Μεχρι πρόσφατα ακόμα, το βρέφος λίγων μηνών θεωρούνταν σαν ένας πεπτικός σωλήνας χωρίς ψυχική ζωή, σε αντιδιαστολή με αυτό που καταλάβαιναν οι μητέρες απο την εμπειρία τους: ότι δηλαδή το βρέφος εχει ικανότητες.
Ο Rene Spitz, ψυχίατρος και ψυχαναλυτής, το 1965 μετά απο δεκαετίες παρατήρησης βρεφών κατέληξε, πως συναντούνται τρία αναπτυξιακά ορόσημα φυσιολογικά σε όλα τα βρέφη:
1)Το πρώτο χαμόγελο:
Το χαμόγελο σαν απάντηση στο περιβάλλον αναπτύσσεται σε 2 φάσεις:
-το ενδογενές χαμόγελο, το οποίο είναι αντανακλαστικό και
-το κοινωνικό χαμόγελο, που εκλύεται μετά απο ερεθίσματα, συνήθως απο την μητέρα, μετά την 16η εβδομάδα. Το χαμόγελο αυτό είναι μια μορφή επικοινωνίας με το περιβάλλον του μωρού, που επιτρέπει την αλλαγή ποιότητας και ποσότητας φροντίδας!
2)Άγχος αποχωρισμού:
Προκύπτει όταν με την μητέρα υπάρχει μια ζεστή, συνεχής και στενή σχέση, όπου η δυάδα μαμά-βρέφος αντλούν ικανοποίηση και απόλαυση. Το μωρό αρχίζει να αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως ξεχωριστό πρόσωπο, διαχωρισμένο απο την μητέρα του. Σπάει η ενότητα μαζί της και αυτο προξενεί στο παιδί μεγάλη ένταση. Παρατηρείται μετά τον 8ο μήνα.
3)Η δήλωση της άρνησης-το όχι:
Είναι η πρώτη αφηρημένη έννοια που δομεί το παιδί και επιτυγχάνεται μέσα απο διαδικασίες μίμησης και ταύτισης. Απο την άλλη το λέει για να διαχωρίσει, αλλά και για να ορίσει τον εαυτό του. Το περιμένουμε μετά τον 18ο μήνα με μεγάλη χαρά, σημαίνει πολλά και σπουδαία πράγματα για την ωρίμανση του παιδιού, ακόμα και αν το παιδάκι κάνει κατάχρηση και λέει συνέχεια και σε ολα όχι!
Σε αντίθεση με τις καμπύλες ανάπτυξης, οι οποίες δεν είναι σταθερές για όλα τα παιδιά ανα τον κόσμο και έχουν κατά πολύ να κάνουν με την διατροφή του (θηλασμός, φόρμουλα, εισαγωγή στερεών τροφών κτλ), τα παραπάνω παρουσιάζουν παγκοσμιότητα και αλληλοδιαδοχή. Καθένα πρέπει να προκύπτει με επιτυχία για να ακολουθήσει το επόμενο και είναι απαραίτητα για να προχωρήσει ομαλά η ψυχοκινητική ανάπτυξη του παιδιού.
