Σε μια εβδομάδα το αγοράκι μου θα χρειαστεί μια επέμβαση στο κρανίο και είμαι τρομοκρατημένη.
Να πως ξεκίνησαν όλα… μια εβδομάδα αφότου απέκτησα το γιό μου, ήξερα ότι το να είμαι νέα μητέρα ήταν η πιο επώδυνα υπέροχη εμπειρία που υπάρχει. Πονώντας ακόμη από τον αυχένα έως τους μηρούς (μια γέννα 32 ωρών μπορεί να σου το κάνει αυτό), ο νέος και μοναδικός μου λόγος για να υπάρχω ήταν για να κρατήσω ζωντανό αυτό το μικρό ανθρωπάκι. Ένα μηνα νωρίτερα, όταν έπαιρνα άδεια μητρότητας από το NBC, όλα ακούγοντας πανεύκολα. Και θεωρητικά ήταν. Ταίζεις, αλλάζεις, κοιμίζεις. Αλλά, ω!, η ψυχολογική πίεση. Το “Παναγίτσα μου αναπνέει ;” και το τρέξιμο κάθε 2ο λεπτά μέσα στη νύχτα με το χέρι μου στο στήθος του. Είχα εφιάλτες μέσα στη μέρα πως γλιστρούσα από τις σκάλες ενώ τον κρατούσα αγκαλιά και προσγειωνόμουν επάνω του… φοβόμουν ότι δε θα ξυπνούσα εγκαίρως όταν με χρειαζόντα μέσα στη νύχτα, καταδικάζοντάς το στη μοναξιά του.
Στους δύο μήνες, είχα καταφέρει να χαλαρώσω τόσο ώστε να κοιμάμαι πέντε συνεχόμενες ώρες τη νύχτα, ενώ με την νέα πολιτική “όχι κάλτσες όταν κρατάμε το μωρό” δε φανταζόμουν να τον λιώνω. Ο Broxon είχε αποκτήσει ένα σταθερό πρόγραμμα, μεγάλωνε κανονικά, αναπτυσσόταν και τα χαμόγελά του ήταν πολύ περισσότερα από τις τσιρίδες του. “Εντάξει, το ΄χουμε!”, σκεφτήκαμε. Και μετά…
Στην επίσκεψη του δεύτερου μήνα, ο παιδίατρος συνέστησε να τον πάμε σε νευρολόγο γιατί κάτι στο σχήμα του κεφαλιού ήταν ανησυχητικό. Υποθέταμε ότι το στενό σχήμα του κρανίου ήταν φυσιολογικό– στο κάτω κάτω είχε ζουληχτεί αρκετά για να βγει στον κόσμο και μας είχαν πει ότι θα διορθωνόταν από μόνο του. Όχι και τόσο τελικά. Ο καλύτερος παιδό-νευροχειρουργός στο Λος Άντζελες επιβεβαίωσε τις υποψίες. “Ο γιός σας έχεικρανιοσυνοστέωση και θα χρειαστεί επέμβαση”.
Κι ενώ το Google είναι μια εξαιρετική προσθήκη στον κόσμο μας, είναι επίσης και μια πηγή ιατρικών εφιαλτών που δεν παύει να σου προκαλεί τρόμο. Και όταν πρωτομαθαίνεις έναν ιατρικό όρο, όπως “κρανιοσυνεόστωση” , και τον ψάχνεις, παγώνεις. Δοκιμάστε το. Δείτε εικόνες, έτσι, να πάρετε μια γεύση….
Επομένως, βρίσκομαι καθισμένη εδώ, με το τριών μηνών μωρό μου να κοιμάται γλυκά επάνω, χωρίς την παραμικρή υποψία ότι σύντομα μια ζιγκ ζάγκ τομή από το ένα αυτί ως το άλλο θα ανοίξει το κρανίο του το οποίο θα επαναδιαμορφώσουν. Θα είναι αναίσθητος επί ώρες, θα του κάνουν δύο με τρεις μεταγγίσεις, ενώ η ουλή θα τον σημαδέψει για πάντα. Αλλά δεν πειράζει. Οι ουλές είναι κουλ, ειδικά στα αγόρια, χώρια που τα μαλλιά του θα καλύψουν το μεγαλύτερο μέρος της και δεν ανησυχώ γι’ αυτό, όσο για εκείνα που τα μαλλιά δε μπορούν να καλύψουν.
Πώς θα νιώσει ξυπνώντας ανάμεσα σε άγνωστα πρόσωπα, πονώντας τρομακτικά; Θα χάσει το χαμόγελό του και τον τυφλό τρόπο με τον οποίο εμπιστεύεται εμένα και τον πατέρα του, όταν δει ότι είμαστε εκεί και δεν κάνουμε τίποτα να τον βοηθήσουμε; Τι είδους πανικό μπορεί να νιώσει όταν το κεφάλι και το πρόσωπό του είναι τόσο πρησμένα που τα μάτια του δεν ανοίγουν και είναι στην ουσία τυφλός. “Γιατί μου συμβαίνει αυτό και αφού ακούω τη μαμά μου, γιατί δεν κάνει τίποτα να με βοηθήσει;”
Φυσικά και έχουμε διαβάσει δεκάδες ιστορίες με θέμα το Πόσο Γρήγορα Επανέρχονται Τα Μωρά. Ακούσαμε τον ψηφιακό αναστεναγμό σειράς οικογενειών που καταθέτουν ανάλογες εμπειρίες on line και αυτό βοηθάει. Σωματικά και αναπτυξιακά, ο Broχ θα έπρεπε να βγει αλώβητος από όλη αυτή την περιπέτεια. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις κι αυτό με βάζει σε απίστευτη αγωνία.
Αλλά αυτό, φαντάζομαι, είναι κομμάτι του να είσαι μαμά.