“Μία μητρική γλώσσα ή πρώτη γλώσσα είναι η γλώσσα που ένας άνθρωπος μαθαίνει από τη γέννησή του”, αναφέρει η Βικιπαιδεία και με θυμώνει.
Με θυμώνει γιατί παρουσιάζει τη μητρική γλώσσα σαν κάτι αυτονόητο, αυτόματο που το βρέφος θαρρείς και μπορεί να μάθει από μόνο του και μάλιστα από τη γέννησή του.
Με θυμώνει γιατί δε μένει καν στην ετυμολογία που πιστά αποτυπώνει την πραγματικότητα.
Μητρική γλώσσα είναι η γλώσσα που η μητέρα μιλάει στο παιδί κι εκείνη η γλώσσα που ακριβώς επειδή πρώτη φορά ακούστηκε από τα χείλη της, θα είναι για πάντα πιο κοντά στην καρδιά του.
Τα πρώτα χάδια, οι παρηγοριές, τα νανουρίσματα, οι τρυφερές παρατηρήσεις ή οι ιερές αγανακτήσεις: όλο το φάσμα των συναισθημάτων που αποτυπώνεται σ’αυτό που μέλλει να γίνει η πρώτη γλώσσα του παιδιού, αυτό είναι η μητρική γλώσσα κι είναι θεμέλιο για την ταυτότητα του κάθε ανθρώπου.
Η σημερινή ημέρα καθιερώθηκε από την unesco με σκοπό τη διάδοση της σημασίας της μητρικής γλώσσας, την προώθηση της γλωσσικής και πολιτιστικής πολυμορφίας και πολυγλωσσίας και πολύ καλά έκανε. Θα μπορούσε ωστόσο να γίνεται και μια μικρή μνεία στο ρόλο της μητέρας σε αυτό, αλλά δε βαριέσαι…
Όχι.
Δε βαριέμαι.
Και παράλληλα με το ότι χαίρομαι και ελπίζω καμία γλώσσα να μη χαθεί ή απαγορευτεί σε αυτό τον κόσμο, σήμερα βροντοφωνάζω κι ένα ευχαριστώ σε κάθε μητέρα για τη συμβολή της και σε αυτό το επίπεδο στην εξέλιξη του αυριανού ατόμου.
Καλημέρα σας!
