Όταν πήγαινα στο δημοτικό, πηγαίναμε στο σπίτι της γιαγιάς της φίλης μου της Ν. στην Τσιρογιάννη, πάνω από το Ζύθο και παίζαμε συχνά-πυκνά. Σ’ εκείνο το σπίτι “ζούσαν” κάποιες κούκλες της μαμάς της, οι οποίες μου έχουν μείνει αξέχαστες. Ήταν αρκετά μεγάλες σε μέγεθος, με όμορφα αλλά αφύσικα χαρακτηριστικά στο πρόσωπο και με … σημαντικές ελλείψεις. Δεν είχαν νύχια ας πούμε. Τα δάκτυλα ήταν ενιαία, κάτι που με είχε σκανδαλίσει ως 7χρονη, ενώ δεν είχαν γόνατα- το πόδι πήγαινε κουρσούμι. Μονοκόμματο.
Από τότε έχουν περάσει πολλά χρόνια. Δεκαετίες (ουφ).
Το παιδικό παιχνίδι άλλαξε.
Έγινε οικολογικό, προσεγμένο, αληθοφανές, πειστικό.
Τόσο που καμιά φορά, όσο δυνατά κι αν γελάω, νομίζω το έχουν παρακάνει!
Καλό σας απόγευμα!
