Τα Νεύρα Μου Με Τους Άντρες, Πια!

Εχω κουραστεί, αλήθεια σας λέω.

Έχω κουραστεί να πρέπει να κάνω τα πάντα: να σηκωθώ το πρωί και πριν κατουρήσω, να πλύνω, να ντύσω το Δαφνάκι, να του ετοιμάσω πρωινό και να βρω ένα τρόπο να παίζουμε και να περνάει καλά, ενώ ταυτόχρονα, πλένω τα πιάτα, μαγειρεύω το μεσημεριανό, τακτοποιώ το σπίτι και σκέφτομαι τι λείπει, τι χρειαζόμαστε, τι πρέπει να ψωνίσουμε.

Την ίδια στιγμή που τα έχω βάλει σε μια σχετική σειρά, αρχίζουν και εμφανίζονται τα πρώτα φωνητικά στο στούντιο, μιας και είμαι εκφωνήτρια, τα οποία φυσικά όλοι τα θέλουν εκείνη ακριβώς τη στιγμή.  Μπαίνω και βγαίνω στο στούντιο, συνήθως δουλεύω με τη Δάφνη αγκαλιά, μιας και της φαίνεται πολύ διασκεδαστικό να μιλάει η μαμά στο μικρόφωνο από εκείνο το μικρό δωματιάκι και δε φαντάζεται τον εαυτό της να απέχει από το κέφι (!) και προσπαθώ να μην πάθω εγκεφαλικό που πάνω που έχω σχεδόν τελειώσει ένα σποτ αφύσικα μεγάλο η Δάφνη αποφασίζει να αρχίσει κι εκείνη να μιλάει, μιας και στο κεφάλι της, είναι κι εκείνη εκφωνήτρια. Και φτου κι απ’ την αρχή.

Αφού καταφέρω με χίλια ζόρια να μη χάσω την ψυχραιμία μου, καταπίνοντας νεύρα και κάνοντας κάτι μορφασμούς σα να παθαίνει αγελάδα καρδιακό, τελειώνω με τη δουλειά νούμερο ένα, τρέχω, βάζω παπούτσια γιατί “τόση ώρα το’χω μέσα κλεισμένο το κακόμοιρο, να βγει και λίγο έξω να πάρει αέρα”. Κι έτσι βγαίνουμε βόλτα να περπατήσουμε.

Δεδομένου ότι η Δάφνη είναι ενάμιση χρόνου, το να διανύσουμε πέντε μέτρα μας παίρνει 50 λεπτά, κατά τα οποία προσπαθώ να της εξηγήσω ότι άαααααααλλο πράγμα τα μπαλάκια, άαααααλλο τα κατσικοκούραδα, διευκρίνιση που συχνά γίνεται δεκτή με ουρλιαχτά, τσιρίδες και κλάματα, μιας και -πάλι- στο μυαλό της τα δύο αυτά πράγματα είναι ένα και η φυσική τους θέση το στόμα.

Με αυτά και με εκείνα, πάει 12, οπότε γυρίζουμε σπίτι, τρώμε μεσημεριανό (η μαμά στήνει καρεκλάκι, σερβίρει, μαζεύει ό,τι εκτοξεύεται, πλένει ξανά πιάτα, πλένει Δάφνη που έχει γίνει χάλι) και πάμε για σιέστα. Η ρουτίνα του ύπνου της περιλαμβάνει βιβλιαράκι, λίγο κούνημα (να’ναι καλά η γιαγιά που της το έμαθε γκρρρρρ), λίγες αγκαλίτσες και πολύ υπομονή μιας και αυτά όλα μπορεί να κρατήσουν από μισή έως και μιάμιση ώρα. Φυσικά πρέπει να έχω θυμηθεί να κλείσω τηλέφωνα, υπολογιστές, κουρτίνες κι ό,τι άλλο μπορεί να την ταράξει ενώ κοιμάται.

Η ώρα έχει πάει δύο. Σηκώνομαι, ετοιμάζομαι και πάω στη δουλειά μέχρι τις 8. Γυρνάω, παίζουμε λίγο, στέλνω ό,τι φωνητικά δεν έχω προλάβει το μεσημέρι, πλένω πιάτα, συμμαζεύω, βάζω πλυντήρια και μέχρι τις 9.30 τα έχω φέρει όλα βόλτα γιατί είναι η ώρα που το Δαφνάκι μπαίνει για μπάνιο, τρώει και πάει για ύπνο, με τον τρόπο που σας εξήγησα παραπάνω.

Κατά τις 10- 10.30 είμαι “ελεύθερη”, οπότε διορθώνω ασκήσεις, γραπτά, προετοιμάζω τα μαθήματα της επόμενης μέρας κι αφού τελειώσω ξεκινάω να δουλεύω στο momfatale.gr. Γράφω άρθρα, μαζεύω εικόνες, κοινοποιώ σε ομάδες, απαντάω σε μειλ, συντονίζω την ύλη, επικοινωνώ με τους συνεργάτες μου, μεταφράζω, διορθώνω, παίρνω στατιστικά και οραματίζομαι πως μπορώ να το κάνω καλύτερο.

Παρέλειψα να αναφέρω ότι 3-8 δουλεύω ως καθηγήτρια αγγλικών και κάνω ιδιαίτερα μαθήματα, άρα δεν παίζει να πάω στη δουλειά και να μην έχει “δουλειά”.

Κατά τις 2-3 συνήθως πέφτω για ύπνο.

Καθ’ ΄όλη τη διάρκεια της μέρας, το μυαλό μου δε σταμάταει να σκέφτεται πως μπορώ να κάνω ό,τι καλύτερο για το παιδί μου, το σπίτι μου και τη δουλειά μου. “Αν παίρναμε ένα μαυροπίνακα για να ζωγραφίζει;”, “Να της φτιάξω μηλαράκια στο φούρνο; Λες να της αρέσουν;”, “Ας κρεμάσουμε τα καλαθάκια με τα φρούτα εκεί”, “Επικίνδυνο αυτό το κάγκελο- πρέπει να αλλαχτεί”, “έφαγαν τα σκυλιά”, “σα μια μυρωδιά στο μπάνιο”…

Οι έγνοιες δε σταματούν ποτέ. Ούτε η κούραση. Όπως δε σταματά κι η φροντίδα, η αγάπη, το μεγαλείο και η δύναμη του να έχεις γεννηθεί γυναίκα…

Καλή υπομονή και κουράγια σε όλες μας.

Με εσάς τα αρσενικά, είμαι τσατίλα σήμερα :P!