Το παιδί που δεν έπαιξε από επιλογή με κούκλες δε γεννήθηκε ακόμη. Δεν τις πολυσυμπαθώ τις κούκλες. Ούτε μικρή τις είχα πρώτες στην προτίμησή μου κι ας θεωρούνται το κατ’ εξοχήν κοριτσίστικο παιχνίδι: σεξιστικά κατάλοιπα.
Ίσως επειδή εκείνες ήταν πάντα ψηλές, ξανθές, με πλούσια κόμη και γαλάζια ή πράσινα μάτια, μόνιμα λεπτές, χαμογελαστές και διαθέσιμες.
Δε φαινόταν να έχουμε και πολλά κοινά.
Ορίστε και μια απόδειξη που βρέθηκε μπροστά μου, γυρίζοντάς με με δύναμη κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 80.
Άντε να ταυτιστείς και να μη χρειαστείς επαγγελματία ψυχικής υγείας ή πλαστικό, μεγαλώνοντας!
