Γιατί πρέπει να νικάει πάντα ένας;
Γιατί πρέπει να υπάρχει ένα μοναδικό σωστό;
Πάω με τη Δάφνη στον αστερο-παραμυθόκοσμο. Ξεκινάει να παίζει με ένα παιδάκι κανένα χρόνο μεγαλύτερο. Ξάφνου πεινάει το παιδάκι, πηγαίνει στη μαμά του, της τραβάει το στήθος, αρχίζει θηλάζει. Έρχεται και η Δάφνη, μου δείχνει ότι διψάει, της δίνω το μπουκαλάκι με το χυμό.
“Αχ, θηλάζει ακόμη, ε;”, ρωτάω με χαμόγελο τρυφερής νοσταλγίας τη μαμά. “Εσένα, όχι;”, με ρωτάει με το δεξί φρύδι να κοντεύει να φύγει από το μέτωπο. “Μέχρι έξι μηνών, μετά μου το ‘κοψε”, της απαντάω.
“Ντροπή σου”, μου λέει.
Και σηκώνεται και φεύγει!
Είμαστε σοβαρές; Αναρωτιέμαι. ΟΚ. Δεκτό. Ό,τι διαφέρει από τα μούτρα μας, μας κάνει ίσως, να γουρλώνουμε λίγο το μάτι.
Κι εμένα μου κάνει εντύπωση πως ένα παιδί μπορεί να θέλει να θηλάζει τρία χρόνια, αλλά δεν το κρίνω. Κι αν δεν είχα παιδί τη Δάφνη, βάση της οποίας βιώνω τη μητρότητα, αλλά ένα άλλο πιτσιρίκι που ήθελε και θήλαζε μέχρι μεγαλύτερη ηλικία, δε θα είχα καν την απορία αλλά θα γνώριζα. Δεν το ζω όμως κι έτσι δεν ξέρω. Γι’αυτό και αφήνω το περιθώριο στη σκέψη μου η κάθε μητέρα να γνωρίζει καλύτερα πως να προετοιμάσει το παιδί της για τον κόσμο στον οποίο θα ζήσει. Κι αυτή είναι η μαγεία του κάθε ανθρώπου: δεν έχουμε όλοι τα ίδια δυνατά και αδύναμα σημεία.
Ο χαρακτήρας μας πλάθεται από τον τρόπο που μεγαλώνουμε και λόγω του ότι μεγαλώνουμε διαφορετικά. Εμείς ως μητέρες μπορούμε να δώσουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε- ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για την κάθεμία- και να ελπίζουμε ότι θα φανεί αρκετό στα παιδιά μας. Δε μπορούμε όμως σε καμία περίπτωση να ξέρουμε αυτό που κάνει η άλλη μητέρα πως θα γυρίσει για το δικό της το παιδί. Ούτε καλά-καλά για το δικό μας δε μπορούμε να είμαστε σίγουρες. Πρόκειται για έναν άλλο άνθρωπο ο οποίος δέχεται κι από αλλού επιδράσεις, κρίνει, επιλέγει, προτιμά κι εν τέλει αυτοδιαμορφώνεται ανεξάρτητα από εμάς.
Υπ’ αυτήν την έννοια, πότε γίνεται να σταματήσουμε να κρίνουμε με τέτοια λύσσα και να ακούσουμε με γνήσιο ενδιαφέρον και καρδιά ελεύθερη από προκαταλήψεις την άποψη της άλλης μητέρας;
Αν γίνεται λίγο σύντομα, γιατί πλησιάζω τα 40 κι αρχίζει να βαραίνει η κούραση.
;)
Καλό σας βράδυ