Αλήθεια, τι λέτε για την ζήλια; Είναι καλή ή κακή; Φυσιολογική ή όχι; Είναι δυνατόν να μην ζηλεύουν τα παιδιά την άφιξη ενός καινούργιου μέλους στην οικογένεια;
Είναι δύσκολο για ένα παιδί να μην ζηλεύει. Ακόμα και αν δεν υπάρχουν αδέρφια. Οτιδήποτε απορροφά τον χρόνο και την προσοχή της μητέρας μπορεί να προκαλέσει ζήλια, ακριβώς όπως ένα μωρό. Η ζήλια είναι υγιής και φυσιολογική. Επίσης αποτελεί μια αναπτυξιακή κατάκτηση του παιδιού, που καταδεικνύει την ικανότητά του να αγαπήσει. Παιδιά μικρότερα των 15 μηνών δεν εχουν ενδείξεις ζήλιας και φθόνου. Είναι πολύ μικρά και ανώριμα ακόμη.
Τα υγιή παιδιά είναι ικανά να μιλήσουν για την ζήλια τους και αυτό τα ανακουφίζει κάπως. Συνήθως οι πρώτες εκδηλώσεις είναι θορυβώδεις. Είναι πολύ συνηθισμένο να τα βλέπουμε να παλινδρομούν σε προηγούμενες συμπεριφορές, είτε για ενα μικρό χρονικό διάστημα ή κατά μόνο ένα τρόπο. Αν για παράδειγμα είχαν “καθαρίσει”, χρειάζονται ξανά πάνα, ή ζητούν το καρότσι τους, την κούνια τους. Μπορεί να θέλουν να επαναβιώσουν τον θηλασμό. Αυτό που επιθυμούν απλώς, είναι να επιστρέψουν στον χαμένο παράδεισο. Να εχουν ξανά την ίδια αντιμετώπιση όπως τότε που είχαν την απόλυτη κυριότητα της μητέρας.
Το παιδάκι που ζηλεύει την ίδια στιγμή αισθάνεται αγάπη και μίσος μαζί. Είναι φρικτό. Θυμώνει με την μαμά του, με το καινούργιο μωρό, θυμό για τα πάντα. Μπορεί να φωνάζει, να γίνεται απειλητικό για το βρέφος ή να κάνει τα πάντα άνω κάτω. Κάποιο τρόπο θα βρει για να εκδηλώσει τον θυμό του. Στη φαντασία του παιδιού όλα καταστρέφονται, αλλά τελικά μια χαρά βλέπει την μαμά του να επιβιώνει και να το αγαπάει κιόλας.
Είναι σίγουρα περίεργο για το μικρό παιδί η αγάπη να κατακλύζεται απο καταστροφικές ιδέες. Το αποτέλεσμα που βλέπουμε είναι να το βλέπουμε λιγάκι θλιμμένο ώρες ώρες. Είναι λυπηρό αυτό που αγαπάς να το μισείς κιόλας και να φαντάζεσαι ότι παθαίνει ένα σωρό φρικτά πράγματα. Η φανταστική ζωή θα κάνει σιγά σιγά την δουλειά της και μαζί με την θλίψη θα κάνει και την εμφάνιση της και κάποιο μικροενδιαφέρον για το μωρό και αισθήματα υπευθυνότητας απέναντι στο μικρό. Προσοχή όμως! Μην παρασυρθείτε απο τα χάδια και της εκδηλώσεις αγάπης. Σε μια κρίση ζήλειας που μπορεί να ξεσπάσει για ασήμαντη αφορμή, αν δεν είναι κοντά κανείς, η ζημιά δεν αργεί!
Παιδιά μεγαλύτερα των τεσσάρων ετών, μπορεί να ψευτομαμαδίζουν/ψευτομπαμπαδίζουν. Σαφώς και είναι καλό να τους επιτρέπεται να σας βοηθούν, αλλά οι ρόλοι οπωσδήποτε πρέπει να ειναι ξεκάθαροι. Δεν τους επιτρέπουμε να είναι ο γονιός του μωρού.
Σημαντικό ρόλο παίζει και η παρουσία του πατέρα. Τα παιδιά στρέφονται σε αυτόν όταν η μητέρα τα “απογοητεύει”. Είναι σπουδαίο να κάνουν πράγματα μαζί του μόνα τους, χωρίς την παρουσία του μωρού και της μαμάς. Επίσης καλό είναι οι μπαμπάδες να αναλαμβάνουν το μωρό για λίγο, έτσι ώστε να μπορεί η μαμά να χαρίσει λίγη αποκλειστικότητα στο μεγαλύτερο παιδί.
Αυτό που χρειάζεται είναι να προσφέρετε στο παιδί σας ενα σταθερό περιβάλλον. Και εσείς το μπορείτε καλύτερα απο οποιονδήποτε άλλον. Μην αναρωτιέστε πολύ για το σωστό και το λάθος. Κρίνετε με γνώμονα το συμφέρον του παιδιού και της ανάπτυξης του. Είναι μια μορφή φροντίδας να επιτρέπεται στα παιδιά να εκφράσουν τη ζήλια τους στην κατάλληλη στιγμή.
Άλλωστε μην ξεχνάτε, η ικανότητα να αναλάβει κανείς την ζήλια του, να την ανέχεται, να την αντιμετωπίζει με ψυχραιμία και να την μετατρέπει σε κίνητρο για δράση, αποτελεί μέρος της ζωής και της συμβίωσης των ανθρώπων και σε μια καλή ανάπτυξη, η ζήλια μεταλλάσσεται σε φιλοδοξία και άμιλλα.
