Αγαπητέ Άγιε Βασίλη,
Θα είμαι ειλικρινής από την αρχή. Δεν είμαι παιδί και ούτε είμαι σίγουρη ότι ήμουν καλή τη χρονιά που πέρασε για να δικαιούμαι να σου γράφω αυτό το γράμμα. Ξέρω όμως πως τόσο πολύ δεν έχω ξαναπροσπαθήσει ποτέ στη ζωή μου για τίποτα. Οπότε αν θες, άκουσέ με και στο τέλος αποφασίζεις εσύ πώς να το χειριστείς. Δε θα σου ζητήσω πολλά.
Θα ήθελα πίστη. Στην οικογένεια μου: ότι μαζί μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι, στους ανθρώπους γύρω μου: ότι είναι κατά βάθος καλοί και ειρηνικοί, στον εαυτό μου, ότι μπορεί και θα τα καταφέρει. Διότι όσο αυτονόητα κι αν φαντάζουν όλα αυτά όταν είσαι καλά, όταν τα πράγματα ζορίζουν χανόμαστε στο μικροδράμα μας και χάνουμε την αίσθηση του πραγματικού. Γι’αυτό, αγαπημένε άγιε, για αρχή πίστη.
Είμαι σίγουρη πως έτσι όπως το πάει ο κόσμος δεν περισσεύει, άλλα λιγουλάκι ελπίδα παραπάνω δε θα μου ήταν αχρείαστη. Έρχονται, βλέπεις, κάτι στιγμές-χαστούκια που με κάνουν να μαυρίζω και να νομίζω πως η δυσκολία δε θα περάσει ποτέ. Συνήθως, μου περνάει με ένα καλό μπάνιο, ένα τσάι κι ένα 7ωρο ύπνο, αλλά είναι μέρες που αυτά ακούγονται πιο μακρινά κι από spa στο Rodeo Drive.
Κι ένα τρίτο θα σου ζητήσω, που κάποιος σ ‘ένα γράμμα προς κάτι Κορινθίους έλεγε πως είναι το πιο σημαντικό από τα τρία: αγάπη.
Αγάπη που σημαίνει προσπάθεια, δύναμη, επιμονή γιατί η ζωή έχει δυσκολίες κι όταν οι εξωτερικές πιέσεις αυξάνονται συχνά ξεσπάμε σε αυτούς που αγαπούμε. Κι αν εκείνοι έχουν το μεγαλείο της αγάπης να το συγχωρούν κι εμείς πρέπει να έχουμε την ταπεινότητα της συγγνώμης. Στιγμές με καβγάδες, με ασυνενοησία, με κατηγόριες, με νεύρα, με θυμό, με ένταση: τα χειρότερα θα έρθουν όταν είσαι πάντα εκεί– και δε φεύγεις στα δύσκολα. Περνούν όμως κι αφήνουν πίσω τους ένα απίστευτο αίσθημα πληρότητας και δύναμης που δεν είμαι σίγουρη ότι ο άνθρωπος μπορεί να καταφέρει να νιώσει χωρίς να ανήκει σε μια ομάδα, έστω και των δύο, και χωρίς να αγαπά.
Κλείνοντας, και συνεχίζοντας την αντίθετη προς την ενήλικη ζωή προσπάθεια να είμαι απολύτως ειλικρινής, θα σου πω πως ξέρω ότι δεν ζητάω πράγματα που δεν έχω. Είναι όμως ότι τίποτα δε θεωρώ δεδομένο. Κι είμαι τόσο ευτυχισμένη, αγαπημένε άγιε, ώστε αυτό που σου ζητάω είναι να κρατήσω ό,τι έχω και τίποτα παραπάνω, σκοπό για τον οποίο χρειάζομαι τα παραπάνω. Τουλάχιστον για το 2014. Και μετά εδώ είμαστε- ξαναμιλάμε. Ε; Θα το σκεφτείς;
Γνωρίζοντας πως ξόδεψα πολύ από το χρόνο σου- αν και για να γυρνάς όλα τα σπίτια του κόσμου σε μια νύχτα, μάλλον έχεις τον τρόπο σου– σ΄ ευχαριστώ που διάβασες το γράμμα μου.
Με απεριόριστο θαυμασμό,
Η μαμά της Δάφνης
Υπέροχο Ξεκίνημα για το 2014!