Είναι από εκείνες τις μέρες που ξεκινάς νωρίς το πρωί, όλο αισιοδοξία και χαμόγελο.
Πηγαίνεις στη δουλειά και φεύγει το χαμόγελο, φεύγει και το σαγόνι προς τα κάτω: τα πράγματα είναι πιο δύσκολα απ’ ότι περίμενες και η δυσκολία απλωμένη σε δυο- τρία διαφορετικά επίπεδα.
Διατηρείς την αισιοδοξία σου και προσπαθείς.
Πριν το καταλάβεις το πρωί έχει γίνει βράδυ, έχουν περάσει δέκα ολόκληρες ώρες που δεν έχεις δει το παιδί σου, τρέχεις σπίτι να προλάβεις λίγο να παίξετε γιατί το έχεις λαχταρήσει όσο τίποτα και ΣΜΠΑΑΦ! Σκας με τα μούτρα σε απανωτές κλειστές πόρτες.
“Κοιμήθηκε.
Δεν ένιωθε καλά.
Τα μάτια της ήταν μικρά- σαν κρυωμένη”.
Κι όλος ο κόσμος συρρικνώνεται και τίποτα πια δεν έχει σημασία.
Μόνο που δε γύρισες νωρίτερα, μόνο που δεν είναι καλά, μόνο που δεν την είδες.
Πάει κι η αισιοδοξία.
Πάει και η μέρα.
Πάνε όλα.
“Είναι μια από εκείνες τις μέρες”, λες και νιώθεις πως δε θα φύγει ποτέ- πως τίποτα ποτέ δεν πρόκειται να στρώσει και να κυλήσει λίγο πιο ομαλά. Πάντα κάτι θα ξεφυτρώνει.
Τα καλά νέα ήταν ότι αυτό συνέβη χτες.
24 ώρες μετά είμαι σίγουρη πως πως τίποτα δεν παραμένει δύσκολο, άθλιο ή στενόχωρο για πάντα.
Επίσης, ευτυχώς όσο η ζωή προχωράει αναγκαστικά πηγαίνει μπροστά.
Όσο για το να έχεις οικογένεια, φίλους, δουλειά και υγεία έχει φτάσει ήδη να είναι τεράστιο προνόμιο, καθώς μια σειρά ανθρώπων καλούνται να τα καταφέρουν με λιγότερα. Και το πετυχαίνουν μια χαρά.
Έρχονται οι γιορτές και φέρνουν πολύ bling bling λαμπάκια, χρυσές καμπάνες, αγγελάκια, αστέρια και χρυσάφια. Από όλα αυτά θα πάρω μερικές ζεστές χουζουρλίδικες πρωινές αγκαλιές, ένα οικογενειακό γεύμα, ένα κακάο, λίγο χιόνι, ένα πούρο και την αισιοδοξία μου πίσω.
Mε αυτά είμαι καλά.
Κι ευτυχώς αυτές οι μέρες είναι περισσότερες από … εκείνες.
Καλό σας βράδυ.