Το θέμα ύπνος είναι ίσως από τα τρία πιο καυτά θέματα στα πηγαδάκια των νέων γονιών κι όχι άδικα. Ο ύπνος είναι υγεία, ξεκούραση, ευεξία κι ένα κάρο άλλα πράγματα για τα οποία δε γνωρίζω τίποτα μιας και κοιμάμαι ελάχιστα. Στη δική μου περίπτωση βέβαια, αυτό αποτελεί μονόδρομο, μιας και ο ύπνος είναι το μόνο από το οποίο μπορώ να “κόψω” για να προλάβω να κάνω όσα θέλω.
Τι γίνεται με τα μικρά, όμως;
Επειδή δεν είμαι ούτε γιατρός, ούτε παιδοψυχίατρος, δε θα μιλήσω γενικά αλλά για τη δική μας περίπτωση- παράδειγμα.
Η Δάφνη από τη στιγμή που γεννήθηκε μέχρι 7 μηνών με λίγα λόγια δεν κοιμόταν καλά το βράδυ. Ξυπνούσε επανηλημμένα, με κλάματα, με νεύρα, είχε κακή διάθεση την επόμενη μέρα, ήταν κουρασμένη και η όλη της εικόνα με έκανε να αναζητήσω λύσεις.
Κατέφυγα στη μέθοδο που περιγράφεται στο βιβλίο “Κοιμήσου Παιδί Μου”, η οποία λειτούργησε από την τρίτη μέρα και πράγματι είδα το παιδί μου να κοιμάται και να ξεκουράζεται. Η … επίδραση της μεθόδου κράτησε μέχρι τον 14 μήνα της μικρής, οπότε και πήγαμε διακοπές οι δυό μας, όπου και μοιραζόμασταν το ίδιο κρεβάτι.
Ξαφνικά ανακάλυψα ένα άλλο παιδί. Ένα μωράκι που χουχούλιαζε επάνω μου, που κοιμόταν ήσυχα και σίγουρα ένα δίωρο παραπάνω. Μη έχοντας ξανακοιμηθεί μαζί της – ΤΙ ΥΠΕΡΟΧΗ ΑΙΣΘΗΣΗ, ΘΕΕ ΜΟΥ!!!!- και διαπιστώνοντας πως έτσι κοιμάται παραπάνω το καθιέρωσα, προς μεγάλη απογοήτευση και ενόχληση του συζύγου μου, που ναι μεν αγαπάει το παιδί του, αλλά συμβαίνει να αγαπάει και τη γυναίκα με την οποία το έκανε, η οποία χωρίς προειδοποίηση του έβαλε τη Δάφνη ανάμεσά τους. Όντας καλός μπαμπάς, όμως, είδε και μόνος του πως το μικρό ήταν ήρεμο και ξεκούραστο και τελικά το δέχτηκε.
Από τότε που ξεκινήσαμε να κοιμόμαστε όλοι μαζί, έχουν περάσει μήνες. Κι από τότε που έγραφα αυτό το άρθρο κι έλεγα “πέντε μήνες”, ένας χρόνος. Η Δάφνη είναι δυόμιση και κοιμάται μαζί μας. Μέσα σε αυτούς “τα άκουσα” πολλές φορές για αυτή μου την επιλογή. Την κακομαθαίνω, δεν τη βοηθάω να σταθεί μόνη της, την κάνω μαμόθρεφτη και άλλα πολλά. Υπάρχει μια αλήθεια σε όλα αυτά: σίγουρα δεν της δίδαξα την αυτονομία στον ύπνο. Γιατί το έκανα, όμως; Επειδή είμαι απερίσκεπτη; Κάθε άλλο.
Γιατί εκεί κατέληξα ότι βρίσκεται η λύση για μας.
Διάβασα για το attachment parenting, αλλά δεν είμαι σίγουρη πως μου ταιριάζουν όλες οι εκφάνσεις του. Άλλωστε η γονεικότητα δεν είναι για μένα κάτι που πρέπει να αποδείξω και οι θέσεις μου δε χρειάζονται τεκμηρίωση ή υποστήριξη, ούτε είναι ανάγκη να υπάγονται κάπου. Άλλωστε όταν ένα παιδί μεγαλώνει τόσο φυσιολογικά και εντάσσεται γλυκά και ήρεμα στα στάδια που υπαγορεύει η κάθε ηλικία, ποιός αναρωτιέται με ποιόν και πόσο κοιμάται; Έτσι, δεν το θεωρητικοποιώ- απλώς την κοιτάω για να βεβαιώνομαι ότι κάνω το σωστό. Κι ειλικρινά έτσι νιώθω όταν πέφτω για ύπνο μαζί της: είμαι δίπλα της στο κακό όνειρο, τη νιώθω από την ανάσα της όταν είναι άρρωστη, και λίγο πριν κλείσει τα δύο, την άκουγα μόλις ψιθύριζε “πιπί, μαμά” μισοξύπνια- μισοκοιμισμένη. Φυσικά κι έκοψε την πάνα πριν τα κλείσει, χωρίς να έχει λερωθεί από τότε.
Αλλά κι από τη δική μου μεριά υπάρχει όφελος μιας κι εμένα οι δυνάμεις μου είναι πεπερασμένες μιας και είμαι άνθρωπος. Δεν έκοψα χιλιόμετρα για να τη θερμομετρήσω, να της δώσω φάρμακα, να την τρέξω στην τουαλέτα, να της φέρω νερό. Δε σπαζοκεφάλιασα γιατί πετάχτηκε με κλάμματα από τον ύπνο: ήμουν εκεί, ξέρω γιατί. Κι αυτό μου δίνει μια ηρεμία που υπερκερνά την κούραση του να κοιμάσαι με ένα πιτσιρίκι που κλωτσάει, ζεσταίνεται και σε ξυπνάει καναδυό φορές μέσα στη νύχτα.
Κάτι χαρακτηριστικό σε εμάς, ως γονείς, και καθοριστικό για το θέμα ύπνος και ύπνος μαζί με το παιδί, είναι ότι δε μεγαλώνουμε το παιδί μας με φόβο. Αχ, μη γίνει έτσι, άχ μη γίνει αλλιώς. Θα γίνει ότι είναι να γίνει και γι’ αυτό θα έχουμε ευθύνη εμείς, όπως και η ίδια της. Ως μάνα δε, έχω να προσθέσω ότι έχοντας στο επίκεντρο το παιδί μου και έχοντας περάσει ώρες αμέτρητες με σκέψεις και προσπάθεια να την κατανοώ και να τη “μεγαλώνω” σωστά για την ίδια που το βρίσκω άδικο να κάνει κάποιος τρίτος κριτική. Με τι φόντα; Το θέμα δεν τον αφορά, δεν το επωμίζεται και δεν το γνωρίζει από κοντά. Είναι σαν να έρχεται κάποιος και να σου λέει τι στάση στο σεξ θα έπρεπε να προτιμάς. Αν μη τι άλλο, δεν είμαστε όλοι ίδιοι: ούτε γονείς, ούτε παιδιά.
Κάτι που επίσης δεν είναι κοινό σε όλους μας είναι οι συνθήκες ζωής μας. Άλλα παιδιά μεγαλώνοντας έχουν δικό τους δωμάτιο, κι άλλα οριακά έχουν σπίτι. Ακούγεται ακραίο αλλά έτσι είναι.
Κλείνοντας, να καταφύγω σε μια κοινοτοπία που έχουμε ακούσει όλοι: “αχ, για πότε μεγαλώνουν… είδηση δεν παίρνεις…”.
Πράγματι, μου φαίνεται- ειδικά με τα μωρά: γίνονται παιδιά και σ’ αφήνουν πίσω, πριν το καταλάβεις. Το μεγάλωμα έρχεται με καλπασμό και φέρει τη σχετική ανεξαρτησία. Αυτό είναι βέβαιο και το διαπιστώνει ο καθένας με μια γρήγορη ματιά γύρω του.
Επομένως, ας σιωπήσουμε -εφόσον δε μπορούμε να ξέρουμε τους λόγους που η κάθε οικογένεια χειρίζεται κάτι προσωπικό της με τρόπο που εκείνη κρίνει, κι ας επικεντρωθούμε στο να κοιτάμε τα παιδιά από το να ανταλλάζουμε κριτικές με βάση τη διαφορετικότητά μας.
Αφού το ψάχνετε, διαβάστε και την τοποθέτηση της παιδοψυχιάτρου μας για το θέμα.
Καλό σας βράδυ!
