“Πι-πι, πι-πι, πι-πι”
Αυτός είναι ο ήχος που με ξυπνάει κάθε πρωί τώρα τελευταία. Όχι, δεν είναι το ξυπνητήρι μου που ηχεί έτσι, αλλά το παιδί μου που 19 μηνών, αποφάσισε ότι είναι πολύ μεγάλο για να κατουράει στην πάνα του και σηκώνεται στις 8 παρά, μέσα από τον ύπνο της, με ξυπνάει για να πάμε στο μπάνιο (είναι στον επάνω όροφο και ξέρει ότι δεν το ‘χει μέσα στη νύστα της να ανεβαίνει σκάλα) και μετά γυρνάμε στο κρεβάτι όπου, αν και το ελπίζω και το εύχομαι- σχεδόν προσεύχομαι- τελικά ΔΕΝ ξανακοιμόμαστε.
Το θαυμάζω το παιδί μου. Λέω, κοίτα το το αστεράκι! Τόσο μικρό και να κάνει τόσο καλό κουμάντο!
Και μετά κοιτάω τα μούτρα μου στον καθρέφτη.
Η έρμη η ΜAC δεν έχει βγάλει ακόμη προιόν για τους κύκλους μου, ενώ τρέμω τη στιγμή που ένας πλαστικός χειρουργός θα με δει στο δρόμο και θα μου δώσει χαμογελώντας με νόημα την κάρτα του. Τα τελευταία δύο χρόνια νιώθω σα να έχω γεράσει πέντε με την κούραση που τραβάω για να καταφέρει η Δάφνη να αναπτυχθεί όπως της χρειάζεται: βολίδα.
6 μηνών μου έκοψε το θηλασμό ξερά και σε μια μέρα μέσα, 7 μηνών στεκόταν, 9 περπάτησε κανονικότατα, ούτε δέκα βούτηξε σε ποτάμι με νερό παγάκι, ενός έτους έτρωγε τα πάντα (πλην ζάχαρης) σε κανονική μορφή, ενάμιση χρονών έλεγε ήδη καμιά εικοσαριά λεξούλες σε δύο γλώσσες και τώρα 19 με σηκώνει για να την πάω στην τουαλέτα!
Πώς να μην έχω γεράσει πέντε χρόνια;
Αφού έχω αφιερώσει παραπάνω από τις μισές ώρες του 24ώρου μου στο να είναι το παιδί μου καλά και να έχει ψυχολογικά ό,τι περισσότερο μπορώ να του δώσω. Κι όλα τα υπόλοιπα, δουλειά-ύπνος-φαγητό- ας χωρέσουν σε ό,τι κενό απομένει.
Εκείνη το νόημα, τ’ άλλα όλα το κενό.
Κι αν και ώρες-ώρες αντιλαμβάνομαι ότι τα νεύρα μου είναι σπασμένα, τα γόνατά μου δε με κρατάνε και οι δουλειές έχουν μαζευτεί σα μυρμήγκια στη φωλιά, πέφτω στο κρεβάτι με τη σκέψη και την εικόνα της και νιώθω να ζεσταίνομαι ολόκληρη από αγάπη. Εννοείται ότι βάζω και τα κλάματα από τη συγκίνηση. Εννοείται ότι θα το ξανάκανα όλο από την αρχή. Και χαλάλι όλα!
Ναι, είμαστε “τρελές” οι γυναίκες.
Ευτυχώς για την ανθρωπότητα.
