Τέτοια ώρα, όταν η κούραση κάνει το 11 το βράδυ να μοιάζει 3 το πρωί, αφήνομαι στις πιο γλυκές σκέψεις.
Ξεχνάω τη Δάφνη που άπλωσε αλεύρι σε όλο το σαλόνι, λούστηκε – τύπου στεγνό καθάρισμα- με σαμπουάν και μου έριξε τις 3 τελευταίες σερβιέτες στη λεκάνη, αναγκάζοντάς με να οδηγήσω 20 χιλιόμετρα για να πάρω άλλες.
Έτσι ξεχνάω και κάθε πόνο που μου προκαλεί και κρατάω μόνο τις τρυφερότητες και τα γέλια, διαπιστώνοντας ότι είναι εντελώς ψυχεδελικό πράγμα η μητρότητα τελικά.
Σήμερα, ας πούμε, όλη μέρα η Δάφνη φοράει κουκούλα. Έτσι. Γιατί μπορεί και χωρίς κανένα άλλο λόγο. Το θέμα είναι ότι της είναι εύκολο να τη βάζει, ενώ στο βγάλσιμο… υπάρχουν κάποια μικρά προβλήματα. Της συνέβη μάλιστα τόσες φορές, που κατάφερα να το καταγράψω.
Κάτι που επίσης αποτυπώνεται και είναι καθημερινό φαινόμενο για μένα είναι να κολλάει ο εγκέφαλός της σε κάτι – πρέπει να σηκώσω το καρότσι μου, πρέπει να μεταφέρω το καρότσι μου, κανείς δε σκοπεύει να βάλει το καρότσι μου στο αυτοκίνητο, πρέπει να το κανονίσω μόνη μου- κι εξίσου εύκολα να ξεκολλάει.
Έρχονται και φέρνουν τόνους κούρασης τα άτιμα τα πιτσιρίκια με αυτά και με εκείνα τους τα καμώματα.
Ευτυχώς φέρνουν άλλο τόσο ρομαντισμό, αθωότητα, ανεμελιά, ελπίδα αλλά πάνω απ’ όλα, βάζουν την κωμωδία για τα καλά στη ζωή σου κι είναι ευρέως γνωστό ότι η ζωή φαίνεται πιο εύκολη όταν γελάς!
Εδώ σας αφήνω. Εξακολουθεί να είναι 4 το πρωί στον κόσμο μου.
Καλό σας βράδυ!