Προγραμματισμός
Θυμάσαι πως ήταν τότε που έλεγες: “αύριο, θα πάω το πρωί στη δουλειά, μετά ψώνια, γυμναστική, το απόγευμα- αν μου κάτσει- θα φτιάξω και τα μαλλιά μου και το βράδυ θα πάω σινεμαδάκι κι αν δεν είμαι πτώμα για ένα ποτηράκι κρασί;”
Εγώ αμυδρά, κι ας είναι η Δάφνη μόνο 17 μηνών.
Τα πράγματα έχουν αλλάξει.
Είναι σαν να παίρνεις μια βαθιά -πολύ-βαθιά, ανάσα και με αυτήν πρέπει να τα κάνεις όλα. Ή ακόμη καλύτερα σαν να κολλάει το fast forward και να τρέχει όλη η ταινία στο γρήγορο. Μόνο που δεν είναι ταινία αλλά η ζωή σου. Κάπως έτσι πάει όταν έχεις μωρό. Κάνεις πρόγραμμα το βράδυ για να ανατραπεί το πρωί.
Σήμερα νυστάζουμε πολύ και θα κοιμηθούμε νωρίς και δύο ώρες. Σήμερα δε νυστάζουμε καθόλου: τρία τέταρτα κι αυτά με το ζόρι. Σήμερα ξυπνήσαμε κι έχουμε όρεξη για εξερευνήσεις, σήμερα δεν απομακρυνόμαστε από τον καναπέ. Σήμερα πεινάμε και σήμερα δεν έχουμε καθόλου όρεξη. Σήμερα μας τη σπάει το αυτοκίνητο, σήμερα πάμε κι άλλο, κι άλλο!
Η κάθε μέρα περιμένει να ανακαλυφθεί, γιατί απλώς είναι αδύνατον να προβλέψεις πως θα εξελιχθεί για το μωρό και να την προγραμματίσεις.
Χρειάζεται άπειρη υπομονή, κατανόηση, όπως αρμόζει όταν κανείς ασχολείται μ’ έναν άλλο άνθρωπο – ακόμη και τόσο δα μικρό- και συνειδητοποίηση ότι “τα δύσκολα” κρατάνε δύο-τρια χρόνια κι όχι για πάντα.
Προχτές, βλέποντας – για ακόμη μια φορά- το πρόγραμμα που είχα φτιάξει για την ημέρα μου (και τη δουλειά μου) να καταρρέει, έβαλα τα κλάματα κι αφέθηκα στην απόγνωση.
Ξαφνικά αντιλαμβάνομαι ένα μικρό, τόσο-δα-μικρό, χεράκι να κινείται κυκλικά και παρηγορητικά στην πλάτη μου: “μαμά; Μαμά! Μα- ΜΑ!”, μου είπε κοιτώντας με λίγο ανήσυχα.
“Θα μου ανατρέπεις τη ζωή, αλλά τελικά θα μου χαρίζεις περισσότερη ευτυχία απ’ οτι νόμιζα πως υπάρχει”- σκέφτηκα, ενώ φυσικά συνέχισα να κλαίω συγκινημένη που το 17 μηνών παιδάκι μου ήρθε να με παρηγορήσει!
Ρούφηξα μύτες, σκούπισα μάτια, τη ζούλιξα λίγο στην αγκαλιά μου και χαμογέλασα.
Είχα πάρει δύναμη για ν’ αντέξω τουλάχιστον άλλο τόσο χάος!
Αύριο, το 2/3:
ελεύθερος (χαχαα λέμε τώρα) χρόνος
