Οι περισσότεροι άνθρωποι μαζεύονται στην εικόνα του 40 κιλών σκύλου μας. Οπότε φανταστείτε την αντίδρασή τους όταν βλέπουν μια 10 κιλών Δάφνη να το καβαλάει, να του ανοίγει το στόμα για να του πάρει το ξύλο ή την πέτρα που μασουλάει! Ό,τι και να πω είναι λίγο.
Αυτό το παιδί μεγάλωσε αγκαλιά με τα σκυλιά μας.
Στην αρχή, είχαμε το νου μας, για το πως θα της φερθούν. Φοβόμασταν μήπως της κάνουν, κακό, αν και δεν το πιστεύαμε.
Στην πορεία, αρχίσαμε να φοβόμαστε για το δικό τους καλό!
Είναι συχνά το παιχνίδι της: τα αγαπάει, τα ταίζει, τα χτενίζει, τα καλύπτει με βιβλία, ενίοτε τα “πνίγει” και λίγο με μια λαβή που κάνει το μπόξερ να πετάει γλώσσα έξω.
Γενικά, όμως θα έλεγα πως είναι φίλοι.
Και χαίρομαι γι’ αυτή τη συμμαχία.
Κρατάει αιώνες.
Εσείς;
Παιδιά- σκυλιά…;!