Δε γινόταν να μην την προσέξω.
Μαύρη μπλούζα, μαύρο καυτό μίνι φουστάκι, δαντελωτό καλσόν και μπότα ψηλοτάκουνη βινύλ και μια σιλουέττα με ανατολίτικες χάρες, στις δώδεκα η ώρα το μεσημέρι στη μέση του δρόμου.
Έκανε μπαμ.
Έριξα γρήγορο σκανάρισμα.
ΝΥΧΙΑ! Μα τι νύχια!
Χρυσό, μαύρο, glitter, αμυγδαλωτά, μακριά, έξαλλα!
Εκεί είναι που δεν κρατήθηκα: “Να βγάλω τα νύχια σου μια φωτογραφία για το σαιτ μου;”, τη ρώτησα. “Άντε, ρε! Έχεις δικό σου σαιτ;”, μου αποκρίθηκε και μ’ έκανε να νιώσω λες κι έχω κότερο!
Κλίκ. Είπε και η μηχανή και κάπου εκεί τελείωσε η σύντομη επαφή μας.
Τις αγαπάω τις γυναίκες. Της μέρας, της νύχτας, της ανατολής και της δύσης.
Όλες μας απέχουμε ένα κοπλιμέντο μακρυά από το καλύτερό μας χαμόγελο!
