1. Το σπίτι σου δεν είναι αντανάκλαση των γονεικών σου ικανοτήτων. Ξέρετε πολύ καλά για τι πράγμα μιλάω. Είναι 2.28, σου χτυπάνε το κουδούνι και το σπίτι σου δεν είναι τέλειο. Άνοιξε την πόρτα. Καλωσόρισε τους φίλους σου. Δείξτους ότι είσαι αληθινή. Και θυμήσου ότι το σπίτι σου δεν είναι αντανάκλαση των γονεικών σου ικανοτήτων. Είναι απλώς ένα σπίτι- μεγάλο, μικρό, τακτικό, ακατάστατο, οργανωμένο, οτιδήποτε- δεν έχει σημασία. Σημασία έχεις εσύ- που μεγαλώνεις τα παιδιά σου, τα διδάσκεις και τα αγαπάς.
2. Μερικές φορές χρειάζεται να ξαναδιαβάσεις τό ίδιο βιβλίο ξανά και ξανά. Ή να διδάξεις την ίδια αλήθεια ξανά και ξανά. Ή να αντιμετωπίσεις το ίδιο θέμα πειθαρχείας. Ή να ξαναπλύνεις τα πιάτα. Το να είσαι γονέας απαιτεί επαναληπτικότητα. Και η επανάληψη συχνά βοηθά. Για παράδειγμα; Το βιβλίο που διαβάζουμε στα παιδιά. Τα παιδιά χρειάζονται να ξανακούσουν το ίδιο. Αναγνωρίζουν το νόημα της ιστορίας κι έτσι μαθαίνουν. Εσείς πάλι το έχεις μάθει απ’ έξω. Και με τα θέματα πειρθαρχίας; Χρειάζεται δουλειά. Γι’ αυτό και δεν απογοητευόμαστε, δεν τα παρατάμε. Προχωράμε.
3. Κατάρρευση σε δημόσιο χώρο: συμβαίνει. Τις προάλλες ήμουν σε ένα μεγάλο πολυκατάστημα όταν έγινε μάρτυρας σε μια επική περίπτωση κατάρρευσης από την πλευρά του παιδιού.Ένα πιτσιρίκια φωτιά όχι μεγαλύτερο απο 4 χρόνων, φώναζε, χτυπιόταν, πέταγε πράγματα. Και η μαμά, με σφιγμένα τα δόντια, και ήρεμες κινήσεις, απομάκρυνε τα πράγματα και μάζεψε το μικρό. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν μπράβο σου, μανούλα! ψηλά το κεφάλι. Αυτά είναι πράγματα που ξέρουμε ότι συμβαίνουν. Όταν συμβαίνουν οφείλουμε να ενθαρρύνουμε λύσεις, κι όχι να στεκόμαστε επικριτικά.
5. Μερικές μέρες θα είναι απεχθείς. Μερικές φυσιολογικές. Μερικές απαιτητικές. Άλλες πάλι υπέροχες. Η μητρότητα έχει τα πάνω της και τα κάτω της κι αυτό συχνά μπορεί να συμβαίνει κατά τη διάρκεια της μέρας. Ξεκινάς να νιώθεις λες κι είσαι μαμά-θεά για να βιώσεις λίγο αργότερα την αίσθηση του να σου τραβάνε το χαλί κάτω από τα πόδια και να είσαι έτοιμη να καλέσεις ενισχύσεις. Όπως και το σπίτι σου, έτσι και οι μέρες σου δε σε καθορίζουν. Σημασία έχει η συνεχής κίνηση. Και η αγάπη προς τα παιδιά.
6. Τα παιδιά αρρωσταίνουν. Αυτό. Ειδικά προς τις νέες μητέρεs εκεί έξω. Τα παιδιά μας αρρωσταίνουν. Συμβαίνει και όταν συμβαίνει πρέπει απλώς να το αντιμετωπίσουμε. Δεν είναι εύκολο, και δεν είναι σίγουρα η διασκεδαστική πλευρά του να είσαι γονιός.
7. Λιγότερα πράγματα συνεπάγονται λιγότερο άγχος. Όσα περισσότερα πράγματα έχεις , τόσα παραπάνω οφείλεις να τακτοποιήσεις. Τακτοποιήστε, απλοποιήστε, πετάξτε τη σαβούρα- ξεφορτωθείτε πράγματα. Μαθαίνει στα παιδιά να μη λειτουργούν με τη λογική “όσο πιο πολλά τόσο πιο καλά” στη ζωή.
9. Τα πλυντήρια δε θα τελειώσουν ποτέ. Ναι. Παίρνει 18 δευτερόλεπτα για να βάλει κάποιος ένα άπλυτο ρούχο σ’ ένα άδειο καλάθι απλύτων. Βάλτε τα πλυντήρια στη λίστα με τα πράγματα που γίνονται τόσο καθημερινά κι αναγκαία όπως η ανάσα μας. Και απολαύστε αυτά τα 18 δευτερόλεπτα όταν προκύπτουν. Δεν είναι άσχημα!
10. Κατέβα στο επίπεδό τους. Μάθε να τα κοιτάς στα μάτια όταν τους μιλάς. Να μαθαίνεις να αγαπάς ότι κι εκείνα. Σ’ ένα γρήγορο κόσμο που ανακοινώνεις τα πάντα στο tweeter-Instagram–Facebook- καμιά φορά μπορεί να χαθεί η τέχνη του να βλέπεις και να επικοινωνείς απευθείας. Συνειδητά καλλιεργήστε στιγμές στη ζωή σας όπου ο θόρυβος των κοινωνικών μέσω θα ησυχάζει έτσι ώστε τα παιδιά να βρίσκουν χώρο να ακούγονται.
11. Τα κουπάκια στάζουν. Τα παιχνίδια σπάνε. Τα αντικείμενα δεν έχουν καμία σημασία. Τα αντικείμενα δεν είναι αυτό που θυμόμαστε στο τέλος της μέρας. Νομίζω θυμάμαι καναδυό παιχνίδια που είχα μικρή και μια Μπάρμπι με ένα κολλητό χρυσό φόρεμα, ένα σετ lego. Θυμάμαι να πηγαίνω για ψάρεμα με τους γονείς μου. Να κάνουμε βόλτες με τα ποδήλατα, να τρέχουμε στην αυλή. Απλά πράγματα.
Της Rachel M. Martin πηγή