Σκέφτομαι πόσο έχω μεγαλώσει χωρίς να το έχω πάρει χαμπάρι.Στο μέτωπό μου έχω πλέον δύο-τρεις καλές ρυτίδες, στο κεφάλι μου πετιούνται αμέτρητες άσπρες τρίχες, ενώ μετά τα 350 κιλά που πήρα ως έγκυος, το δέρμα μου σε πολλά σημεία ξεχείλωσε και δεν επανήλθε ποτέ.
Καλά να είναι αυτό το απίστευτο πλάσμα που λέγεται Δάφνη, η αυπνία είχε να χτυπήσει τέτοια επίπεδα από τότε που ήμουν στα πρώτα έτη του πανεπιστημίου, ενώ, ασορτί μ’ έναν θυρεοειδή κρόσια- και πάλι κατάλοιπο της εγκυμοσύνης- αρκεί να μην πάρω μια-δυό μέρες το σελήνιό μου για να αρχίσει το ανοσοποιητικό μου να φέρεται σα γραμμή Μαζινό.
36 χρονών έγινα πριν δύο μήνες.
36.
Και ποτέ δεν ένιωθα πιο δυνατή, πιο ολόκληρη, ούτε και πιο όμορφη.
Δε βάφω τα μαλλιά μου, δεν κάνω μπότοξ, ούτε πλαστική, κυκλοφορώ μονίμως άβαφη, πάω σπάνια στο κομμωτήριο και δεν έχω κανένα κόμπλεξ για την εμφάνισή μου, χωρίς να θεωρώ ότι είναι και σπουδαία.
Σπουδαίο είναι να ξυπνάω από μια στρογγυλή φάτσα -με ολίγον πεταχτά αυτιά- που με αποκαλεί “μαμά”, σπουδαίο είναι ότι καταφέρνω να ξεπερνάω τον εγωισμό μου και να παραμένω σύντροφος του ίδιου άντρα, σπουδαίο είναι ότι συνεργάζομαι με 11 γυναίκες για αυτό εδώ το σαιτ κι ότι έχω μια χούφτα φίλους – τους ίδιους- εδώ και καμιά εικοσαετία.
Θαρρώ αν ιεραρχήσεις σωστά τα σημαντικά της ζωής (σου), θα έχεις πάντα μια γοητεία που καμιά φορά οι άλλοι την μπερδεύουν και …με ομορφιά!
Με αυτή τη σκέψη σας αφήνω και σας ευχαριστώ που περάσατε και σήμερα!
Ραντεβού με περισσότερα βαθυστόχαστα- κι άλλα όχι τόσο- την επόμενη Δευτέρα!
Φιλιά.