Μερικά πράγματα τα ακούς και σου μένουν. Ένα από αυτά ήταν η εξομολόγηση της μαμάς ενός παλιού μου φίλου: “Έκανα επισκληρίδιο, γέννησα χωρίς να νιώσω το παιδί που έβγαινε από μέσα μου, αλλά παρηγορήθηκα λέγοντας ότι δεν πειράζει, στο δεύτερο δε θα κάνω. Έλα μου, όμως που το δεύτερο δεν ήρθε ποτέ. Τίποτα δεν έχω μετανιώσει περισσότερο, κορίτσι μου”. Ανάμεσα στα πέντε δις πράγματα που μου είχε πει αυτή η γυναίκα, το δικό μου μυαλό επέλεξε να κρατήσει αυτό.
Όταν έμεινα έγκυος και σκέφτηκα τον τοκετό, φαντάστηκα να γεννάω φυσιολογικά και χωρίς επισκληρίδιο. Εγώ ήθελα να το νιώσω το παιδί. Και πράγματι, έτσι έγινε, και στους δύο μου τοκετούς, παρά το γεγονός ότι οι συνολικές συνθήκες τοκετών ήταν εντελώς διαφορετικές: στο νοσοκομείο η πρώτη, στην κλινική ο δεύτερος, χωρίς δικό μου γιατρό η πρώτη, με γιατρό δικό μου 20 χρόνια ο δεύτερος.
«Κι όταν πας να βγάλεις ένα δόντι; Κι αυτό χωρίς αναισθησία το βγάζεις;», με ειρωνεύτηκε μια φίλη μου. Χειρότερο παραλληλισμό δε θα μπορούσε να κάνει, όμως. Τι σχέση έχει το δόντι που πρέπει να βγει γιατί είναι άρρωστο με το μωρό που πρέπει να βγει γιατί είναι υγιές; Τι σχέση έχει μια εξαγωγή στην οποία δεν κάνεις τίποτα απολύτως, παρά κάθεσαι αφημένη στα χέρια και στις τανάλιες του οδοντιάτρου με τον τοκετό που είναι μια κοινή προσπάθεια δική σου και του μωρού (και των αγγέλων που λέγονται μαίες);
Η πραγματικότητα είναι πως όσο το μωρό θέλει να γεννηθεί άλλο τόσο θέλεις κι εσύ να το γεννήσεις. Σπρώχνει αυτό από μέσα, σπρώχνεις εσύ από έξω. Πάει γρήγορα η δική σου καρδιά, πάει γρήγορα η δική της. Σε όλη τη διαδικασία πηγαίνετε μαζί: κάθε σύσπαση και μια εξώθηση, κάθε εξώθηση και λίγο πιο κοντά στη γέννηση. Σε αυτό το μαγικό ταξίδι που κρατάει σίγουρα κάποιες ώρες, πονάς. Αλλά ο πόνος αυτός είναι κάτι που η γυναίκα μπορεί να αντέξει: το σώμα της κουβαλάει τη σοφία χιλιετηρίδων. Επιπλέον, οι ωδίνες έρχονται και φεύγουν, δεν είναι μια συνεχόμενη κατάσταση υπερβολικού πόνου.
Ο πολιτισμός μας συνδέει τον πόνο με αρνητικά πράγματα, όπως οι αρρώστιες, οι παθήσεις, τα χτυπήματα. Η γέννα χωρίς επισκληρίδιο, όμως, έρχεται να σου μάθει πως στη ζωή ο κόπος και ο πόνος είναι αντίστοιχα με το αποτέλεσμα.
Κλείνω συνοψίζοντας σε δυο προτάσεις την προσωπική μου μαρτυρία: αν στη ζωή μου έχανα κάθε είδους μνήμη, το ένα πράγμα που είμαι σίγουρη πως δε θα ξεχάσω ποτέ είναι η στιγμή που κατάφερα επιτέλους, κατάκοπη και μετά από ώρες, να εξωθήσω το κεφάλι της Δάφνης και να νιώσω το κορμάκι της να γλιστράει σαν ψαράκι έξω από το σώμα μου.
Το ζόρι κράτησε 2 ώρες και η ανάμνηση μια ζωή.
Όλες οι επιλογές κι όλες οι γυναίκες σεβαστές!