Ο ύπνος των παιδιών απασχολεί ιδιαίτερα εμάς τους γονείς που καθώς δεν έχουμε εγχειρίδιο, προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας κι εμάς. Συχνά αυτή η πορεία έχει αλλαγές κατεύθυνσης, αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή- αρχή!
Γνώρισα πρόσφατα ένα καταπληκτικό ζευγάρι. Έχουν ήδη μια κορούλα 14 μηνών και από μέρα σε μέρα περιμένουν και τη δεύτερη. Την πρώτη φορά που τους είδα έμοιαζαν με τη χαρά την ίδια, ενώ την τελευταία ελεεινά ταλαιπωρημένοι. Στο πλαίσιο της γονικής αλληλεγγύης δεν ντράπηκα να τους ρωτήσω τι φταίει, ούτε εκείνοι να μου απαντήσουν: το παιδί τους ξυπνάει 5-6 φορές κάθε βράδυ, από τότε που γεννήθηκε. Τον τελευταίο μάλιστα καιρό με μεγάλα άυπνα κενά μέσα στη νύχτα, γκρίνια από την κούραση όλη την ημέρα και γενικότερη ταλαιπωρία.
«Γιατί δε δοκιμάζετε μια μέθοδο ύπνου;»,είπα και τους πρότεινα το βιβλίο του οποίου τον τίτλο δανείζομαι για το άρθρο, σκεπτόμενη εξίσου το καημένο το πιτσιρικάκι που ξεκάθαρα δεν ξεκουράζεται αλλά και τους γονείς που είναι τόσους μήνες άυπνοι.
«Δεν είμαστε υπέρ του να αφήνουμε το παιδί να κλαίει», μου απάντησαν κάνοντάς με να αισθανθώ κακός γονιός που εφάρμοσα αυτή ακριβώς τη μέθοδο στη Δάφνη, όταν έγινε 7 μηνών και κοιμόταν άθλια -με κλάματα και φρίκες και ξυπνήματα μέσα στη νύχτα.
Σκέφτηκα ότι μάλλον έχουν παρεξηγήσει την προσέγγιση του Ισπανού κυριούλη που το έγραψε και δηλώνει ιδιοκτήτης κλινικής ύπνου.
Το βιβλίο βασίζεται στη θεωρεία ότι το μωρό κλαίει για να επικοινωνήσει. Είναι ο τρόπος του να σου πει «δε μου αρέσει», «δε θέλω», χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το βρέφος έχει σωστά κριτήρια που κάτι δε το θέλει ή δεν του αρέσει.
Η Δάφνη είχε γίνει μπλε από το κλάμα, όταν της πήρα ένα γαριδάκι που της έδωσε μια κυρία στο χέρι ενώ ήμασταν στο σούπερ μάρκετ, στη φάση που ήταν πέντε μηνών, θήλαζε και δεν είχε δοκιμάσει καν στερεές τροφές. Επίσης, λυσσάει στο κλάμα κάθε φορά που δεν την αφήνω να κάνει κάτι: να βάλει κατσικίσια κουραδάκια στο στόμα (αχ, Πηνελόπη Δέλτα και Πουλουδιά!), να πιάσει το τζάμι από το τζάκι που καίει, να πιεί καφέ ή να πατήσει ξυπόλητη πάνω σε σπασμένα γυαλιά. Να μη συζητήσουμε καν τι γίνεται όταν πηγαίνουμε στο γιατρό.
Με τη μέθοδο ύπνου η Δάφνη άρχισε να κοιμάται. Η νύχτα της έγινε ένα ενιαίο ξεκούραστο πράγμα το οποίο ξεκινάει από τις 20.30 το βράδυ και καταλήγει στις 7.30 το πρωί με χαμόγελα κι όχι κλάματα. Είναι ξεκούραστη, φρέσκια, κεφάτη και ήρεμη- σε σχέση με το ευσυγκίνητο, νευρικότερο κι ολίγον τι ανάποδο πλάσμα που ήταν πρωτύτερα.
Το ζόρι που περάσαμε κράτησε δύο μέρες, μιας και την τρίτη το παιδί κοιμήθηκε κατευθείαν.
Τις δύο πρώτες μέρες, μια εγώ μια ο μπαμπάς της, κατεβαίναμε στο δωμάτιό της ανά κάποια λεπτά προκειμένου να νιώθει πέρα από κάθε αμφιβολία ότι είμαστε εκεί- κάτι που στο δικό μας σπίτι είναι εντελώς αυτονόητο λόγω της ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής του.
Το παιδί έκλαιγε επί ένα λεπτό- σταματούσε- ξανάρχιζε- πηγαίναμε- φεύγαμε- έκλαιγε τσατισμένα- λίγο ακόμη- μετά με ύφος “με ακούτε;”- εκεί τσουπ τσουπ πήγαινα εγώ κι ας φώναζε ο Ανέστης ότι ούτε ο μισός χρόνος δεν έχει περάσει. Κάτι που επίσης παραβλέψαμε είναι το να “μην την ακουμπήσεις ή την πάρεις αγκαλία”. Εξηγεί το σκεπτικό αλλά δε συμφώνησα κι έτσι αδιαφόρησα.
Γενικά θα έλεγα, ότι ο άντρας μου ήταν πιο αποφασισμένος να ησυχάσει από τη μικρή και να τακτοποιήσει το θέμα ύπνος της για να πάρουμε σειρά κι εμείς μετά. Εμένα πάλι στην ιδέα πονούσε η καρδιά μου αλλά πρακτικά δεν την άκουσα να κλαίει απελπισμένα όσο κακομαθημένα, δεν ξέρω αν με τα παιδιά που έχετε σας κάνει νόημα αυτό που λέω αλλά η Δάφνη είναι τέτοια. Από το πόσο θα θηλάσει, πότε θα κοιμηθεί, τι θα βάλει αν της πάς μετωπικά κόντρα αντιδρά νευριασμένα. Τέτοιο κλάμα ήταν. Πιο κοντά στο “πώς τολμάς;!” παρά στο “μαμά μου, μανουλίτσα μου, φοβάμαι”. Κι ειλικρινά, δε νομίζω ότι υπάρχει μάνα που να ακούει το παιδί της να κλαίει από φόβο ή πόνο και να μην πάει. Το αποτέλεσμα πάντως είναι ότι, με σιγουριά ο ένας, με επιφυλάξεις η άλλη, πήραμε μια απόφαση σα ζευγάρι και δεν αλλάξαμε κατεύθυνση στα μισά της διαδρομής.
Με τις παρασπονδίες και τις παραλλαγές μας, κάναμε μια προσπάθεια ολοκληρωμένα κι ειλικρινά. Αν αποτύγχανε, θα είχαμε ταλαιπωρήσει το παιδί μας μια εβδομάδα. Αν πετύχαινε, όμως, το παιδί μας θα κοιμόταν βαθιά και ξεκούραστα- όπως και έγινε.
Η ρουτίνα ύπνου της Δάφνης με βάση αυτή τη μέθοδο καθιερώθηκε όταν ήταν 7 μηνών και τα αποτελέσματα κράτησαν μέχρι το 14 μήνα, οπότε και μετακόμισε από κούνια σε κρεβάτι και συγκεκριμένα το δικό μας.
Αυτό, όμως, είναι ένα άλλο ποστ.
Καταλήγω πως εκείνος που οφείλει να έχει σωστά κριτήρια και το θάρρος να επιβάλει τις σωστές ενέργειες είναι ο γονιός.
Κι είναι σίγουρα χρέος του να ακούει το παιδί, ενώ μάλλον σφάλμα του να το υπακούει.
Στη διάθεσή σας για διευκρινίσεις ή ερωτήσεις επί του πρακτέου.
Καλό σας βράδυ!