Η ηλικιωμένη κυρία στο πλοίο στο πρώτο πεντάλεπτο που με είδε με τη Δάφνη χαμογέλασε, στο πρώτο μισάωρο μου είπε ενθαρρυντικά «έτσι είναι τα παιδιά», στην πρώτη ώρα «τι να κάνεις; Τα κυνηγάς! Γερά να’ναι!», στη δεύτερη ώρα με ρώτησε «έτσι είναι πάντα το παιδί;» και λίγο πριν κατέβουμε από πλοίο με κράτησε από τους ώμους, λέγοντάς μου «κουράγιο κορίτσι μου, κουράγιο. Θα μεγαλώσει, πού θα πάει, θα μεγαλώσει».
Καταλαβαίνει κανείς τι περνάω;!