Αυτό το ερώτημα είναι ψευδές.
Τα παιδιά όπως και οι γονείς τους έχουν πάντα ανάγκη από λίγη ποίηση στη ζωή τους. Ο μύθος είναι ποίηση και υπάρχει πάντα λίγη αλήθεια μέσα σε κάποιον μύθο. Αυτό βέβαια ειναι χαζό να συνεχίζεται επ´άπειρον και μεγάλα παιδιά να χρησιμοποιούν τον Άι Βασίλη για τα δώρα τους. Επίσης ο συμπαθέστατος κοκκινοντυμένος παππούλης δεν πρέπει να εμπλέκεται στις απειλές των γονιών:
“Αν δεν είσαι καλό καλό παιδί δεν θα σου φέρει δώρα”.
Δεν το λέμε, απαγορεύεται.
Αν οι γονείς φαίνεται να πιστεύουν αρκετά σε αυτόν τον μύθο και κάνουν ότι μπορούν για να τον συντηρήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο, τότε το παιδί δεν μπορεί εύκολα να τους πει: “Μα, οι συμμαθητές μου μου είπαν πως δεν υπάρχει Άι Βασίλης!”. Καμιά φορά οι γονείς, στην προσπάθειά τους να παρατείνουν την “παιδική αθωότητα”-αλίμονο αν υπάρχει αυτό το πραγμα-δεν εξηγούν στα παιδιά τη διαφορά ανάμεσα σε όσα είναι ζωντανά και αληθινά και σε αυτά που είναι αληθινά, αλλά ζουν μονάχα στην καρδιά μας.
Οπότε όταν το παιδί ρωτήσει: “Υπάρχει Άι Βασιλης;”, μπορείτε να του απαντήσετε:
“Δεν ξέρω, ξέρω όμως πως την Πρωτοχρονιά παίρνουμε δώρα.”
Πρόκειται για μια όμορφη και ποιητική ιστορία, που κινείται στον χώρο του φανταστικού. Υπάρχει όμως και η πραγματικότητα. Καλό ειναι να προστατέψουμε και τα δυο και σε καμία περίπτωση να μην αισθανόμαστε ότι λέμε ψέμματα, όταν χρησιμοποιούμε αυτόν τον μύθο.
Αλλιώς καλύτερα είναι να μην προκύψει καθόλου.
Μετά την ηλικία των τρεισήμισι, αν το παιδί το επιθυμεί, μπορούμε να το διασκεδάσουμε μεταμφιέζοντάς το το ίδιο ως Άι Βασίλη και να το προτρέψουμε να βάλει στις κάλτσες ή κατω απο το δέντρο τα δώρα των γονιών του. Και αν συναντήσει έναν Άι Βασίλη στα μαγαζιά να του πούμε: “Βλέπεις; Ένας κύριος που ντύθηκε Άι Βασιλης.”
Το παιδί θα ρωτήσει: “Ο αληθινός όμως;”
“Τον αληθινό δεν τον γνωρίζουμε. Είναι κάποιος που δεν τρώει, δεν κοιμάται, δεν έχει μαμά και μπαμπά, δεν γεννήθηκε και δεν πεθαίνει. Ειναι φανταστικό πρόσωπο.”
Και το παιδί θα καταλάβει πολύ καλά!
Καλά Χριστούγεννα σε όλους!
