Αυτή τη βδομάδα επιτέλους αγόρασα μία επέκταση για την βιβλιοθήκη μου. Ήταν επόμενο: είχα στενάξει τον Ιανό, τον κάθε τυχαίο πάγκο που έβρισκα μπροστά μου, τα public από τα οποία περνάω κάθε μέρα πηγαίνοντας στη δουλειά.
Όταν γύρισα από διήμερο στην Αθήνα με το carry on μου γεμάτο βιβλία από την “Πολιτεία” τα οποία μάλλον έπρεπε να βάλω κάτω απ’ το κρεβάτι μου, αποφάσισα πως δεν πήγαινε άλλο: έπρεπε να πάω στο ΙΚΕΑ, έστω και χωρίς παρέα να με βοηθήσει στο κουβάλημα.
Πέρασα τέλεια στα ψεύτικα σπιτάκια όχι-και-τόσο-τέλεια όταν έπρεπε να τα κουβαλήσω όλα αυτά μόνη μου (ευτυχώς το κόλπο “πεταρίζω τα βλέφαρά μου στον πρώτο χειροδύναμο τύπο που βλέπω μπροστά μου” πιάνει ακόμα) και την Τετάρτη που μας πέρασε βρέθηκα να χτίζω ένα κάστρο με τα βιβλία μου στο πάτωμα.
Μέσα στο κάστρο μου, λοιπόν, και ενώ κοψομεσιαζόμουν να τα βάλω πάλι στα ράφια ανά εκδόσεις όπως ήταν (το μόνο τακτοποιημένο πράγμα στη ζωή μου είναι η βιβλιοθήκη μου) έπιασα και φυλλομέτρησα πολλά από τα αγαπημένα μου βιβλία. Ακούγεται μελό, αλλά ήταν σαν αν βγήκα για reunion με όλους τους συμμαθητές που είχα ποτέ στη ζωή μου. Ήταν όλοι εκεί: αυτούς που βρίσκεσαι συχνά (γειά σας, κύριε Φόουλς) αυτούς που τους αγάπησες κάποτε με πάθος (Μάρκες για πάντα), τους σπάστες (αυτολογοκρίνομαι), που θα ήσουν πολύ ευτυχής να μην ξανάβλεπες ποτέ (θέλει κανείς ένα αντίτυπο του Αλχημιστή του Κοέλιο;) και κάποιους που δεν τους θυμάσαι καθόλου μα καθόλου.
Μεταξύ αυτών, χάρηκα ιδιαίτερα που ξαναβρήκα τα αγαπημένα μου μικρούλια: αυτά που συνήθως πέφτουν στο πίσω μέρος της βιβλιοθήκης και ούτε που τα βλέπεις, αυτά που δανείζω σε όλους μου τους φίλους που τους τρομάζουν τα τεράστια βιβλία, επειδή τα θεωρώ εξαιρετικά.
Και τι πιο δύσκολο από το να γράψεις καλά σε λιγότερο από 100 σελίδες;
Προτείνω λοιπόν και σε σας που δεν έχετε χρόνο, που μισείτε τα τεράστια βιβλία, που δεν έχετε χώρο στην τσάντα σας: Το “Αγαπητέ Θεέ” του Έρικ Εμάνουελ Σμίτ (εκδόσεις Opera). Είναι μια από τις καλύτερες, πιο συγκινητικές ιστορίες για το πώς θα έπρεπε να βλέπουμε τη ζωή, για τον χρόνο που περνάει και πόσο τον εκτιμάμε. Επίσης, θα σας κάνει να κλάψετε με μαύρο δάκρυ. Και για σας που προτιμάτε “κάτι σε ερωτική ιστορία” (είστε πολλοί, το ξέρω) προτείνω το “Μετάξι” του Αλεσάντρο Μπαρίκο, που είναι από τις ωραιότερες που έχω διαβάσει ποτέ, ανεξαρτήτως μεγέθους.
Επειδή τα βιβλία είναι μικρούλια, δεν θέλω να προδώσω περισσότερα από τα μυστικά τους. Αλλά διαβάστε τα (σε μια μεγάλη γουλιά, κατά προτίμηση) και θα με θυμηθείτε.
Καλή ανάγνωση!
Geegee
Επίσης μικρή αλλά αρκετά συγκλονιστική η “Σκακιστική Νουβελα” του Στεφαν Τσβαιχ. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα!