβάτι και συγκεκριμένα το δικό μας.
Αυτό, όμως, είναι ένα άλλο ποστ.
Καταλήγω πως εκείνος που οφείλει να έχει σωστά κριτήρια και το θάρρος να επιβάλει τις σωστές ενέργειες είναι ο γονιός.
Κι είναι σίγουρα χρέος του να ακούει το παιδί, ενώ μάλλον σφάλμα του να το υπακούει.
Στη διάθεσή σας για διευκρινίσεις ή ερωτήσεις επί του πρακτέου.
Καλό σας βράδυ!
Αναστασια
Δεν μπορω να το κανω οσο και να θελω,βεβαια δεν εχουμε τεραστιο προβλημα με τον μπεμπακο,δεν θα ξυπνησει πολλες φορες μεσα στη νυχτα,ισως και καμια,αν ομως ξυπνησει δεν ξανακοιματε πριν ξημερωσει!ειναι και αυτο ενα θεμα!αλλα εχουμε προβλημα με τα δοντακια εμεις,7 μηνων εχουμε 8 δοντια 4 πανω 4 κατω!οποτε σκεφτομαι πως τρωει που τρωει ολη αυτη τη ταλαιπωρια αν του κανω και κατι τετοιο δεν θα ειναι χειροτερα?
Olia
Αναστασία μου, αν νιώθεις ότι το μωράκι δεν ξεκουράζεται και οι άλλοι τρόποι που δοκιμάζεις δεν “πιάνουν” ή δεν είναι για καλό του, τότε ίσως θα έπρεπε να δοκιμάσεις μια τέτοια μέθοδο. Η άποψή σου είναι πολύ σημαντική γιατί το παιδί τη “νιώθει”. Αν εφαρμόσεις μια μέθοδο ύπνου και νιώθεις ότι, οκ κλαίμε και λίγο, αλλά είναι για καλό, θα πετύχει ειμαι σίγουρη. Αν πάλι, τον ακούς να κλαίει και νιώθεις ότι τον βασανίζεις κι ότι του κάνεις κακό, τότε μάλλον δε θα πετύχει. Σίγουρα η περίοδος που βγαίνουν τα δόντια είναι πιο ζόρικη, αλλά τα άτιμα βγαίνουν επί τρία χρόνια! Θα πρέπει να “μετρήσεις” τις επιλογές και να πάρεις την απόφαση που εσύ θεωρείς πιο σωστή για το μωράκι. Εμένα πάντως, αυτά περί “κλαίει γιατί νιώθει εγκατάληψη” τα ακούω βερεσέ σε ό,τι αφορά το δικό μου παιδί. Να είστε και οι δύο καλά και να επανέλθεις να μας πεις τι έγινε!
Καλημέρα
AB
Είναι εντελώς λάθος να παρομοιάζεται το ανθυγιεινό γαριδακι ή το επικίνδυνο τζάκι που καίει, με την απολύτως φυσιολογική ανάγκη του μωρού να αισθάνεται κοντά του το γονιό επειδή φοβάται να μένει μόνο του σε ένα άδειο μισοσκότεινο δωμάτιο. Πραγματικά απορώ πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί μια τέτοια σύγκριση απλά για να δικαιολογήσει τέτοιες πρακτικές. Στη μια περίπτωση μιλάμε για την υγεία και την ασφάλειά του και στην άλλη; Και μη μου πείτε οτι το παιδί που θα του στερήσουμε το γαριδάκι θα πάθει κανένα φοβερό ψυχολογικό τραύμα…σε 1 λεπτό το έχει ξεχάσει αν του αποσπάσεις την προσοχή με κάτι. Το μωράκι όμως που το αφήνουμε να κλαίει και να κλαίει μέσα στο βράδυ; Τι μήνυμα παίρνει; Οτι πολύ απλά όσο μα όσο και να κλάψω κανείς δεν πρόκειται να έρθει, οτι η μαμά μου όσο και να παίζουμε μια χαρά το βράδυ με έχει γραμμένο. Δήθεν για το καλό του…για να έχει ένα βαθύ ξεκούραστο σερί ύπνο… Στην πραγματικότητα για να διευκολύνουμε εμείς οι γονείς τους εαυτούς μας. Δήθεν το “εκπαιδεύουμε”…Και ποιός μας είπε οτι είναι σωστό να “εκπαιδεύουμε” ένα παιδί ενάντια στη φύση του, ενάντια στο απολύτως φυσιολογικό. Ο ύπνος, για τους διαβασμενους, είναι αναπτυξιακό στάδιο…και πρέπει το παιδί να το κατακτήσει μόνο του. Όπως το περπάτημα, την ομιλία… Ευτυχως δεν έχει βρεθεί ανάλογη μέθοδος που να πιέζει τα παιδιά μέσα από κλάμματα να περπατήσουν γρηγορότερα. Δήθενα για το καλό τους θα την εφάρμοζαν μερικοί (που έχουν κουραστεί να τα κουβαλάνε στην αγκαλιά προφανώς). Ο καθένας πράττει όπως νομιζει αλλά όχι να συγκρίνουμε αυτή τη μέθοδο (κακοποίησης κατ’εμε) με την υποχρέωσή μας προστατεύουμε το παιδί από επικίνδυνα για την σωματική του ακεραιότητα παιχνίδια και ανθυγιεινή διατροφή.
Olia
Το να μην κοιμάσαι το βράδυ είναι κακό για την υγεία. Είτε είσαι το μωρό, είτε αυτός που το φροντίζει. Η αυπνία μπορεί να σε κάνει από νευρικό έως αμελή, πράγμα στο οποίο βλέπω επικινδυνότητα. Δεν ξέρω ποιος αφήνει το μωρό “να κλαίει και να κλαίει μέσα στο βράδυ”, εγώ πάντως όχι. Για το γαριδάκι έκλαψε απείρως παραπάνω. (για να μη θίξω το κλάμα του “παιδικού σταθμού”, που πραγματικά είναι “μαμά, πού με αφήνεις;” και σε λιγότερο από εβδομάδα γίνεται “μαμά, δες τι ωραία παίζω με τους φίλους μου”. Ίσως το κλειδί να είναι στο πότε εφαρμόζεις τι. Εμάς ήταν ήδη 7 μηνών- είχε αντίληψη. Πάντως, για να καλύψω κι αυτό, αν “η πραγματικότητα” ήταν ότι το κάνω για μένα, δε θα είχα καμία ενοχή στο να το παρουσιάσω έτσι. Ενώ συμφωνώ με το σκεπτικό που θέτει το παιδί ως πρώτο στην ιεραρχία, υπάρχουν κι άλλοι στη λίστα. Τέλος, στον ατελή αυτό κόσμο που ζούμε, κάποιοι καπνίζουν με τα παιδιά στην αγκαλία, κάποιοι τα ταίζουν γαριδάκια και κάποιοι τα βάζουν με τις ώρες μπροστά στην τηλεόραση. Είναι υπερβολικό να χαρακτηρίζουμε “κακοποίηση” κάτι που δεν είναι.
Ζωη
Olia καλησπερα!!την ιδια μεθοδο αποφασισαμε να εφαρμοσουμε κ εμεις κατοπιν σκεψης κ προτασης του παιδιατρου αφου το αγορακι μας 7 μηνων εχει θεματακια με τον υπνο απο το μαιευτηριο ακομα…αυτο που ηθελα να σε ρωτησω απο την εμπειρια σου(γιατι απο την θεωρια στην πραξη ειναι διαφορεφικα) ποσες μερες εκλαιγε εσενα κ αν τηρουσατε κατα γραμμα το προγραμμα ρουτινας; εμεις ξεκινησαμε εδω κ 4 μερες, το μωρο κοιμαται για πρωτη φορα ολοκληρο το βραδυ αλλα κλαιει κ τις 4 ημερες σε καθε επιχειριση υπνου, οχι γοερα πιο πολυ δυσανασχετει) να πω οτι ποτε ξανα ως τωρα δεν ειχε κοιμηθει στην καλυτερη πανω απο 4 ωρες συνεχομενα. Ακομα ομως δεν εχω καταφερει να τον βαζω συγκεκριμενες ωρες για υπνο κ φαγητο μπανιο κλπ το προσπαθω…παιζει πολυ σημαντικο ρολο αυτο γιατι ειναι πολυ δυσκολο να βαλω ενα τοσο αυστηρο προγραμμα στην καθημερινοτητα μας…πρεπει ολη μερα ν ασχολησε με τα λεπτα… Ευχαριστω εκ των προτερων…
Olia
Καλημέρα, Ζωή. Αν και έχω πλέον ανάμεικτα συναισθήματα για αυτή την τεχνική (το δεύτερο μου παιδί κοιμάται πολύ εύκολα και μονοκόμματα!)να σου πω ότι το πρόγραμμα ειναι το Α και το Ω. Γύρω στο ένα έτος, ένα παιδί (ενδεικτικά) ξυπνάει γύρω στις 8, ξανακοιμάται στις 12.30- 13.00 για ένα δύωρο. Το βράδυ μια καλή ρουτίνα είναι: 17.00 πάρκο/βόλτα/παιχνίδι και εκτόνωση μέχρι τις 19.00. Κατά τις 19.30 μπορεί να τρώει το βραδινό του, 20.00 να κάνει ένα βραδινό μπανάκι και 20.30 να είστε στο κρεβάτι με παραμύθι ή ιστοριούλα μέχρι τις 21.00 που “σβήνουν τα φώτα”. Ας σου απαντήσω και σε αυτό που χρειάζεσαι: όχι, δεν ακουλουθήσαμε το πρόγραμμα κατά γράμμα και κλάμα τύπου “εγκατάλειψης” δεν είχαμε σχεδόν καθόλου. Η διαμαρτυρία όμως ήταν εντονότατη για περίπου μια εβδομάδα. Μετά ήταν σα να μην είχε προηγηθεί τίποτα, λες και καλοκοιμόταν πάντα. Κλειδί στην επιτυχία του καλού ύπνου- ανεξάρτητα με το ποια μέθοδο θα ακολουθήσεις για να φτάσεις εκει- ειναι ένα καλό πρόγραμμα πριν κι αυτό θα καθοριστεί από την ηλικία του παιδιού. Ο καλός ύπνος είναι καλή υγεία και αξίζει να γίνει κάθε προσπάθεια για να φτάσετε εκεί… οικογενειακώς! Να είστε όλοι καλά! φιλικά, Όλια
Παναγιώτα
Καλημέρα!! Τι εννοείς ότι έχεις πλέον ανάμεικτα συναισθήματα για τη μέθοδο;;;; 6,5 μηνών ο γιος μου κ σκέφτομαι να την εφαρμόσω…..
Olia
Kαλημέρα, παναγιώτα. Εννοώ ότι με βόλεψε απείρως περισσότερο και καλύτερα, ειδικά σε σχέση με τους θηλασμούς, να κοιμάμαι μαζί με το βρέφος. Δε λέω ότι είναι σωστή λύση, μάστιγα είναι! Δεν ξεκουράζεσαι γιατί συνέχεια το αφουγκράζεσαι, σε πλακώνει στον ύπνο, ούτε πλευρό δεν αλλάζεις… άστα. Ωστόσο, αυτό το κλάμα και το με το ζόρι ύπνος ήταν λίγο βάρβαρο για μένα κι ένα από τα πράγματα που δεν ανυπομονούσα να εφαρμόσω και στο δεύτερο παιδί μου. Επίσης, από το πρώτο στο δεύτερο παιδί κατάλαβα πως κι εγώ δεν το “πολυέχω” με τον ύπνο, οπότε έπρεπε πρώτα να στρώσω τον εαυτό μου, να ξαναπροσεγγίσω εγώ ως μαμά το δικό μου ύπνο, για να μπορώ να χαλαρώσω και τα παιδιά μου ώστε να κοιμηθούν ήρεμα. Κρατάω ως απίστευτα σημαντικά: 1. την ευτυχισμένη και γεμάτη μέρα που προηγείται του ύπνου, 2. τη ρουτίνα που οδηγεί στον ύπνο. Τα δύο αυτά πράγματα μαζί- σταθερά στην καθημερινότητα του μωρού- μετά από σύντομο διάστημα θα οδηγήσουν σε … παράδοση άνευ στενοχώριας! Ο ύπνος είναι κάτι το γλυκό και το ευχάριστο. Κι έσυ θα έπρεπε να μπαίνουμε σε αυτό. (εξακολουθώ βέβαια να πιστεύω ότι από το να βγαίνεις έξω με το μωρό για να το κάνεις “γύρες” με το αυτοκίνητο χειμώνα καιρό, ή να το κουνάς λες και θέλεις να το απογειώσεις, ή να του φωνάζεις και μετά να κλαις ή ακόμη περισσότερο να το παρατάς στη μοίρα του γιατί τα ‘χεις παίξει και δεν ξέρεις πια τι να το κάνεις για να κοιμηθεί, καλύτερα τη μέθοδο. Αλλά καλύτερα κι από τη μέθοδο, να το πάρετε αλλιώς, ίσως μαζί! Στο κάτω- κάτω, όλα μπορούν να περιμένουν και τίποτα δε χάνεται! :) ). Χαρηκα που τα είπαμε κι ό,τι άλλο θέλεις, στη διάθεσή σου.
Μαρίνα
Καλησπέρα… διαβάζω τα σχόλια κ έχω μια απορία σχετικά με την μέθοδο ύπνου του βιβλίου. Δηλαδή το μεσημέρι πως το κοιμιζεις το Μωρο σου; βάζοντας το απλά πάλι στην κούνια κ φεύγοντας από το δωμάτιο όπως το βραδυ; γίνεται έτσι απλα; εμείς την κούνια την έχουμε στο υπνοδωμάτιο μας.. γίνεται να εφαρμόσω και εκεί την μέθοδο? Και δεν μου πίνει εύκολα γάλα αν δεν κοιμηθεί.. τι να κάνω σε αυτήν την περίπτωση..????? Ευχαριστώ εκ των προτέρων
Olia
Καλημέρα, από την ώρα που άφησες το σχόλιο κρίνω ότι ο ύπνος μάλλον είναι χρειαζούμενο πράγμα στο σπίτι!
Αν θες να ακολουθήσεις τη μέθοδο του “κοιμήσου παιδι μου” θα κάνεις τον κόπο να αγοράσεις το βιβλίο και να το διαβάσεις προσεκτικά.
Έχει παραδείγματα και θεωρία για κάθε περίπτωση: βράδυ, μεσημέρι, μεγάλο παιδί, βρέφος. Νομίζω, αν και έχουν μεγαλώσει πλέον τα δικά μου παιδιά, ότι η συν-κοίμηση, έστω και σε επίπεδο δωματίου, αν όχι κρεβατιού δε βοηθάει καθόλου στη μέθοδο.
Προσωπικά, τώρα που το συζητάμε και θυμάμαι το Δαφνάκι μου να κλαίει κι εγώ να κάνω πως δεν ακούω θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω και να κάψω το βιβλιο, ή έστω να το κοπανήσω στο κεφάλι του πατέρα της που “δεν άντεχε να ακούει φωνές”. Μάταιος κόπος θα ήταν, είναι πολύ μικρό κι ελαφρύ το βιβλίο! Να σε ρωτήσω όμως το εξής: έχεις δοκιμάσει τα πάντα όλα πριν καταφύγεις σε αυτη την στρατιωτικού τύπου πειθαρχία; Τέλος, να γράφεις πάντα την ηλικία του παιδιού- αλλιώς δεν έχω μπούσουλα να μοιραστώ εμπειρίες ή να σου προτείνω λύσεις! Υπομονή, τόνους αγάπης, ενσυναίσθηση και φυσικά εκπαίδευση δια της ρουτίνας κι όλα θα πάνε καλά <3