Σκέφτομαι πόσο έχω μεγαλώσει χωρίς να το έχω πάρει χαμπάρι.Στο μέτωπό μου έχω πλέον δύο-τρεις καλές ρυτίδες, στο κεφάλι μου πετιούνται αμέτρητες άσπρες τρίχες, ενώ μετά τα 350 κιλά που πήρα ως έγκυος, το δέρμα μου σε πολλά σημεία ξεχείλωσε και δεν επανήλθε ποτέ.
Καλά να είναι αυτό το απίστευτο πλάσμα που λέγεται Δάφνη, η αυπνία είχε να χτυπήσει τέτοια επίπεδα από τότε που ήμουν στα πρώτα έτη του πανεπιστημίου, ενώ, ασορτί μ’ έναν θυρεοειδή κρόσια- και πάλι κατάλοιπο της εγκυμοσύνης- αρκεί να μην πάρω μια-δυό μέρες το σελήνιό μου για να αρχίσει το ανοσοποιητικό μου να φέρεται σα γραμμή Μαζινό.
36 χρονών έγινα πριν δύο μήνες.
36.
Και ποτέ δεν ένιωθα πιο δυνατή, πιο ολόκληρη, ούτε και πιο όμορφη.
Δε βάφω τα μαλλιά μου, δεν κάνω μπότοξ, ούτε πλαστική, κυκλοφορώ μονίμως άβαφη, πάω σπάνια στο κομμωτήριο και δεν έχω κανένα κόμπλεξ για την εμφάνισή μου, χωρίς να θεωρώ ότι είναι και σπουδαία.
Σπουδαίο είναι να ξυπνάω από μια στρογγυλή φάτσα -με ολίγον πεταχτά αυτιά- που με αποκαλεί “μαμά”, σπουδαίο είναι ότι καταφέρνω να ξεπερνάω τον εγωισμό μου και να παραμένω σύντροφος του ίδιου άντρα, σπουδαίο είναι ότι συνεργάζομαι με 11 γυναίκες για αυτό εδώ το σαιτ κι ότι έχω μια χούφτα φίλους – τους ίδιους- εδώ και καμιά εικοσαετία.
Θαρρώ αν ιεραρχήσεις σωστά τα σημαντικά της ζωής (σου), θα έχεις πάντα μια γοητεία που καμιά φορά οι άλλοι την μπερδεύουν και …με ομορφιά!
Με αυτή τη σκέψη σας αφήνω και σας ευχαριστώ που περάσατε και σήμερα!
Ραντεβού με περισσότερα βαθυστόχαστα- κι άλλα όχι τόσο- την επόμενη Δευτέρα!
Φιλιά.
Άννα
σε ζηλεύω που νιώθεις έτσι! Ενώ το να γίνω μαμά είναι χωρίς καμία αμφιβολία ό,τι καλύτερο μου συνέβη αισθάνομαι χάλια και δεν μπορώ να συμφιλιωθώ καθόλου με πολλά πράγματα που αφορούν εμένα και τις αλλαγές που φέρνει ο χρόνος…μάλλον κάνω κάτι λάθος…
Olia
Νομίζω ότι δεν κάνεις τίποτα λάθος πέρα από αυτό που κάνουμε όλες: πιστεύουμε οτι η τελειότητα είναι κάτι εφικτό κι εξαντλούμαστε προσπαθώντας να την φτάσουμε. Χωρίς να το βάζω κάτω σε πράγματα που μπορώ να βελτιώσω (σώμα/ γυμναστική, υγεία/διατροφή κλπκλπ),προσπαθώ να αντιμετωπίσω τις φθορές του χρόνου σαν αντάλλαγμα για τη ζωή που έχω την τύχη να ζω και να που καμιά φορά το καταφέρνω… ;) Σιγά-σιγά, όμως, σιγά-σιγά.
ΜΑΡΙΑ Τ.
Ε, ας μην ξεχνούμε τη βοήθεια που προσφέρει -ή το αντίθετο μερικές φορές- και το ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον! Κάποια μαμά, κάποια θεία, ένας αδελφός μπορεί να είναι σημαντική πηγή στήριξης, εκτόνωσης και ανακούφισης. όχι?
Olia
Σε σχέση με την εμφάνιση, τα στερεότυπα, τις νευρώσεις, τη διαπαιδαγώγηση ή τα μωρά/παιδιά; Ακόμη κι αν εννοείς όλα τα παραπάνω, ναι! Ας μην την ξεχνάμε, ας μην την υποτιμούμε κι ας γλυκαθούμε χουζουρεύοντας λίγο μέσα στη γενικότερα τρελή τρελή ελληνική οικογένεια! ΝΑΙ!