Γιατί ο Νόμος Περί Υποχρεωτικού Θηλασμού Είναι Μια Ήττα Για Κάθε Γυναίκα.

Στα Εμιράτα έγινε υποχρεωτικός ο θηλασμός μέχρι το μωρό να γίνει δύο χρονών. Αν η μητέρα δεν ευθυγραμμιστεί με το νόμο, ο άντρας της μπορεί να τη βάλει φυλακή, να απαιτήσει πρόστιμο ή, αν μη τι άλλο, να την τραβήξει στα δικαστήρια.

Πολλές γυναίκες πανηγύρισαν με την είδηση και πολλές άλλες έσπευσαν, μαθημένες χρόνια στο γυναικείο εμφύλιο, να τις κατηγορήσουν.

Αφήστε όμως να σας πω, αρχικά, ποιες είναι εκείνες που πανηγύρισαν.

Πανηγύρισαν οι γυναίκες που θήλασαν και θηλάζουν τα παιδιά τους για διάστημα που η κοινωνία μας θεωρεί υπερβολικό. Οι μητέρες που έχουν ακούσει την επίκριση του κάθε τυχαίου: «Καλέ κοτζάμ άντρας, νήπια θα πάει ακόμη με το βυζί!» ή «αυτή, νύφη με το βυζί θα τη στείλει!». Οι μανάδες που έχουν κουραστεί να εξηγούν ότι δε μπορεί να επικρίνουμε κάτι που δε ζούμε, ούτε γνωρίζουμε, ούτε μπορεί να προσδιοριστεί απόλυτα με κάποια μέτρηση. Η σχέση της μαμάς με το παιδί είναι ξεχωριστή και ναι, όσο το δεύτερο μεγαλώνει κάνει βήματα απομάκρυνσης. Με το ρυθμό που εκείνο νιώθει σωστό. Τόσο όσο εμπιστεύεται. Τόσο όσο θέλει. Κι ο μοναδικός άνθρωπος που ρόλος του είναι αυτό, όχι απλώς να το σεβαστεί, αλλά και να το περιφρουρήσει, είναι η μάνα. Η μάνα που σηκώνεται νύχτα, η μάνα που δε μπορεί να στρώσει ακόμη το σώμα της, τη διατροφή της, τη δουλειά της, την κοινωνική της ζωή επειδή θηλάζει. Κόβει από τον εαυτό της γιατί νιώθει πως δίνει κάτι ευεργετικό για το παιδί της. Όχι μόνο για τη σωματική, αλλά τη συνολικότερή υγεία του. Οι μάνες, λοιπόν, που έχουν βαρεθεί να αισθάνονται άσχημα για κάτι αυτονόητο, χαίρονται και αισθάνονται δικαιωμένες που ο θηλασμός για τα δίχρονα έγινε νόμος, σε κάποιο μέρος του κόσμου. Κι έχουν απόλυτο δίκιο να πανυγηρίζουν.

Οι άλλες είναι οι φεμινίστριες, μάνες και μη. Είναι δηλαδή οι γυναίκες που πιστεύουν πως το να είσαι γυναίκα αξίζει όσο και το να είσαι άντρας και κακώς αμοίβεται λιγότερο. Είναι αυτές που θα σου πουν ότι η νοικοκυρά είναι εργαζόμενη κανονικότατα και θα έπρεπε να παίρνει μισθό και σύνταξη για το έργο που προσφέρει στην ελληνική οικογένεια. Είναι αυτές που έκαναν τη λέξη “περίοδος” να ακούγεται φυσιολογικά και να μη φέρνει κύματα κόκκινης ντροπής στα μάγουλα. Είναι εκείνες που πολεμούν για να μπορεί η κάθε γυναίκα να κάνει εκείνη ό,τι κρίνει σωστό. Με το σώμα της. Ή στο σώμα της. Κι έτσι η γυναίκα να αντιμετωπιστεί σαν άνθρωπος, κι όχι σα ζώο που την τύχη του ορίζει ο αφέντης. Κι εκείνες έχουν βαρεθεί. Να τις απαξιώνουν, να τις παραμερίζουν, να τις υποτιμούν με κριτήριο τι κρύβεις ανάμεσα στα πόδια σου κι όχι τι κουβαλάς στο μυαλό σου.

Τώρα, το ότι αυτές οι δύο κατηγορίες γυναικών είναι σε μόνιμο εμφύλιο, ας το παίξουμε χαζοί – κι όχι «ξανθιές»- κι ας το πούμε παράδοξο.

Ο νόμος στα Εμιράτα λέει πως ο άντρα σου θα έχει το δικαίωμα να σε σύρει στα δικαστήρια αν δε θηλάσεις δύο χρόνια.

Και ρωτάω, όλες εσάς που θηλάσατε: Ολωνών τα παιδιά χρειάστηκαν αυτή τη φροντίδα για δύο χρόνια;

Αν πείτε ναι, να ξέρετε θα πάω να φουντάρω.

Γιατί όταν έκλαιγα πόσες μέρες από το σοκ που η μόλις έξι μηνών Δάφνη δ ε ν  το συζητούσε ξαφνικά να θηλάσει, όλοι μου είπαν κοίτα το παιδί όχι τα νούμερα. Κι ο εαυτός μου ο ίδιος ακόμη.  Και το παιδί μου, αυτό μου είπε. Και δε με ξαναδέχτηκε, ούτε με αναζήτησε ως τροφό κι, ωστόσο αναπτύσσεται κουτουλώντας στο ταβάνι από τις καμπύλες ανάπτυξης.

Έχω κι άλλα παραδείγματα. Κι εσείς έχετε. Όπως έχω και παραδείγματα μεγαλύτερων παιδιών, 3 και βάλε, που ακόμη το χρειάζονται.

ΑΥΤΟ ΣΑΣ ΛΕΩ!

Θα έπρεπε η όποια νομοθεσία να λέει στη γυναίκα: «Κορίτσι μου, πάρε άδεια, πάρε επιδόματα, πάρε επιμόρφωση, πάρε και βοήθεια στο σπίτι, γιατί κάνεις ό,τι σημαντικότερο υπάρχει στον κόσμο μας : έναν καινούριο άνθρωπο. Πάρε ό,τι θέλεις, εγώ θα είμαι στο πλευρό σου».

Έτσι θα έπρεπε. Όχι να φέρεται σε εσένα και το παιδί σα γουρούνια στο σακί του άντρα κι άντε ΟΥΡΤ_ΟΥΡΤ_ΟΥΡΤ όλα τα μωρά κι οι μαμάδες δύο χρόνια.

Αυτό είναι το πρόβλημα με το Νόμο στα Εμιράτα.

Εσύ σου λέει είσαι σαν αγελάδα. Έχεις το βυζί και το γάλα. Εγώ όμως θα ελέγξω την παραγωγή και τη διάθεση κι έτσι, παίρνει από τη γυναίκα τη δυνατότητα εκείνη να έχει τον τελικό λόγο για το παιδί της, με το θρασύτατο επιχείρημα ότι το κάνει για το καλό τους.

Μ’ άλλα λόγια, μας λένε “Για να είμαστε σίγουροι για το καλό των παιδιών, ας απομακρύνουμε τις μάνες από τις αποφάσεις που τα αφορούν. ”

…

Ορίστε;

Απολογούμαι για τη μακρυγορία.

Καλό σας βράδυ κι ευχαριστώ που περάσατε και σήμερα.