Η μαργαρίτα είναι το αγαπημένο μου κοκτέιλ. Αγαπώ την τεκίλα, λατρεύω το λεμόνι και ζω για το αλάτι. Πώς θα μπορούσα να αντισταθώ; Επομένως, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι διατηρώ ένα χάρτη στο μυαλό μου με όλα τα μαγαζιά τα οποία έχω επισκεφτεί και παρασκευάζουν νόστιμα και περιποιημένα το εν λόγω κοκτέιλ.
Μερικές φορές όμως ένα καλό ποτό σε ένα ωραίο περιβάλλον δεν είναι αρκετό για να χαρείς. Χρειάζεσαι κάτι παραπάνω: την αίσθηση εκείνη που θα είχες αν ήσουν σπίτι σου- την άνεση, το χουχούλιασμα, την αγαπημένη γωνιά, την προσαρμογή στα μέτρα σου- σε συνδυασμό με τον “αέρα” του έξω.
Αυτά είναι τα πράγματα που συναποτελούν το στέκι: το μέρος εκείνο στο οποίο όλα σε ικανοποιούν λες και είσαι σπίτι σου. Κι ίσως ακόμη παραπάνω. Τα τελευταία δύο χρόνια έχω καταφέρει να εντοπίσω αυτό το μέρος στην Αλεξανδρούπολη, που ήταν για μένα μια πόλη εντελώς ξένη.
Art Cafe.
Πίνεις το τέλειο και πεντακάθαρο ποτάκι σου, που ο αγαπημένος Άλεξ πίσω από τη μπάρα το φέρνει στα μέτρα σου (λίγο λεμόνι ακόμη; χωρις πολύ πάγοοο; ), την ίδια στιγμή που το βλέμα σου χάνεται στα έργα τέχνης που είναι παντού γύρω σου.
Χαζεύεις, χαμογελάς και λικνίζεσαι με τη συνοδεία της άψογης πάντα μουσικής που ακούγεται στο χώρο, ενώ κόβεις και μια βόλτα έξω για να καπνίσεις και να αλλάξεις και παραστάσεις.
Τι παραπάνω να ζητήσεις από ένα μαγαζί; Live μουσική; Έχει κάθε Κυριακή.
Κήπο; Έχει κάθε άνοιξη, καλοκαίρι και φθινόπωρο.
Μα όλα αυτά είναι ένα εντελώς άλλο άρθρο.
Το σημερινό είναι για τη μαργαρίτα.
Γιαμ Γιάμ.
Περιμένοντας το κοκτέιλ της Μαρίας σήμερα, Παρασκευή γαρ, φιλιά λεμονάτα κι αλατισμένα και περισσότερο bar-ing την επόμενη Παρασκευή.
